Απέναντι στην επιδημία του Covid-19: Οι ζωές μας αξίζουν περισσότερο από τα κέρδη τους

Fars News Agency / Wikicommons

Στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση -που αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο οικονομικό μπλοκ-, αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ότι οι κρατικές πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και είκοσι χρόνια έχουν υποσκάψει τις δομές της δημόσιας υγείας, που θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπίσει μια πανδημία όπως του Covid-19. Το Μάρτιο, η περιοχή αυτή βρέθηκε στην καρδιά της πανδημίας. Τώρα είναι η σειρά των ΗΠΑ και αύριο της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας, με ακόμα περισσότερους κινδύνους για εκατομμύρια ανθρώπους στις χώρες αυτές με φτωχές δομές υγείας.

Σε 20 χρόνια, τα νοσοκομεία, οι θέσεις γιατρών και νοσοκόμων δεκάδες χιλιάδες θέσεις εντατικής φροντίδας και αναζωογόνησης έχουν περικοπεί, για να συμμορφωθούν με τους κανόνες δημοσιονομικής λιτότητας και με τη λογική του φιλελεύθερου καπιταλισμού: να μειώσει το μερίδιο της κοινωνικής προστασίας στο ΑΕΠ. Εκτός από την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Γερμανία και το Λουξεμβούργο, οι άλλες χώρες διαθέτουν μόνο 1 με 11 κρεβάτια σε μονάδες εντατικής θεραπείας ανά 100.000 κατοίκους, με την Πορτογαλία και την Ελλάδα να καταγράφουν τους μικρότερους αριθμούς. Σε αυτές τις δύο χώρες, όπως και στο Ισπανικό Κράτος, στη Γαλλία και στο Ηνωμένο Βασίλειο, διαδοχικά προγράμματα κατάργησης νοσοκομειακών κλινών εφαρμόστηκαν κατά την τελευταία δεκαετία. Οι πολιτικές αυτές, που οι εργαζόμενοι στην υγεία τις κατάγγελναν στα πρόσφατα χρόνια, έχουν δημιουργήσει καταστροφικές ελλείψεις σε πόρους αναγκαίους για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Η Ιταλία και η Γαλλία έχουν ήδη φτάσει ή ξεπεράσει τη μέγιστη επάρκειά τους σε μονάδες εντατικής θεραπείας. Άλλες χώρες θα αντιμετωπίσουν την ίδια κατάσταση στις επόμενες εβδομάδες. Παντού, οι κυβερνήσεις καθυστέρησαν πάρα πολύ να πάρουν μέτρα για να αντιμετωπίσουν αυτές τις ελλείψεις σε απαραίτητα προστατευτικά υλικά (μάσκες, αντισηπτικά ζελ, κλπ.), σε ουσιαστικό εξοπλισμό (κλίνες, αναπνευστήρες) και σε επείγουσες προσλήψεις νοσοκομειακού προσωπικού. Ακόμα και στη Γερμανία, εκατοντάδες χιλιάδες κλίνες έχουν αφαιρεθεί κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες και ο λόγος νοσοκόμων προς ασθενείς δείχνει έλλειψη τουλάχιστον 110.000 νοσοκόμων.

Ταυτόχρονα, η πρωταρχική εμμονή των κυβερνήσεων και των εργοδοτών στην Ευρώπη ήταν ο φόβος της ύφεσης και η διατήρηση της μέγιστης παραγωγής. Όταν χρειάζονταν επείγοντα μέτρα για την προστασία του πληθυσμού, πολλές κυβερνήσεις έκαναν, και εξακολουθούν να κάνουν, αντιφατικές εκκλήσεις. Αναγκασμένες να αποφασίσουν, αρκετά σωστά, σε πολλές χώρες, τον περιορισμό του συνόλου του πληθυσμού, για να επιβραδύνουν και να μειώσουν τη διάδοση του ιού, συνέχισαν ωστόσο να σπρώχνουν προς τη διατήρηση της μέγιστης οικονομικής δραστηριότητας, βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία των εργαζομένων, ακόμα και σε τομείς όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, οι οικοδομές, η στρατιωτική βιομηχανία ή τα ναυπηγεία. Επιπλέον, οι εργαζόμενοι στους ζωτικούς τομείς (παραγωγή και διανομή τροφίμων, δρόμοι, δημόσιες συγκοινωνίες, περίθαλψη σε νοσοκομεία και κατ΄οίκον) δεν διαθέτουν αρκετό εξοπλισμό ατομικής προστασίας και μάλιστα ακόμα και οι νομοθετικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την υγεία και ασφάλεια αγνοήθηκαν ευρέως.

Μερικές χώρες υιοθέτησαν διατάγματα που απαγορεύουν τις “μη ουσιαστικές δραστηριότητες”, αλλά πάντα με την επιθυμία να διατηρηθεί το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής παραγωγής. Η Γαλλία και η Ιταλία απαγόρεψαν ορισμένες απολύσεις, αλλά τα μέτρα αυτά ήταν πολύ περιορισμένης εμβέλειας. Στο Ισπανικό κράτος, οι εργαζόμενοι που πλήττονται από αναστολή επιχειρήσεων θα πρέπει να καλύψουν τις ώρες εργασίας τους όταν οι επιχειρήσεις ξανα-ανοίξουν. Ενώ ήδη, στις τελευταίες εβδομάδες, έγιναν 1,5 εκατομμύριο απολύσεις, εκ των οποίων οι 500.000 στην Καταλονία. Στην Ιταλία, η πίεση της Confindustria ήταν πολύ μεγάλη για να συνεχίσει το business as usual στους περισσότερους τομείς, αλλά οι εργαζόμενοι και τα αγωνιστικά σωματεία εξανάγκασαν την κυβέρνηση να μειώσει κάπως τον αριθμό των τομέων που μπορούσαν να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους. Όμως και σήμερα, ακόμα και στις περιοχές που έχουν πληγεί το περισσότερο, αρκεί μια απλή δήλωση στην τοπική αστυνομία, για να μπορέσουν πολλά εργοστάσια και παραγωγικές μονάδες να συνεχίσουν την παραγωγή τους. Η αντίσταση των εργαζομένων, όμως, επίσης συνεχίζει. Στη Γαλλία, πολλές παραγωγές σταμάτησαν, εξαιτίας ελλείψεων σε ανταλλακτικά ή σε δυνατότητες άμεσων πωλήσεων. Αλλά η PSA και η Renault προσπαθούν τώρα να επανέλθουν σε πλήρη παραγωγή. Η ίδια η Γαλλίδα υπουργός εργασίας άσκησε όση περισσότερη πίεση μπορούσε για να συνεχίσει ο κλάδος της οικοδομής.

Εκατομμύρια εργαζόμενοι είτε απολύθηκαν ευθέως είτε τέθηκαν σε μερική ανεργία με απώλεια μισθού. Οι επισφαλείς, προσωρινές συμβάσεις εργασίας δεν ανανεώνονται. Εκατομμύρια αυτοαπασχολούμενοι, που δεν διαθέτουν το τυπικό του μισθωτού, βρέθηκαν χωρίς απασχόληση και χωρίς εισόδημα. Αλλά για όλους αυτούς, όλα τα έξοδα και οι πληρωμές θα πρέπει να πληρωθούν. Όλοι οι εργαζόμενοι, άσχετα από τον τυπικό τους χαρακτήρα (μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, προσωρινοί, εποχιακοί, κλπ.) πρέπει να κρατήσουν το εισόδημά τους εγγυημένο στο 100%, με ένα ελάχιστο εγγυημένο ποσό για όλους, με βάση το κόστος ζωής στη χώρα. Τα κέρδη και τα μερίσματα θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να χρηματοδοτηθεί αυτό.

Οι εργαζόμενοι που ζουν σε επισφαλείς συνθήκες, οι άστεγοι και οι γυναίκες, είναι οι πρώτοι που πλήττονται από τη διάδοση του Covid-19 και από τους περιορισμούς. Κατοικίες επισφαλείς, μικρά ή ανθυγιεινά σπίτια καθιστούν διαφορετικό τον οικιακό περιορισμό για τους πλούσιους και διαφορετικό για τους φτωχούς. Στην Ιταλία και τη Γαλλία, οι πιο εύποροι εγκατέλειψαν τις εκτεθειμένες περιοχές για να απομονωθούν σε περιοχές με μικρότερη έκθεση στην επιδημία.

Το ίδιο και η οικιακή βία και η γυναικοκτονία αυξάνονται σε τέτοιες συνθήκες.

Στις φυλακές, σε πολλές χώρες, ο εγκλεισμένος πληθυσμός όπως και το σωφρονιστικό προσωπικό βρίσκεται σε συνθήκες υπερπληθυσμού χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό.

Οι μετανάστες, ιδιαίτερα όσοι έχουν στριμωχτεί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά και όλοι όσοι στοιβάζονται σε στρατόπεδα, εκτίθενται σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο, εξαιτίας των επισφαλών φυσικών συνθηκών τους. Στις περισσότερες χώρες αφήνονται χωρίς καν τη στήριξη των μη κυβερνητικών οργανώσεων, χωρίς βοήθεια σε τρόφιμα και στοιβαγμένοι σε κέντρα όπου προστατευτικά μέτρα δεν είναι καν εφαρμόσιμα. Η Πορτογαλία απεφάσισε να νομιμοποιήσει προσωρινά τους πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός της, αλλά αυτό αφορά μόνο όσους έχουν κάνει ήδη αίτημα νομιμοποίησης που να έχει ήδη γίνει αποδεικτό από τις αρχές.

Ακόμα περισσότερο και από τους υπόλοιπους, οι μετανάστες αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρη κρίση εισοδήματος, απασχόλησης, στέγασης και πείνας, και οι υπηρεσίες “κοινωνικής στήριξης” καταρρέουν για διαφορετικά και μεγάλα τμήματα των πιο ευάλωτων στρωμάτων του πληθυσμού, ντόπιων ή όχι, όπου περιλαμβάνονται και οι μετανάστες και πρόσφυγες.

Την ίδια ώρα, οι μετανάστες, τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης, κλπ., γενιάς, αντιπροσωπεύουν πολύ ευρύ τμήμα της εργατικής δύναμης στους ουσιαστικούς τομείς: περίθαλψη και φροντίδα, δημόσιες συγκοινωνίες, παραγωγή και διανομή τροφίμων, καθαρισμός, ενώ ταυτόχρονα αυτοί οι τομείς καταγράφουν και ιδιαίτερα γυναικεία υπεραντιπροσώπευση.

Η πανδημία ενισχύει τις ταξικές διακρίσεις: Οι λαϊκές τάξεις, οι πιο επισφαλείς, είναι αυτοί που πληρώνουν και θα πληρώσουν το υψηλότερο αντίτιμο, ιδιαίτερα σε όρους θανάτων, για την πανδημία αυτήν.

Ταυτόχρονα, πολλές κυβερνήσεις, με επικεφαλής την Ιταλία και τη Γαλλία, προσπάθησαν να κρύψουν τις ανικανότητές τους υιοθετώντας πολεμική στάση και προσφυγή σε όλο τον εθνικιστικό μηχανισμό: προωθώντας το στρατό, τον εθνικό ύμνο, την προσφυγή σε Εθνική Ενότητα, την ίδια στιγμή που η ταξική διάκριση ποτέ δεν ήταν τόσο έντονη όσο από το ξεκίνημα της πανδημίας. Ταυτόχρονα, πολλές κυβερνήσεις έχουν κηρύξει έκτακτη κατάσταση (Ιταλία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία), με δελεασμούς να χρησιμοποιήσουν την κατάσταση αυτήν για να περιορίσουν τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Έτσι, στη Γερμανία, η κρίση του Covid-19 χρησιμοποιείται για να αμφισβητηθούν ή να ακυρωθούν διάφορα κεκτημένα του εργατικού κινήματος, όπως γίνεται π.χ., στη Βαβαυρία, με τη νομοθεσία για τα ωράρια εργασίας, ή και σε όλη τη Γερμανία, με το Νόμο ατομικών ρυθμίσεων, για τον κλάδο της νοσοκομειακής φροντίδας. Στη Γαλλία, η κυβέρνηση με διατάγματα επιτρέπει στις εταιρείες να εξαιρούνται από τους κανονισμούς για τα ωράρια εργασίας και για τη χορήγηση αδειών. Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία με διευθετήσεις απαγόρευσης της απεργίας ή διευθετήσεις απεργοσπασίας. Το ουγγρικό κοινοβούλιο έδωσε στον Όρμπαν πλήρεις εξουσίες, χωρίς κανέναν δημοκρατικό έλεγχο.

Η πανδημία αυτή δεν ήταν έκπληξη για πολλούς επιστήμονες και άλλους. Η μαζική ανάπτυξη της επιχειρηματικής γεωργίας, μαζί με τη βιομηχανική κτηνοτροφία και την αποψίλωση των δασών, την αυξανόμενη συγκέντρωση σε παραγκομεγαπόλεις και τις παγκόσμιες αλυσίδες παραγωγής, δημιούργησε μια ωρολογιακή βόμβα στην καλλιέργεια και στην παγκόσμια διάδοση νέων και άγνωστων στελεχών από ιούς.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσε μια θλιβερή εικόνα της αντιμετώπισης αυτής της κρίσης. Η σημερινή κατάσταση είναι το αποτέλεσμα πολλών ετών πολιτικής λιτότητας: για παράδειγμα, στην τελευταία μόνο δεκαετία, περισσότερες από 63 φορές η ΕΕ απαίτησε περικοπές στις δαπάνες για τη δημόσια υγεία σε διάφορες χώρες. Και όχι μόνο δεν προχώρησε σε υγειονομικό συντονισμό, συγκεντρώνοντας πόρους για την αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά και οι κυβερνήσεις ξεκίνησαν με το να κλείνουν τα εθνικά τους σύνορα απέναντι στις “μολυσμένες χώρες” και αρνήθηκαν τη βοήθεια που ζήταγε η Ιταλία, ενώ υιοθέτησαν αντιτιθέμενα μέτρα με άτακτο τρόπο. Για εβδομάδες, η Ιταλία πήρε πολύ μεγαλύτερη βοήθεια μόνο από την Κίνα, τη Ρωσία ακόμα και την Κούβα, παρά από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι ελλείψεις μασκών, τεστ και κλινών εντατικής θεραπείας, κατέστησαν αναπόφευκτο ένα σοβαρό lockdown (κλείσιμο) στις περισσότερες χώρες. Αλλά ακόμα και τώρα δεν υπάρχει κανένας συντονισμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο για αναπληρωθεί αυτό. Το μόνο που ενδιέφερε τις ευρωπαϊκές συναντήσεις κορυφής, στις τελευταίες εβδομάδες, ήταν να ανασταλούν προσωρινά οι δημοσιονομικοί κανόνες και η χορήγηση ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζα, για να διασωθεί από την χρηματοπιστωτική και χρηματιστηριακή κρίση. Αλλά η ΕΕ απέρριψε και το αίτημα για κορονοομόλογα, με συνολική εγγύηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που θα επέτρεπε π.χ. στην Ιταλία χαμηλότερα επιτόκια. Η μόνη, κυνική, πρόταση ήταν να χρησιμοποιηθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), του οποίου η βοήθεια βασίζεται στις προϋποθέσεις μέτρων λιτότητας που δημιούργησαν τη σημερινή καταστροφική κατάσταση. Και σε καμία στιγμή δεν αντιμετωπίστηκε καν το ενδεχόμενο να υπάρξει συντονισμός σε επίπεδο περίθαλψης, βιομηχανικών πόρων και ιατρικού προσωπικού, με το κάθε κράτος να ακολουθεί τη δική του πολιτική ασφάλειας.

Επείγοντα μέτρα

Τα τμήματα και τα μέλη της 4ης Διεθνούς στην Ευρώπη, μαζί με τις οργανώσεις τους, στηρίζουν ένα πρόγραμμα επειγόντων μέτρων:

διοχέτευση επαρκών μέτρων για μαζική διαθεσιμότητα σε κιτς εντοπισμού (τεστς), πολλαπλασιασμό των κλινών εντατικής και αναπνευστήρων. Η γενίκευση σε όλο τον πληθυσμό επαρκών μασκών προστασίας και βιολογικών τεστς αποτελεί την προϋπόθεση για άρση των περιορισμών. Άμεση στήριξη της δημοκρατικά ελεγχόμενης παραγωγής αυτών των μέσων και της μη εμπορικής έρευνας για φάρμακα και εμβόλια απέναντι στον Covid-19.
Αναστολή όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων που δεν είναι απαραίτητες για την καθημερινή ζωή και την προστασία της υγείας του πληθυσμού.
Πλήρης ανάληψη της ευθύνης από τις επιχειρήσεις και/ή το κράτος για το 100% του μισθού των εργαζομένων που έχουν αναστείλει τη δραστηριότητά τους, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι επισφαλείς, οι προσωρινοί, οι οικιακοί, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι εποχιακοί εργαζόμενοι, χωρίς καμία υποχρέωση να συμπεριληφθούν οι μέρες αναστολής στην τακτική τους άδεια ή να αναπληρώσουν τις ώρες εργασίας που δεν δούλεψαν. Υποχρέωση από το κράτος να πληρώσει τους μισθούς των εργαζομένων που αρνούνται οι εργοδότες τους να πληρώσουν στη διάρκεια της κρίσης. Η κυβέρνηση πρέπει, τότε, να καλύψει το κόστος αυτής της παρέμβασης χρεώνοντάς το στις εταιρείες που αρνιούνται να πληρώσουν τους μισθούς. Για τους εργαζόμενους στον άτυπο τομέα, για τους απλήρωτους ανέργους, για τους φοιτητές, για όλους όσους το χρειάζονται, πρέπει το κράτος να χορηγήσει ένα εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα που είναι αναγκαίο για αξιοπρεπή ζωή.
Απαγόρευση όλων των απολύσεων και επαναπρόσληψη όσων εργαζομένων απολύθηκαν από την αρχή της πανδημίας.
Άρνηση κάθε αυταρχικού και έκτακτου μέτρου αναστολής των κοινωνικών δικαιωμάτων, όπου συμπεριλαμβάνεται και το δικαίωμα στην απεργία.
Παροχή προστατευτικών μέσων (μάσκες, ζελ, γυαλιά, γάντια) σε όλους τους εργαζόμενους που συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους τα οποία επιτρέπουν την προστασία τους και άμεση άσκηση του δικαιώματός τους απόσυρσης από την εργασία όσο δεν γίνονται σεβαστοί οι κανόνες ασφάλειας.
Παύση όλων των εξώσεων, αναστολή των ενοικίων, των προσωπικών δανείων, των πληρωμών λογαριασμών νερού και ενέργειας, παροχή κατάλληλης στέγης σε όσους ζουν σε επισφαλείς συνθήκες ή χωρίς βασικές υποδομές, κατάσχεση άδειων σπιτιών.
Παροχή κατάλληλης φροντίδας για τους ανήμπορους, τους ηλικιωμένους και όλους όσους είναι κοινωνικά απομονωμένοι από τους περιορισμούς.
Δημιουργία, ιδιαίτερα στις χώρες που έχουν υιοθετήσει γενικευμένη απομόνωση, επειγόντων μέτρων προστασίας για τις γυναίκες και τα παιδιά που είναι θύματα βίας, με γρήγορες αποφάσεις απομάκρυνσης των βίαιων συζύγων ή με εναλλακτική στέγαση για τα θύματα.
Εγγύηση έγκαιρης πρόσβασης σε αντισύλληψη και άμβλωση ως ζωτικές ιατρικές διαδικασίες.
Άμεση νομιμοποίηση όλων ταν μεταναστών και προσφύγων χωρίς χαρτιά με άμεση πρόσβαση σε όλα τα συστήματα κοινωνικής προστασίας και σταμάτημα όλων των απελάσεων. Με τον κορονοϊό να έχει ήδη εισέλθει σε στρατόπεδα μεταναστών, το άμεσο κλείσιμο των στοιβαγμένων στρατοπέδων μεταναστών και προσφύγων, ιδιαίτερα στη Μόρια της Λέσβου, είναι επιτακτικό, μαζί με την επίταξη των αναγκαίων ξενοδοχείων και σπιτιών που να διαθέτουν τις βασικές προϋποθέσεις υγιεινής και απομόνωσης. Τα σύνορα της Ευρώπης πρέπει να ανοίξουν για ασφαλή υποδοχή των προσφύγων.

Η κατάσταση επίσης απαιτεί τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων να μπουν στο κέντρο μιας σειράς από επείγουσες αποφάσεις:

Δημόσια αναδιοργάνωση του κλάδου της υγείας, με ενσωμάτωση ολόκληρου του ιδιωτικού τομέα, με πρόσληψη αμέσως όλων των υγειονομικών που χρειάζονται για την επαναλειτουργία των κλινών, υπηρεσιών και νοσοκομείων που έκλεισαν τα πρόσφατα χρόνια, με άνοιγμα όλων των αναγκαίων δομών υγείας και αύξηση των μισθών των εργαζομένων φροντίδας.

Μεταβίβαση στο δημόσιο χώρο της φαρμακευτικής βιομηχανίας και της παραγωγής αναγκαίων φαρμάκων ανεξάρτητα από τα δικαιώματα πατέντας.
Μεταβίβαση σε δημόσια ιδιοκτησία της κατοχής των κύριων μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Οι Facebook, WhatsApp, Amazon και Zoom είναι αυτές που επωφελούνται μαζικά από το lockdown και μαζεύουν μαζικά δεδομένα που θα τους δημιουργήσουν τεράστια κέρδη. Θα πρέπει να απαλλοτριωθούν (χωρίς αποζημίωση, έχουν ήδη ιδιοποιηθεί πάρα πολλά) και να λειτουργήσουν ως μη κερδοσκοπικές, διάφανες, δημόσιες υπηρεσίες.
Σε κάθε χώρα, μεταβίβαση σε δημόσια ιδιοκτησία των υπηρεσιών νεκροταφής. Οι ιδιωτικές εταιρείες δεν πρέπει να κερδοσκοπούν από τον θάνατο και να χειραγωγούν τον πόνο των ανθρώπων για να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους.
Για μια βιώσιμη γεωργία και για παγκόσμια δικαιοσύνη στη διατροφή.
Άμεση αναδιοργάνωση των βιομηχανιών (αυτοκίνητα, αεροπλάνα, όπλα, …) που μπορούν για να παράγουν μέσα που θα βοηθήσουν την κοινωνία να χειριστεί την υγειονομική κρίση: αναπνευστήρες, οθόνες, κλίνες εντατικής, προστατευτικός εξοπλισμός. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ερευνήσουν στους χώρους εργασίας τους και να αναλάβουν μέτρα τέτοιας αναδιοργάνωσης σε συνεργασία με τις υγειονομικές αρχές.
Απαλλοτρίωση των ιδιωτικών τραπεζών χωρίς αποζημίωση για τους βασικούς μετόχους τους και κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με έλεγχο από τους πολίτες, κατάργηση όλων των τραπεζικών προμηθειών στους ατομικούς λογαριασμούς και παροχή δανείων με μηδενικό επιτόκιο στις εργαζόμενες τάξεις για να εκπληρώσουν τις άμεσες ανάγκες τους.
Η άμεση αναστολή πληρωμών των δημοσίων χρεών μπορεί να επιτρέψει την κινητοποίηση των αναγκαίων πόρων για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες στην περίοδο της πανδημίας. Η αναστολή της αποπληρωμής του χρέους πρέπει να συνδυαστεί από έλεγχο, με τη συμμετοχή των πολιτών, για να εντοπιστεί το τμήμα του χρέους που είναι αθέμιτο και να ακυρωθεί.

Δυστυχώς, η πανδημία αυτή και η παγκόσμια κρίση αποτελούν την αρχή επαναλαμβανόμενων κρίσεων που φέρνουν η παγκοσμιοποίηση και οι κλιματικές αλλαγές. Ο καπιταλισμός δημιούργησε έναν κόσμο που δυναμιτίζει και διαβρώνει τις ανθρώπινες κοινωνίες, ενώ οξύνει τους κινδύνους κλιματικών και υγειονομικών καταστροφών. Πρέπει να δώσουμε τέλος σε αυτόν τον παλιό κόσμο των κερδών, πανδημιών, κλιματικών αλλαγών και να σταματήσουμε την καταστροφή του πλανήτη μας.

Περισσότερο από ποτέ, οι ζωές μας αξίζουν περισσότερο από τα κέρδη τους!

8/4/2020

Αυστρία: Sozialistische Alternative (SOAL)

Βέλγιο: SAP – Gauche anticapitaliste

Μ.Βρετανία: Socialist Resistance

Δανία: Socialistisk Arbejderpolitik (SAP)

Γαλλία: SFQI – Fourth Internationalists in France

Γερμανία: Internationale Sozialistische Organisation (ISO)

Ελλάδα: OKDE-Spartakos

Ελλάδα: TPT (Fourth International Programmatic Tendency)

Ιρλανδία: Socialist Democracy

Ιταλία: Communia Network