Το Κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης επανεξελέγη την Κυριακή 9 Ιουνίου, γεγονός που οδήγησε σε αύξηση των δεξιών κομμάτων εντός του ΕΛΚ (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) και, κυρίως, σε σημαντική αύξηση των ακροδεξιών λιστών σε αρκετές χώρες.
Τα 720 μέλη αυτού του κοινοβουλίου εκλέγονται με άμεση και καθολική ψηφοφορία. Στην πράξη, το κύρος του οργάνου αυτού είναι αδύναμο, παρόλο που αποτελεί το επίσημο νομοθετικό όργανο της ΕΕ, η οποία περιλαμβάνει πλέον 27 ευρωπαϊκά κράτη, μετά την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας το 2020. Η πραγματική πολιτική εξουσία της ΕΕ βρίσκεται σε δύο όργανα. Το πρώτο είναι η Επιτροπή, η οποία αποτελεί την "κυβέρνηση" της Ένωσης. Το εκτελεστικό της όργανο αποτελείται από 27 μέλη, με κάθε εθνική κυβέρνηση να διορίζει έναν επίτροπο στο όργανο αυτό, και έχει την εξουσία να συντάσσει και να υποβάλλει νόμους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το άλλο σημαντικό όργανο είναι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο συγκεντρώνει τους αρχηγούς κρατών ή τους πρωθυπουργούς κάθε κράτους μέλους. Το όργανο αυτό καθορίζει τις κύριες προτεραιότητες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της εξωτερικής της πολιτικής.
Το κοινοβούλιο, επομένως, έχει έναν πολύ δευτερεύοντα ρόλο, παρόλο που είναι ο εκφραστής των κύριων κομμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για δεκαετίες, απολάμβανε μια σταθερή πλειοψηφία, που αποτελείται από το δεξιό συντηρητικό ΕΛΚ, το σοσιαλδημοκρατικό κόμματος S&D και, πιο πρόσφατα, τη μικρή κεντρώα και φιλελεύθερη ομάδα Renew Europe. Αυτά τα τρία κόμματα συγκεντρώνουν 403 ευρωβουλευτές στο νέο κοινοβούλιο.
Αυτή η μεγάλη πλειοψηφία θα συνεχίσει να εξασφαλίζει τη υποστήριξη των υπερφιλελεύθερων πολιτικών, τη διάβρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, τις ρυθμίσεις που δημιουργούν εργασιακή ανασφάλεια και τη διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών. Οι πολιτικές αυτές συνοδεύονται και από μια ρατσιστική και απάνθρωπη πολιτική απέναντι στους μετανάστες, την υποστήριξη της εγκληματικής πολιτικής του Ισραήλ και του γενοκτονικού πολέμου του κατά του παλαιστινιακού λαού, καθώς και την αύξηση της μιλιταριστικής πολιτικής των εξοπλισμών με πρόσχημα την υποστήριξη της Ουκρανίας.
Αλλά πέρα από τη φαινομενική σταθερότητα της φιλελεύθερης πλειοψηφίας, αυτές οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποκάλυψαν αλλαγές στο πολιτικό τοπίο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη Γαλλία και τη Γερμανία, τα σημαντικότερα κράτη της ΕΕ, υπήρξε θεαματική πτώση των λιστών που υποστηρίζουν τις κυβερνήσεις που βρίσκονται στην εξουσία καθώς και άνοδος της ακροδεξιάς. Η πρώτη συνέπεια, στη Γαλλία, είναι η έναρξη μιας διαρκούς πολιτικής κρίσης. Σε 17 από τις 27 χώρες της ΕΕ, η ακροδεξιά βρίσκεται σε άνοδο, μετά από αρκετές εθνικές εκλογές.
Σε αρκετές χώρες, η ακροδεξιά αναδείχθηκε σαφώς πρώτη: το RN στη Γαλλία με ποσοστό άνω του 30%, το FPÖ στην Αυστρία με 25,4%, διπλασιάζοντας τον αριθμό των βουλευτών του, και η Fratelli d'Italia στην Ιταλία με 28,6%. Το PVV του Γκερτ Βίλντερ κέρδισε 6 έδρες στην Ολλανδία και το AfD πήρε 6 έδρες στη Γερμανία, όπου προηγείται σαφώς στα ανατολικά ομόσπονδα κρατίδια. Στο Βέλγιο, την Πορτογαλία και την Ισπανία, αυτές οι ακροδεξιές δυνάμεις εδραιώνουν τις θέσεις τους (έστω και αν στην Πορτογαλία, η Chega έλαβε μόνο το μισό ποσοστό σε σχέση με τις γενικές εκλογές του Μαρτίου).
Συνολικά, οι δύο ευρω-ομάδες που συγκεντρώνουν αντιδραστικά εθνικιστικά και ακροδεξιά κόμματα, οι CRE και ID, κέρδισαν 13 έδρες, ανεβάζοντας το συνολικό τους αριθμό σε 131.
Αντίθετα, η κεντρώα ομάδα Renew Europe (στην οποία συμμετέχουν το ολλανδικό VVD, το Open VLD, το κόμμα του παραιτηθέντος Βέλγου πρωθυπουργού Αλεξάντερ Ντε Κρου, το γερμανικό FDP και το κόμμα του Μακρόν) έχασε 21 έδρες. Ομοίως, η ομάδα των Πρασίνων έχασε 19 έδρες, καταγράφοντας σημαντικές μειώσεις στη Γερμανία και τη Γαλλία. Σε αρκετές χώρες, τα κόμματα των Πρασίνων δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν επαρκώς από τις πολιτικές λιτότητας και κατά του περιβάλλοντος των κύριων κυβερνητικών κομμάτων.
Οι τάσεις αυτές έρχονται σε μια στιγμή που η ακροδεξιά βρίσκεται στην κυβέρνηση σε αρκετές χώρες, όπως η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Ολλανδία, και συμμετέχει σε συνασπισμούς στη Φινλανδία, τη Σλοβακία και τη Σουηδία. Σήμερα, υπάρχουν όλο και περισσότερα επικοινωνούντα δοχεία μεταξύ της ευρωπαϊκής συντηρητικής δεξιάς και της ακροδεξιάς, ιδίως όσον αφορά τις μεταναστευτικές πολιτικές και τις αυταρχικές τάσεις. Δυστυχώς, οι δυνάμεις της αριστεράς δεν έχουν μέχρι στιγμής καταφέρει να οικοδομήσουν μια πανευρωπαϊκή εναλλακτική λύση απέναντι στις φιλελεύθερες διαχειριστικές πολιτικές της σοσιαλδημοκρατίας, που να είναι σε θέση να συσπειρώσει το λαϊκό εκλογικό σώμα. Το διακύβευμα είναι επομένως κρίσιμο για τους επόμενους μήνες.
Για την ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική αριστερά, η οργάνωση ενός ενιαίου αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά αποτελεί κεντρικό καθήκον. Για το σκοπό αυτό, εμείς προωθούμε δομές ενιαίου μετώπου σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, βασισμένες στην αυτοοργάνωση και στους τοπικούς αγώνες ως βασικό στοιχείο του ενιαίου μετώπου. Είναι ζωτικής σημασίας και επείγον να οικοδομήσουμε μια τέτοια απάντηση ενιαίου μετώπου στην άνοδο της ακροδεξιάς, η οποία συμβαδίζει με την άνοδο των αυταρχικών και ρατσιστικών κυβερνήσεων, και να βρούμε τον καλύτερο τρόπο για να την νικήσουμε και σε εκλογικό επίπεδο.
Με αυτή την έννοια, η δημιουργία του Νέου Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία αποτελεί μήνυμα ελπίδας και υπευθυνότητας, τη στιγμή που, σε έναν αυτοκτονικό ελιγμό, ο Μακρόν αποφάσισε, μετά την ήττα του, να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση, στρώνοντας μια φαιά λεωφόρο για την έλευση του RN (Εθνικού Συναγερμού) και της ακροδεξιάς που, στις παραλλαγές της, κατάφερε να συγκεντρώσει σχεδόν το 40% των ψήφων.
Η αναχαίτιση της προέλασης της ακροδεξιάς, μέσα από τις κινητοποιήσεις και τις εκλογές, αποτελεί κεντρικό καθήκον σε αυτή την ιστορική περίοδο. Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι σύμπτωμα ενός καπιταλισμού σε βαθιά κρίση. Η ήττα της ακροδεξιάς απαιτεί την ενότητα της εργατικής τάξης, αλλά και τη ρήξη με τον καταστροφικό, οικοκτόνο, αυταρχικό και ρατσιστικό καπιταλισμό.
Μετάφραση: ΤΠΤ- “4”