Όχι στις διαταγές της τρόικας - Αλληλεγγύη με τον ελληνικό λαό

Εκτελεστικό Γραφείο της 4ης Διεθνούς

29 Ιουνίου 2015

Η αναγγελία από τον Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα, στις 5 του ερχόμενου Ιούλη, στο οποίο θα ζητηθεί από τους εκλογείς να απορριφθεί το σχέδιο συμφωνίας της τρόικα αποτελεί καλή είδηση για τον ελληνικό λαό και για όλους(-ες) όσους(-ες), στην Ευρώπη, καταπολεμούν τις πολιτικές της λιτότητας. Ελπίζουμε πως η ψήφος υπέρ του «ΟΧΙ» στις ευρωπαϊκές διαταγές θα βγει μαζικά από τις κάλπες της Κυριακής.

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέδειξαν, έτσι, για μια ακόμα φορά, τη θέλησή τους να πετάξουν στα σκουπίδια τα θεμελιώδη δικαιώματα του ελληνικού λαού επιβάλλοντάς του μια ντροπιαστική συμφωνία. Επιπλέον, τολμούν να λένε ότι η ελληνική κυβέρνηση ξεπέρασε την κόκκινη γραμμή, αφού καταφεύγει σε δημοκρατική διαβούλευση του πληθυσμού με το δημοψήφισμα. Το διακύβευμα στις μέρες που έρχονται, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλη την Ευρώπη, είναι κρίσιμο. Όλες οι δυνάμεις του εργατικού κινήματος πρέπει να υψώσουν την αλληλεγγύη τους απέναντι στη μετωπική επίθεση κατά του ελληνικού λαού. Για να σώσουν τους αντιδραστικούς τους θεσμούς και τις τράπεζες, οι ευρωπαίοι ηγέτες της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας θα κάνουν τα πάντα για να καταπολεμήσουν την επιλογή του «όχι» στους έλληνες εκλογείς και να προσπαθήσουν να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση Τσίπρα να συνθηκολογήσει ή να παραιτηθεί.

Εδώ και έξι μήνες, οι στόχοι της ΕΕ και του ΔΝΤ ήταν απλοί: δεν μπορούσαν να δεχτούν η ελληνική κυβέρνηση να μην λυγίσει στις απαιτήσεις τους, ότι δεν συνθηκολόγησε επιβάλλοντας στην ελληνικό πληθυσμό νέες κοινωνικές περικοπές, συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση και αύξηση του ΦΠΑ στα αγαθά καθημερινής κατανάλωσης και στην ενέργεια. Είναι τελείως εκτός συζήτησης για τους ευρωπαίους ηγέτες μια χώρα να ξεφύγει από την πολιτική των καπιταλιστών, των τραπεζών και των ευρωπαίων ηγετών, που επιβάλλουν στους πληθυσμούς μια λιτότητα χωρίς όρια. Ήταν επομένως σημαντικό για τους Μέρκελ, Ολάντ, Λαγκάρντ και Γιούνκερ να δείξουν στους άλλους λαούς της Ευρώπης πως δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική και να δείξουν επίσης ότι, όποιες και να είναι οι εκλογικές επιλογές στις αντίστοιχες χώρες τους, τα δημοκρατικά δικαιώματα σταματούν εκεί που αρχίζει η υπερεξουσία του καπιταλιστικού συστήματος. Έπρεπε, έτσι, να δώσουν να καταλάβει ο ελληνικός λαός ότι η πλειοψηφική επιλογή ενός κόμματος που αρνιέται τη λιτότητα δεν μπορεί να καταλήξει παρά μόνο σε αποτυχία ή συνθηκολόγηση και ότι ο Τσίπρας θα έπρεπε ή να παραιτηθεί ή να δεχτεί μια ντροπιαστική συμφωνία, έστω και διχάζοντας το κόμμα του και συμμαχώντας με τη σοσιαλδημοκρατία και τη δεξιά.

Ψηφίζοντας στις 25 Ιανουαρίου τον Σύριζα, οι έλληνες εκλογείς εκδήλωσαν με σαφήνεια την άρνησή τους για αύξηση της εξαθλίωσης και της ανεργίας που τους πλήττουν από το 2010.

Το ένα τρίτο του πληθυσμού, τα δύο τρίτα των συνταξιούχων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, το 28% των εργαζομένων, το 60% των νέων, βρίσκονται σε ανεργία. Αυτά είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόστηκαν από τα μνημόνια της τρόικας. Σε αυτή την αβίωτη ζωή είναι που ο ελληνικός πληθυσμός θέλησε να βάλει τέλος, απορρίπτοντας τα κόμματα που τον οδήγησαν σε αυτή την καταστροφή.

Εδώ και 5 μήνες, ο Τσίπρας ακολούθησε έναν αδύνατο στόχο: να πετύχει μια συμφωνία με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, που να μην είναι συνώνυμο νέων θυσιών για τον ελληνικό λαό: Να ξεπληρώσει όλα τα τοκοχρεολύσια χωρίς να ενισχύσει τις πολιτικές λιτότητας. Να σεβαστεί τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει ο Σύριζα απέναντι στους εκλογείς του αλλά και αυτές που είχαν αναλάβει οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις απέναντι στην τρόικα. Στις 20 Φεβρουαρίου, οι ηγέτες του eurogroup πίστεψαν ότι είχαν κερδίσει την παρτίδα, όταν ο Τσίπρας δέχτηκε μια συμφωνία που τον δέσμευε σε νέα μέτρα λιτότητας, καθώς δήλωσε ότι θα τιμούσε όλες τις προθεσμίες αποπληρωμής του χρέους απέναντι στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ.

Κατόπιν, η ελληνική κυβέρνηση ελίχτηκε με αντιφατικές αποφάσεις: οι δεσμεύσεις να επανέλθει ο ελάχιστος μισθός στα 750 ευρώ και να αποκατασταθούν οι συλλογικές συμβάσεις μετατέθηκαν, η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά συνεχίστηκε, αλλά η κυβέρνηση άνοιξε την ΕΡΤ, τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, της οποίας το κλείσιμο από την κυβέρνηση Σαμαρά συμβόλιζε την ταπείνωση που επέβαλαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και η ΕΕ. Και το Μάρτιο, η Βουλή ψήφισε έναν νόμο κατά της ανθρωπιστικής κρίσης και έναν άλλο για τις καθυστερήσεις αποπληρωμής φόρων.

Αλλά απέναντι στην αυξανόμενη υπεροψία των ευρωπαίων ηγετών και, συνυπολογίζοντας και τη λαϊκή πίεση καθώς και την αντίσταση των αιρετών και των μελών του Σύριζα, ο Τσίπρας δεν δέχτηκε τις απαιτήσεις της τρόικας, ιδιαίτερα στο να μειώσει τις συντάξεις και να αυξήσει τον ΦΠΑ.

Τελικά, καμία συμφωνία δεν υπογράφτηκε από την ελληνική κυβέρνηση και τους «πιστωτές» της. Μετά από πολλές αποτυχημένες διαπραγματεύσεις, στις 5 Ιουνίου, για πρώτη φορά, η κυβέρνηση αρνήθηκε να πληρώσει το τοκοχρεωλύσιο μιας δόσης 300 εκατομμυρίων ευρώ στο ΔΝΤ, απειλώντας επίσης να μην πληρώσει ούτε το σύνολο όσων έληγαν τον Ιούνιο (1,6 δισεκατομμύρια). Στα τέλη Ιουνίου είχε καθοριστεί ως η προθεσμία ταυτόχρονα για να πληρωθεί το ΔΝΤ και για να εξισωθεί η τελευταία δόση του προγράμματος «διάσωσης» με την καταβολή 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ που είχαν μπλοκαριστεί εδώ και 9 μήνες από την ΕΚΤ.

Ο Τσίπρας τελικά οδηγήθηκε σε ρήξη, για να μην αποδεχτεί την πλήρη συνθηκολόγηση που ήθελαν να του επιβάλουν οι Λαγκάρντ, Ολάντ, Μέρκελ και Γιούνκερ.

Η αναγγελία του δημοψηφίσματος αποτελεί χαστούκι στο πρόσωπο των κυβερνήσεων και των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Νοέμβριο του 2011, οι Σαρκοζύ, Μέρκελ και Μπαρόζο είχαν βάλει βέτο στην προσπάθεια του Παπανδρέου, του τότε έλληνα πρωθυπουργού, να οργανώσει δημοψήφισμα, προσπαθώντας να πετύχει πολιτική στήριξη στη συνθηκολόγησή του απέναντι στις απαιτήσεις της ΕΕ. Σήμερα, οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν κανένα μέσο για να εμποδίσουν τη δημοκρατική ψηφοφορία, που αναμένεται να καταλήξει στην απόρριψη των νέων διαταγών της τρόικας.

Πλέον μια δεύτερη πράξη ανοίγει.

Στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, οι δεξιές και αριστερές φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις θα συντονίσουν τις δυνάμεις τους, για να μην ανοίξει το δημοψήφισμα μια νέα πολιτική πορεία στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση ήταν έτοιμη για πολλούς συμβιβασμούς, προκειμένου να μην καταλήξει σε χρεοκοπία και σε ρήξη. Η τρόικα ήθελε κυρίως η συμφωνία να πάρει το πολιτικό νόημα της συνθηκολόγησης της Ελλάδας απέναντι στους πιστωτές της. Η δυναμική των επόμενων ημερών μπορεί να ανοίξει έναν άλλο δρόμο, το δρόμο της ρήξης με τις απαιτήσεις της τρόικας, της παύσης αποπληρωμής του χρέους, της ριζικής στράτευσης σε μια εναλλακτική πολιτική, της εφαρμογής του προγράμματος με βάση το οποίο εξελέγη ο Σύριζα. Αλλά αυτό επιβάλλει μια πλατιά ενωτική κινητοποίηση των δυνάμεων του ελληνικού εργατικού κινήματος για να μπλοκαριστούν γρήγορα οι προσπάθειες σαμποτάζ που ήδη έχουν αρχίσει. Η πίεση πάνω στην ελληνική κυβέρνηση και το τραπεζικό σύστημα θα ενισχυθεί τις παραμονές του δημοψηφίσματος. Ήδη κατά τις τελευταίες μέρες, ο διοικητής της (κεντρικής) Τράπεζας της Ελλάδας, παλαιότερα υπουργός του Σαμαρά, έβγαλε μια ανησυχητική έκθεση με μόνο στόχο να ενισχύσει τη φυγή των κεφαλαίων από τις ελληνικές τράπεζες, ενώ ήδη, από το Νοέμβριο του 2014 ώς το Μάρτιο του 2015, πάνω από 30 δισεκατομμύρια ευρώ είχαν ήδη αποσυρθεί και με το ύψος των ιδιωτικών καταθέσεων των μεγάλων ελληνικών περιουσιών στο εξωτερικό να υπολογίζεται σήμερα σε πάνω από 400 δισεκατομμύρια. Ακόμα και αν συνεχίζει να μη μιλάει ούτε σήμερα για εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, η κυβέρνηση επέβαλε έλεγχο κεφαλαίων.

Η Επιτροπή Ελέγχου του Ελληνικού Χρέους, που δημιουργήθηκε από το Κοινοβούλιο, εξέδωσε στις 18 Ιουνίου την έκθεσή της, αποδεικνύοντας τον αθέμιτο και επονείδιστο χαρακτήρα του μη βιώσιμου αυτού χρέους, δείχνοντας ότι λιγότερο από το 10% των δανείων «διάσωσης» πήγε σε τρέχουσες δαπάνες και ότι το ουσιαστικό τους τμήμα χρησιμοποιήθηκε για να μπορέσουν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες να αποσυρθούν από πιστώσεις που είχαν χορηγήσει τα προηγούμενα χρόνια. 49 βουλευτές του Σύριζα, με βάση την έκθεση αυτήν, ζήτησαν την οργάνωση κοινοβουλευτικής συζήτησης που να οδηγήσει στη διαγραφή του μεγαλύτερου τμήματος του αθέμιτου και επονείδιστου αυτού χρέους.

Το διακύβευμα των ερχόμενων ημερών είναι κρίσιμο για τον ελληνικό πληθυσμό, για όλους αυτούς και αυτές που στην Ευρώπη υφίστανται τη λιτότητα.

Πρέπει να οικοδομήσουμε σε όλη την Ευρώπη ένα μέτωπο αλληλεγγύης με τον ελληνικό λαό. Όλα τα χτυπήματά μας πρέπει να κατευθυνθούν κατά των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεών της που, με έντονη αίσθηση των συμφερόντων των καπιταλιστών, φοβούνται πως ο ελληνικός λαός θα αποκηρύξει στις 5 Ιουλίου τις πολιτικές τους της περιφρόνησης και της λιτότητας, προσφέροντας ένα παράδειγμα προς όλους τους εργαζόμενους πληθυσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Φοβούνται επίσης ότι στο πλαίσιο αυτό θα υπάρξει λαϊκή επανενεργοποίηση στην Ελλάδα, που θα δυσκολέψει τους ελιγμούς τους για να οδηγήσουν την κυβέρνηση Τσίπρα ή στο πνίξιμο ή στην ανατροπή της. Όπως και με τις πρόσφατες επιτυχίες των Podemos στο Ισπανικό Κράτος, με την εκλογή δημάρχων αντι-λιτότητας σε πολλές από τις μεγάλες πόλεις της χώρας, η ελληνική κατάσταση δείχνει πως η κοινωνική απελπισία μπορεί να βρει στην Ευρώπη πολιτική διέξοδο που να μην είναι οι αποκρουστικές ξενόφοβες και φασιστικές λύσεις που προωθεί η ευρωπαϊκή άκρα δεξιά.

Για ένα μαζικό ΟΧΙ στις απαιτήσεις της τρόικα την ερχόμενη Κυριακής

Όλες και όλοι στο πλευρό του ελληνικού λαού!

Εκτελεστικό Γραφείο της 4ης Διεθνούς

29/6/2015

Same author