Ενάντια στην ανακήρυξη σχέσεων του μαροκινού καθεστώτος με το Ισραήλ
Για την ενότητα της πάλης των λαών της περιοχής κατά των αντιδραστικών καθεστώτων, το σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό
Ανακοίνωση του Almounadil / (πολιτικό ρεύμα) Μαρόκο
Η ανακοίνωση του μαροκινού καθεστώτος είναι απλώς η ανοιχτή επικύρωση της επισημοποίησης των σχέσεών του με το Ισραήλ. Είναι μακρυά η ιστορία συνεργασίας με το Ισραήλ, ήδη από τη συνενοχή του στη μετανάστευση των μαροκινών Εβραίων στις δεκαετίες του 1950 και 1960. Αυτή αμφισβητήθηκε έντονα, το 2000, από μια λαϊκή κινητοποίηση που ανάγκασε το καθεστώς να κλείσει ένα ισραηλινό γραφείο σύνδεσης στη Ραμπάτ.
Η νέα απόφαση βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τη βούληση των μαροκινών λαϊκών μαζών, που πάντα ήταν ενάντια στο σιωνισμό και υποστήριζαν με την αλληλεγγύη τους την πάλη του παλαιστινιακού λαού για τη χειραφέτησή του. Η απόφαση αυτή δείχνει το δεσποτικό χαρακτήρα του καθεστώτος, τον τεχνητό χαρακτήρα των “αιρετών” του οργάνων (του κοινοβουλίου με τις δύο βουλές, αντιπροσώπων και συμβούλων) και του προσωπείου της κυβέρνησής του.
Η “τακτοποίηση” των σχέσεων με το Ισραήλ, αυτού του εχθρού των λαών της περιοχής, έγινε με αντάλλαγμα την αναγνώριση από τον Τραμπ της κυριαρχίας του Μαρόκου στη Δυτική Σαχάρα. Πράγματι, το ζήτημα της Σαχάρας χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες από τον ιμπεριαλισμό ως εργαλείο εκβιασμού για να διατηρήσει την επικυριαρχία του, αλλά και για να επιβάλει τις οικονομικές του πολιτικές και να καθορίσει τους διάφορους ρόλους στην περιφερειακή πολιτική και στην αφρικανική ήπειρο, είτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά είτε από τη Γαλλία, που είναι το κύριο και σταθερό στήριγμα του μαροκινού καθεστώτος.
Το ζήτημα της Σαχάρας επίσης χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες από το μαροκινό καθεστώς για να στήνεται μια “εθνική ομοφωνία” γύρω από τον μασκαρεμένο του δεσποτισμό και για τις διαρθρωτικές πολιτικές προσαρμογής του. Ο στόχος του σήμερα είναι να χρησιμοποιήσει την τωρινή αναγνώριση που πέτυχε παζαρεύοντας το παλαιστινιακό ζήτημα, για να σταθεροποιήσει περαιτέρω τη συμμαχία του στο εσωτερικό της χώρας και να ενισχύσει την αφρικανική του πολιτική.
Η εμβάθυνση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και ο εκρηκτικός της χαρακτήρας στο πλαίσιο της πανδημίας του covid-19 σπρώχνουν το καθεστώς προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς ελπίζει να προσελκύσει κονδύλια από το εξωτερικό (ενισχύσεις, επενδύσεις, δάνεια) για να αμβλύνει την κρίση αυτήν.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, από την πλευρά του, επιμένει να επιταχυνθεί μια τακτοποίηση των σχέσεων των αραβικών καθεστώτων με το Ισραήλ, για να ενισχύσει τη θέση του στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό σε αυτή την πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η τελευταία, πράγματι, παραμένει σημαντική πηγή ενέργειας και πόρων που επενδύονται στην αγορά ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θέλει επίσης να αντικρούσει το Ιράν. Αυτό προστίθεται στους άλλους στόχους του Τραμπ, που θέλει να σταθεροποιήσει την πλατιά του εκλογική βάση, να δυσκολέψει τη νέα διοίκηση -ελπίζοντας σε επάνοδό του στην Προεδρία στις επόμενες εκλογές-, καθώς και να υποστηρίξει τον δεξιό του σύμμαχο Νετανυάχου, που απειλείται με δικαστικές διώξεις όταν απομακρυνθεί από την προεδρία της ισραηλινής κυβέρνησης.
Το παλαιστινιακό ζήτημα αφορά όλους τους λαούς της περιοχής. Το Ισραήλ αποτελεί προωθημένη βάση του ιμπεριαλισμού για τη στήριξη των συμφερόντων του στη Μέση Ανατολή, που είναι στρατηγική περιοχή, πλούσια σε υδρογονάνθρακες και παράκτια κρίσιμων σημείων της ναυσιπλοΐας. Αυτό είναι που εξηγεί τη συνεχή στήριξη του ιμπεριαλισμού στο Ισραήλ, τα κίνητρα των μυστικών και των ανοιχτών σχέσεων ανάμεσα στα εξαρτημένα αντιδραστικά καθεστώτα και στο Ισραήλ καθώς και τη σύγκλιση συμφερόντων της τριάδας αυτής στο να τελειώνουν οριστικά με το παλαιστινιακό ζήτημα και στην εμμονή τους κατά των επαναστατικών διαδικασιών στην περιοχή.
Το ζήτημα της Δυτικής Σαχάρας δε θα λυθεί όσο δεν θα γίνεται σεβαστή η θέληση των ενδιαφερόμενων πληθυσμών, μακρυά από τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις και φιλοδοξίες των δύο καθεστώτων, Μαρόκου και Αλγερίας. Η δημοκρατική αυτή λύση αποτελεί προϋπόθεση για να προχωρήσει μια δημοκρατική Ένωση των λαών του Μαγκρέπ, απαλλαγμένης από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και τα καθεστώτα του εξαρτημένου καπιταλισμού. Αυτή είναι η μόνη που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τα οράματα των λαών του, με βάση τους υλικούς και ανθρώπινους πόρους που σήμερα είναι αντικείμενο ιμπεριαλιστικής ληστείας με τη βοήθεια των πρόσφορων τοπικών αστικών τάξεων.
Η πάλη των καταπιεσμένων της περιοχής μπήκε σε μια νέα περίοδο με την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας στην Τυνησία πριν από δέκα χρόνια. Η διαδικασία αυτή, με τις ανοδικές και καθοδικές της φάσεις, επιβεβαίωσε την ανάγκη για εργαλεία εργατικής και λαϊκής πάλης, σε ένα στρατηγικό ορίζοντα σύγκρουσης με τα αντιδραστικά καθεστώτα, τη σιωνιστική οντότητα και τον ιμπεριαλισμό, που συγκροτούν μια ισχυρή συμμαχία για να εξουδετερώσουν τις εξεγέρσεις των λαών.
Εμπρός για την οικοδόμηση αυτών των εργαλείων πάλης, στην καρδιά των οποίων είναι τα σοσιαλιστικά εργατικά κόμματα. Τα εργαλεία αυτά θα πρέπει να εξοπλιστούν με τα μαθήματα από τους εργατικούς αγώνες, από τον αυτοπροσδιορισμό των λαών, από τη δημοκρατική οικοδόμηση μιας εναλλακτικής στον καπιταλισμό, θεμελιωμένα σε ένα ταξικό και διεθνιστικό πνεύμα.
Almounadil (Μαρόκο)
17 Δεκεμβρίου 2020