Σεισμός: Για τη μεγαλύτερη αλληλεγγύη με τα θύματα των φυσικών καταστροφών, που ενισχύονται από έναν εξαρτημένο και καθυστερημένο καπιταλισμό

Τα δεινά των μαροκινών εργαζομένων αυξήθηκαν από έναν ισχυρότατο σεισμό, η έκταση των ζημιών του οποίου δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί. Ο σεισμός έπληξε τα βουνά του Άτλαντα και οδήγησε στην εξαφάνιση χωριών ολόκληρων στα περίχωρα και στην ύπαιθρο του Μαρακές, της Ταρουντάν και της Ουαρζαζάτε. Οι απώλειες στις πόλεις είναι πιο περιορισμένες, ενώ η καταστροφή έπληξε ιδιαίτερα τα χωριά και το σύνολό τους θα φανεί με τον καιρό…

Ώς σήμερα, ο αριθμός των θανάτων ανέρχεται σε σχεδόν 2.500 στους οποίους προστίθενται οι τραυματίες, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι βαριά. Ασφαλώς, αυτό πηγάζει από ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά οι επιπτώσεις του συνδέονται κυρίως με τον τύπο κοινωνίας στην οποία εμφανίζεται. Ο αριθμός των θυμάτων, τόσο σε νεκρούς όσο και σε τραυματίες, περισσότερο συνδέεται με κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες παρά με την έκταση και τη δύναμη του σεισμού. Αυτό είναι που εξηγεί τον πολύ υψηλό αριθμό θυμάτων των σεισμών στις εξαρτώμενες και ημι-αποικιοκρατούμενες χώρες, ενώ είναι γενικά μικρότερος στις μεγάλες εκβιομηχανισμένες χώρες. Επίσης διαφοροποιείται από τη μία βιομηχανική χώρα στην άλλη, ανάλογα με τον τύπο πολιτικών που ακολουθείται, με την κατάσταση των δημοσίων υπηρεσιών, με τον τρόπο που απαντιούνται οι θεμελιώδεις ανάγκες των ανθρώπων.

Ο σεισμός χτύπησε βράδυ τα υψίπεδα του Άτλαντα και όσοι επιβίωσαν από το χτύπημα στα μικρά χωριά αντιμετώπισαν την κατάσταση με τα απλά μέσα που διέθεταν για να σώσουν τους τραυματίες. Το κράτος και οι υπηρεσίες του κινήθηκαν, ως συνήθως, με μεγάλη καθυστέρηση. Το κράτος γνώριζε καλύτερα από τον καθένα τη δυστυχία και τη στέρηση που δημιουργούσαν οι πολιτικές του, έχοντας αφήσει τους ανθρώπους ανυπεράσπιστους απέναντι σε αυτό που τους συνέβαινε. Αλλά η πιο σημαντική του δράση ήταν η προπαγάνδα του, να δώσει την εικόνα ενός ικανού κράτους, αλλά είναι μια εικόνα της οποίας την αλήθεια απογύμνωσε ο σεισμός στα μάτια του κόσμου (μια εικόνα που και ο covid-19 το είχε ήδη κάνει).

Το Μαρόκο δεν είναι οι εύπορες συνοικίες της Ραμπάτ, του Μαρακές και της Καζαμπλάνκα. Το Μαρακές δεν είναι η πόλη των διεθνών συμποσίων και των εντυπωσιακών φεστιβάλ. Το πολυτελές Μαρακές δεν είναι το αληθινό Μαρακές. Το Μαρόκο και το Μαρακές είναι περισσότερο αυτό που τώρα βλέπουμε, μια χώρα ευάλωτη στις δυστυχίες του καπιταλισμού και στις “φυσικές καταστροφές”. Μια χώρα εξαντλημένη από το δεσποτισμό, τις ταξικές πολιτικές του και από τις δεκαετίες σκληρού και καταστροφικού νεοφιλελευθερισμού.

Η καθυστέρηση των σωστικών συνεργείων, η αδυναμία του τεχνικού εξοπλισμού και του ανθρώπινου δυναμικού τους, η απουσία ιατρικής βοήθειας, δυνατότητας μετακίνησης των τραυματιών, νοσοκομείων πεδίου, και η δυσκολία μετακινήσεων εξαιτίας ιστορικής παραμέλησης, κλπ., ενίσχυσε κατά πολύ τον υψηλό αριθμό νεκρών, που οφείλονται όχι απευθείας στον ίδιο το σεισμό, αλλά μάλλον σε μια πολιτική κοινωνικής περιθωριοποίησης και φτώχειας σε μια ιδιαίτερη περιοχή όπως τα υψίπεδα του Άλταντα.

Θυμόμαστε το σεισμό στο Αλ Χοσέιντα, το 2004, και τα εκατοντάδες θύματά του σε νεκρούς και τραυματίες, με την κατάρρευση των οικιών που ακολούθησε, καθώς και τις υποσχέσεις της επίσημης προπαγάνδας, των οποίων τα ψέματα αποκαλύφθηκαν από το Χιράκ (λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας) στο Ριφ μετά το μαρτυρικό θάνατο του Μοχσίνε Φίκρι, το Νοέμβριο του 2016. Ένα κίνημα τότε που ανάγκασε το κράτος να παραδεχτεί πως δεν είχε κρατήσει τις υποσχέσεις του και τα σχέδια που είχε ανακοινώσει μετά την καταστροφή, παράλληλα με την πολύ ισχυρή καταστολή και βαριές ποινές που επιβλήθηκαν στους ηγέτες του κινήματος, επειδή αποκάλυψαν κρατικά μυστικά.

Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι οι φυσικές καταστροφές, που είναι όλο και πιο βίαιες εξαιτίας των μεγάλων καταστροφών που έχει επιφέρει στο περιβάλλον ο καπιταλισμός, μπορεί να προκαλούν υλικές και ανθρώπινες απώλειες, δεν αποτελούν παρά μια αποκάλυψη της πραγματικότητας της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής και μιας ταξικής πολιτικής που καταστρέφει τις δημόσιες υπηρεσίες, οι οποίες όμως αποτελούν τη βάση κάθε αληθινής στρατηγικής απέναντι στις μεγάλες φυσικές καταστροφές.

Η βία των φυσικών καταστροφών, όπως οι σεισμοί και οι άλλες, ξηρασίες, πυρκαγιές, πλημμύρες και πανδημίες, έχει γίνει ένας πρόσθετος κίνδυνος που χαρακτηρίζει την εποχή του καπιταλισμού των ακραίων κρίσεων. Δυσεπίλυτες και καταστροφικές κρίσεις στην πορεία της συνέχισης της πολιτικής ιδιωτικοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών και την υποταγής της οικονομικής πολιτικής στα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αυτό δεν συνδέεται καθόλου με την υστέρηση των τεχνικών δυνατοτήτων, της γνώσης και της τεχνογνωσίας, αλλά πολύ περισσότερο συνδέεται με το γεγονός ότι οι ίδιες οι κρίσεις είναι πηγή κέρδους για καπιταλιστές που πλουτίζουν από τις καταστροφές. Είδαμε ακόμα και την τρομακτική αποτυχία πλούσιων καπιταλιστικών χωρών απέναντι σε μεγάλες πυρκαγιές, απέναντι στην πανδημία του covid-19 ή σε ισχυρούς σεισμούς…

Οι καπιταλιστικοί θεσμοί θα αρπάξουν την ευκαιρία του σεισμού αυτού, όπως το έκαναν και με άλλες καταστροφές, και θα προσπαθήσουν να τον μετατρέψουν σε άλλη μία πηγή κερδών. Οι ιμπεριαλιστικές και αντιδραστικές δυνάμεις, που στηρίζουν το δεσποτισμό, επίσης θα προσπαθήσουν να προσαρμόσουν τη “βοήθειά” τους στους ρυθμούς της διατήρησης της διαχείρισης της χώρας σύμφωνα με την ίδια αυτή προοπτική που τη διατηρεί σε εξάρτηση και καθυστέρηση και, άρα, και την καθιστά ευάλωτη στις καταστροφές, όποιες και να είναι, είτε από οικονομικές είτε από “φυσικές” κρίσεις. Τα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, με όλες τους τις δυνάμεις στέκονται στο πλευρό του τοπικού τους συμμάχου, για να μπορέσει ο σεισμός να γίνει άλλο ένα μέσον για να βυθίσουν μια ήδη χρεωμένη χώρα στην παγίδα του χρέους και της εξάρτησης.

Τα λαϊκά στρώματα των διάφορων περιοχών της χώρας έχουν πάρει την πρωτοβουλία να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους με τα θύματα του σεισμού. Ανθρωπιστικές αποστολές ξεκινούν από κάθε περιοχή προς το Αλ Χαούζ και το Ταρουντάν και αυτό είναι κάτι που πρέπει να στηριχτεί από τον κάθε εργαζόμενο/η και αγωνιστή/ια για ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά η λαϊκή αυτή βοήθεια και υλική αλληλεγγύη δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την απαιτούμενη πολιτική αλληλεγγύη.

Πρέπει να αγωνιστούμε για να καταργηθούν οι πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα μας σε κατάσταση ανικανότητας και ευαλωτότητας και να σταματήσουμε τη μεταφορά του πλούτου μας σταματώντας την πληρωμή της εξυπηρέτησης του χρέους ως μηχανισμού μεταβίβασης και για να βάλουμε, επίσης, τέλος στην υποταγή στους παγκόσμιους θεσμούς καταλήστευσης. Επίσης είναι απαραίτητο να προσανατολιστούν όλες οι πολιτικές προς την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών… Η πολιτική αλληλεγγύη με τα θύματα είναι σήμερα το πιο σημαντικό καθήκον απέναντι στα ατέλειωτα καλέσματα υπέρ μιας πολιτικής συναίνεσης γύρω από το δεσποτισμό, μιας συναίνεσης που έχει επιχειρηθεί επανειλημμένως και που έχει οδηγήσει στην κατάρρευση.

Ο σεισμός είναι φυσική καταστροφή! Ναι, αλλά η αδυναμία κάλυψης των αναγκών των πληθυσμών είναι το αποτέλεσμα της συνειδητής πολιτικής που οδήγησε σε συνεχιζόμενη απομόνωση των θυμάτων επί δεκαετίες: χωρίς δρόμους, χωρίς νοσοκομεία, χωρίς ομάδες έκτακτης ανάγκης … Για την ασφάλεια μας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από μια κοινωνική εναλλακτική που να συγκρούεται με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, γιατί δεν υπάρχει σωτηρία παρά μόνο καταργώντας την εξουσία και τη δύναμή του και ανοίγοντας το δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και δεσποτισμό.

Almounadil-a, 11 septembre 2023

Μετάφραση ΤΠΤ – “4”

Πρωτότυπο στα αραβικά: Al Mounadil https://www.almounadila.info/archives/12000