Ψήφισμα: Η πάλη για το κλίμα ενόψει της COP26

1. Οι καταστροφές οι οποίες έχουν ως κύρια αιτία ακραία καιρικά φαινόμενα που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή έχουν διπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια, με πάνω από 1,2 εκατομμύρια θύματα παγκοσμίως από το 2000. Ρεκόρ υψηλότερων καλοκαιρινών θερμοκρασιών στο Βόρειο Ημισφαίριο και στο Νότιο Ημισφαίριο (συμπεριλαμβανομένων της Αρκτικής και της Ανταρκτικής), θανατηφόρες πυρκαγιές, ιδιαίτερα ήπιοι χειμώνες χωρίς χιόνια σε πολλές περιοχές, διαταραχές μουσώνων, πιο συχνά και πιο ακραία καιρικά φαινόμενα: η κλιματική καταστροφή είναι σε εξέλιξη. Εξελίσσεται γρηγορότερα από ό,τι προβλεπόταν, κυρίως εξαιτίας της υποτίμησης των θετικών αναδράσεων της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Τεράστιες πυρκαγιές στην Αυστραλία έχουν φέρει πιο κοντά τον μείζονα κίνδυνο μιας αλυσίδας αυτών των αναδράσεων που οδηγείται σε γοργή και μη αναστρέψιμη αλλαγή του κλιματικού καθεστώτος. Αυτό θα αύξανε σημαντικά το επίπεδο της θάλασσας κατά μερικά μέτρα, με τρομακτικές συνέπειες για εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως στην Ασία και την Αφρική, για να μην αναφερθούμε και στην εξαφάνιση πολλών νησιωτικών κρατών.

2. Καθώς η απειλή αυξάνεται όλο και πιο γρήγορα, η επίσημη απόφαση που πάρθηκε στην COP21 στο Παρίσι (21η Διάσκεψη των Μερών), να “κρατήσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη κάτω από το +2° C συνεχίζοντας τις προσπάθειες για να μην υπερβούμε το +1,5º C σε σύγκριση με την προ-βιομηχανική εποχή” δεν έχει εφαρμοστεί ως σήμερα. Η COP24 (Κατοβίτσε) και η COP25 (Μαδρίτη), που χρηματοδοτήθηκαν ανοιχτά από καπιταλιστές επενδυτές, κατέληξαν σε αποτυχία. Οι κύριοι υπεύθυνοι είναι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, Κίνας, Βραζιλίας και Αυστραλίας, όπως και η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της στον Περσικό Κόλπο. Αλλά πέρα από τους παρεμποδιστικούς ελιγμούς των αρνητών του κλίματος, είναι κατά βάση η αδυναμία ενός πράσινου καπιταλισμού που αποκαλύπτεται από αυτές τις αποτυχίες. Η υπερθέρμανση δεν μπορεί να περιοριστεί κάτω από το +1,5° C (και ακόμα και κάτω από το +2º C), αν δεν αγγίξουμε τη ρίζα του προβλήματος: την καπιταλιστική συσσώρευση ,που βασίζεται στον ανταγωνισμό για κέρδος, με άλλα λόγια τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής / διανομής / κατανάλωσης που βασίζεται σε προσωπική ιδιοκτησία και στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης (και που επίσης συνεπάγεται την εκμετάλλευση άλλων φυσικών πόρων).

3. Για να επιτευχθεί ο στόχος της COP21, οι διαπραγματεύσεις πρέπει να στοχεύουν πρωταρχικά στο να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ, αφενός, του στόχου του +1,5° που υιοθετήθηκε στο Παρίσι και, αφετέρου, των εθνικά προσδιορισμένων συμβολών, στη βάση των οποίων το IPCC (ΔΟΚΑ-Διακυβερνητική Ομάδα για την Κλιματική Αλλαγή) προβλέπει αύξηση της θερμοκρασίας κατά 3,3º C ως το τέλος του αιώνα. Αντί για αυτό, σκοντάφτουν εδώ και πέντε χρόνια στην ανάπτυξη του “νέου μηχανισμού αγοράς” που αποφασίστηκε κατ' αρχήν στο Παρίσι για να προσφέρει περισσότερα μέσα προς αντικατάσταση των μειώσεων εκπομπών από τις αποκαλούμενες “καθαρές επενδύσεις” που δημιουργούν “Δικαιώματα εκπομπής”. Η εμπειρία που έχει συσσωρευτεί από το Πρωτόκολλο του Κυότο δείχνει ότι αυτοί οι μηχανισμοί είναι γενικά απλώς ένας τρόπος για να παρακαμφθούν οι αποτελεσματικές μειώσεις εκπομπών και αποτελούν και μια πράσινη νεο-αποικιοκρατία, ιδιοποιούμενη δάση και άλλους φυσικούς πόρους, εις βάρος των πληθυσμών. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το κύριο ζήτημα για τους καπιταλιστές: να καταφέρουν η κοινή γνώμη να πιστέψει ότι αγωνίζονται κατά της καταστροφής, ενώ αυτοί θα συνεχίζουν τη δουλειά της συσσώρευσης με απαλλοτρίωση και καταστροφή της βιοποικιλότητας. Πριν συζητήσουν πώς να γεφυρώσουν το χάσμα, οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους αντιπρόσωποι θέλουν να ξέρουν την έκταση αυτών των δυνατοτήτων εξαπάτησης. Αυτό θα είναι το προαπαιτούμενο για την “αύξηση των φιλοδοξιών” που αναμένεται να είναι το μείζον ζήτημα στο COP26 (Γλασκώβη).

4. Περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα μετά την Διάσκεψη Κορυφής για τη Γη (Ρίο 1992) και την υιοθεσία της Σύμβασης Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Μεταβολές (United Nations Framework Convention on Climate Change, UNFCCC), οι ετήσιες εκπομπές CO2 έχουν αυξηθεί κατά 60%. Η ατμοσφαιρική συγκέντρωση CO2, συνεχώς αυξανόμενη, είναι τώρα πάνω από 50% σε σχέση με τα προ-βιομηχανικά επίπεδα και σύντομα θα είναι πάνω από τα επίπεδα του Πλειόκαινου (πριν 2,6 ως 5,3 εκατομμύρια χρόνια), όταν δεν υπήρχε μόνιμο στρώμα πάγου στο Βόρειο Ημισφαίριο και όταν το επίπεδο της θάλασσας ήταν περίπου 25 μέτρα υψηλότερο απ' ότι σήμερα. Είτε στο πλαίσιο των COP είτε σε άλλα βήματα συζητήσεων, οι κλιματικές διαπραγματεύσεις υπάγονται στις προσταγές της καπιταλιστικής ανάπτυξης και των γεωστρατηγικών αντιπαλοτήτων. Είναι απατηλό να προσδοκούμε από αυτές τις COP να υιοθετήσουν μέτρα που αρκούν αντικειμενικά για μια πραγματική λύση, που να σέβεται την κοινωνική δικαιοσύνη και την κλιματική δικαιοσύνη Βορρά – Νότου, διότι αυτή η λύση είναι ασύμβατη με την καπιταλιστική συσσώρευση. Με αυτή την έννοια, υποστηρίζουμε τη δήλωση της Greta Thunberg στην COP 25 στη Μαδρίτη ότι η λύση δεν θα έρθει από αυτές τις διαπραγματεύσεις, μπορεί να έρθει μόνο από τους αγώνες των λαών.

5. Τα χρόνια 2019-20 είδαν μια θεαματική ανάπτυξη του παγκόσμιου κλιματικού κινήματος με απεργίες σε γυμνάσια και λύκεια, κάποιες φορές εξαιρετικά μεγάλες μαζικές διαδηλώσεις (550.000 στο Μοντρεάλ!), δράσεις πολιτικής ανυπακοής, καταλήψεις που στοχεύαν να εμποδίσουν επενδύσεις σε ορυκτά, κτλ. Νέοι, γυναίκες, αυτόχθονες πληθυσμοί και χωρικοί επιβεβαιώνουν τον κινητήριο ρόλο τους. Η οικο-ανησυχία έχει γεννήσει δίκτυα ακτιβιστών που προσανατολίζονται στη δράση (FfF, Rise 2020, XR, κτλ.), κυρίως στις λεγόμενες “αναπτυγμένες” χώρες. Ταυτόχρονα, κινήματα αυτοχθόνων συνεχίζουν και συχνά έχουν αναβαθμίσει τις οργανωτικές πρωτοβουλίες κατά του εξωρυκτικού καπιταλισμού και της αύξησης των αρπαγών γης, την κλοπή σπόρων και την καταστροφή των περιοχών όπου έχουν ζήσει για αιώνες σε σχετική αρμονία με την Pachamama. Κινήματα αυτοχθόνων, χωρικοί αγρότες και γυναίκες έχουν ηγετικό ρόλο σε αρκετούς άλλους τεράστιους μαζικούς αγώνες ανά τον κόσμο – στην Αργεντινή, τη Χιλή, το Εκουαδόρ, στην Ινδία, κτλ. - σε κινήματα που δεν επικεντρώνονται άμεσα σε οικολογικά αιτήματα, αλλά που είναι απαραίτητοι σύμμαχοι στον αγώνα για κλιματική δικαιοσύνη. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχει ενδυναμωθεί η αλληλεγγύη ανάμεσα σε κινήματα στις χώρες του Βορρά και του Νότου.

Αντιμέτωπες με αυτά, όταν οι προσπάθειές τους για πατερναλιστική αναπλήρωση και ενσωμάτωση στο σύστημα “διακυβέρνησης” δεν λειτουργούν πλέον, οι κυβερνήσεις απαντούν με συκοφαντία, ποινικοποίηση και καταστολή. Αυτό παίρνει ιδιαίτερα βίαιες μορφές έναντι αυτόχθονων πληθυσμών και επαρχιακών κοινοτήτων, όπου πολλοί ακτιβιστές δολοφονούνται, ενώ οι καταστροφείς δασών και άλλοι που ρυπαίνουν μένουν ατιμώρητοι. 11.088 τετραγωνικά χλμ. του δάσους του Αμαζονίου έχουν καταστραφεί σε δώδεκα μήνες, άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής του Μπολσονάρο υπέρ των αγροτικών επιχειρήσεων και των εξωρύξεων, που μπόρεσε να αναπτυχθεί μακρυά από φώτα της δημοσιότητας εξ' αιτίας της πανδημίας. Η επιτάχυνση της αποψίλωσης των δασών και του πολλαπλασιασμού των πυρκαγιών μας φέρνουν όλο και πιο κοντά σε μια μη αναστρέψιμη “κατάρρευση” του Αμαζονίου. Η Τέταρτη Διεθνής καλεί για την ευρύτερη δυνατόν αλληλεγγύη με τα θύματα αυτής της καταστολής και του σχεδίου γενοκτονίας κατά των αυτόχθονων πληθυσμών. Υποστηρίζει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για το μποϋκοτάρισμα των πολυεθνικών ή τοπικών εταιριών που είναι αναμεμειγμένες στην καταστροφή του Αμαζονίου. Λαμβάνοντας υπ' όψιν την αποφασιστική σημασία του δάσους του Αμαζονίου για την οικολογική ισορροπία του πλανήτη, η 4η Διεθνής καλεί για διεθνείς κινητοποιήσεις σε υποστήριξη των πληθυσμών που προσπαθούν να αντισταθούν στα οικοκτόνα σχέδια της βραζιλιάνικης κυβέρνησης. Υποστηρίζουμε την καμπάνια εναντίον της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Mercosur, που θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τον Αμαζόνιο.

6. Ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος να σταματήσουμε την καταστροφή είναι να δουλέψουμε ακούραστα προς μια μακράς πνοής, μαζική παγκόσμια κινητοποίηση. Πρέπει να εργαστούμε για την σύγκλιση όλων των κοινωνικών κινημάτων των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων, για να κατεβάσουμε στους δρόμους δεκάδες εκατομμύρια, εκατοντάδες εκατομμύρια γυναίκες και άνδρες. Πρέπει να χρησιμοποιηθούν ως έμπνευση οι αντιπυρηνικές κινητοποιήσεις στη Γερμανία, οι μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην εγκατάσταση των πυρηνικών πυραύλων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, και το παγκόσμιο κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Ιρακ. Αντί να συμβουλεύουμε τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, όπως κάνουν κάποιες μεγάλες ΜΚΟ, πρέπει να αμφισβητείται η αξιοπιστία κυβερνήσεων και επιχειρήσεων και να αποστεθεροποιούνται ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά. Μόνο αν η άρχουσα τάξη δει την κυριαρχία της να απειλείται, μόνο τότε κάποια ρεύματα εντός της θα σκεφθούν να εγκαταλείψουν το νεοφιλελεύθερο “όλα στην αγορά” και θα ξεκινήσουν να παίρνουν τα ρυθμιστικά μέτρα που είναι απαραίτητα για να περιορίσει κάπως την παραγωγικίστικη φρενίτιδα.

Επί μέρους μέτρα θα βοηθούσαν να δώσουν στο κοινωνικό κίνημα εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να προχωρήσει στο δρόμο του “Αλλαγή συστήματος, όχι αλλαγή κλίματος”. Με αυτό το πνεύμα η Τέταρτη Διεθνής καλεί να οργανωθούν κινητοποιήσεις παντού σχετικά με την COP 26, και, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες της πανδημίας, να γίνουν οι μεγαλύτερες δυνατόν κινητοποιήσεις στη Γλασκώβη. Αυτή η νέα δυναμική του κινήματος για το κλίμα έχει ήδη ξεκινήσει ελπιδοφόρα. Η έκκληση του “Συνασπισμού COP26” για “From the Ground Up #1”, το Νοέμβριο 2020 είχε σαν αποτέλεσμα να εγγραφούν πάνω από 8.000 ακτιβιστές, πολλοί από το Νότο, για πέντε μέρες συζήτησης, κυρίως σε μια πολύ ριζοσπαστική βάση που ήταν συχνά αντικαπιταλιστική και οικοσοσιαλιστική. Αυτό αναδεικνύει τις δυνατότητες να γίνει η σύγκλιση κινημάτων από το νότο και το βορρά, συνδικαλιστών και ακτιβιστών άμεσης δράσης, για να πιέσουμε περισσότερο προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η διαδικασία “Glasgow Agreement”, που είναι μια πλατφόρμα δράσης για την κλιματική δικαιοσύνη και τη στρατηγική συνάρθρωση, περιλαμβάνει τώρα πάνω από 130 οργανώσεις και συλλογικότητες από 40 χώρες σε τέσσερεις ηπείρους. Η συμφωνία αυτή εμπεριέχει ένα πολιτικό πρόγραμμα για την κλιματική δικαιοσύνη που ευθυγραμμίζεται πλήρως με τον οικοσοσιαλισμό και την μαζική άμεση δράση σε στηρίξιμη βάση, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.

7. Η ήττα του Τραμπ, η υγειονομική κρίση και η επίδρασή της στην παραγωγή, αλλά επίσης και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ανανεώσιμων, ιδίως στην παραγωγή ηλεκτρισμού από ηλιακή ενέργεια (φωτοβολταϊκά, και αιολικές ξηράς είναι σήμερα πιο φτηνά από τον άνθρακα και το πετρέλαιο, και σύντομα θα ξεπεράσουν και το φυσικό αέριο): όλα αυτά τα γεγονότα των τελευταίων λίγων μηνών αλλάζουν την κατάσταση. Από εδώ και μπρος, το πρόγραμμα του Μπάϊντεν, η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία και οι διακηρύξεις του Πεκίνου έχουν κοινό σημείο “καθαρά μηδενικές εκπομπές CO2 το 2050”. Φαίνεται πιθανόν οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ευρώπη να συγκλίνουν στην COP26 για την επανενεργοποίηση της διαδικασίας “πράσινου καπιταλισμού” που αποφασίστηκε στην COP21.

Εν τούτοις, αυτή η σύγκλιση είναι κατά πολύ λιγότερη από τις δεσμεύσεις που χρειάζονται για να αποφύγουμε να ξεπεράσουμε το +1,5°C. Σύμφωνα με την ΔΟΚΑ (IPCC), για να φτάσουμε σε αυτό το στόχο, οι καθαρές εκπομπές πρέπει να πέσουν κατά 58% παγκοσμίως μέχρι το 2030 και κατά 65% τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ακόμα περισσότερο στις ΗΠΑ.

Οι “καθαρά μηδενικές εκπομπές” δεν είναι μηδενικές εκπομπές: είναι απλώς ουδέτερο ισοζύγιο άνθρακα, συμβατό με τον καπιταλιστικό παραγωγισμό και συνεπάγεται διάφορες επικίνδυνες ψευτο-λύσεις όπως πυρηνική ενέργεια, διάφορες τεχνολογίες αρνητικών εκπομπών για δέσμευση και αποθήκευση του CO2, διάφοροι μηχανισμοί αντιστάθμισης εις βάρος των χωρών του Νότου και τους πληθυσμούς τους, και ακόμα ανάπτυξη της γεωμηχανικής. Με γερές ρίζες στην αγορά και τον ανταγωνισμό, αυτή ή φαινομενικά φιλόδοξη κλιματική πολιτική στρέφει την πλάτη της στις αρχές των κοινών αλλά διαφοροποιημένων ευθυνών και ανοίγει μια νέα φάση πράσινου ιμπεριαλισμού. Πάνω απ' όλα, είναι μέρος ενός ανόητου σεναρίου “προσωρινής υπέρβασης” του ορίου του +1,5ºC ώς το 2050, που θα ακολουθηθεί από μια υποθετική ψύξη με τεχνολογίες αρνητικών εκπομπών. Όμως, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αυτή η τεχνολογική ψύξη είναι εφικτή, η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη που είναι πιθανό μια μη αναστρέψιμη μεταβολή να συμβεί κατά τη διάρκεια της αποκαλούμενης “προσωρινής υπέρβασης”. Ποτέ ώς τώρα δεν ήταν τόσο ορατός ο απόλυτος ανταγωνισμός μεταξύ της καπιταλιστικής συσσώρευσης και των ορίων του πλανήτη. Απειλείται άμεσα η φυσική επιβίωση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και καταδικάζονται άλλοι (και τα παιδιά τους) να ζήσουν σε ένα κατεστραμμένο κόσμο με βιοποικιλότητα που έχει καταρρεύσει.

Η λύση στην αντίφαση μεταξύ του επιπέδου συνείδησης και της αντικειμενικής αναγκαιότητας δεν βρίσκεται στον προσδιορισμό ενός άμεσου αιτήματος που να γεφυρώνει αυτό που φαίνεται πολιτικά εφικτό στη σημερινή συγκυρία, αφενός, και στο ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που είναι αντικειμενικά αναγκαίο για να σταματήσει την καταστροφή, αφετέρου. Ούτε βρίσκεται σε προσπάθειες να επιβληθούν τεχνητές αναφορές επαναστατικών και οικοσοσιαλιστικών αρχών στο μαζικό κίνημα. Αντιθέτως, η λύση βρίσκεται στην υιοθεσία από το κίνημα ενός ασυμβίβαστου συνόλου προϋποθέσεων που να βασίζονται σε αναγνωρισμένες επιστημονικές διαγνώσεις (χωρίς καταστροφική κλιμάκωση), στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, ίσων δικαιωμάτων, χειραφέτησης και δημοκρατίας, όπως και στο δικαίωμα μελλοντικών γενεών να κληρονομήσουν έναν πλανήτη που να είναι κατάλληλος για τη ζωή.

Η Τέταρτη Διεθνής προτείνει το κίνημα να συγκεκριμενοποιήσει αυτόν τον αλγεβρικό τύπο υιοθετώντας μια στάση πρόκλησης και δυσπιστίας απέναντι στους ιθύνοντες στη βάση των εξής στοιχείων:

• τα σχέδια για τη μείωση εκπομπών στους διάφορους τομείς –μεταφορές, κτήρια, ενέργεια και γεωργία– να μείνει κάτω από το +1,5ºC.

• άρνηση της “προσωρινής υπέρβασης”: Ως παράδειγμα, το ΔΟΚΑ (IPCC) θέτει το σημείο ανατροπής του στρώματος πάγου της Γροιλανδίας μεταξύ +1,5 και +2°, αλλά αν ξεπεραστεί, δεν θα καταστεί δυνατόν να γυρίσει πίσω ούτε με κάποια ψύξη στη συνέχεια.

• αγώνα κατά των επικίνδυνων τεχνολογιών (πυρηνικών, γενετικά τροποποιημένων, γεωμηχανικής, BECCS1), καμία λογική συλλογής και θαψίματος CO2 δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την συνέχιση της εκμετάλλευσης των ορυκτών καυσίμων.

• σεβασμός για τους πληθυσμούς των χωρών του Νότου και ιδιαίτερα τους αυτόχθονους πληθυσμούς, που σημαίνει τέλος σε μηχανισμούς αντιστάθμισης. Αυτοί οι μηχανισμοί υποχρεώνουν τις χώρες του Νότου να φέρουν το βάρος της ανταπόδοσης για αέρια θερμοκηπίου που εκπέμπονται από και για τους πιο πλούσιους, απαλλοτριώνοντας τη γη και τα δάση των πληθυσμών αυτών.

• κλιματική δικαιοσύνη (διαφοροποιημένες ευθύνες και δυνατότητες για τις χώρες του Βορρά και του Νότου) και κοινωνική δικαιοσύνη (δίκαιη μετάβαση, με την πραγματική έννοια της λέξης): “ο πλανήτης πάνω από τα κέρδη”, “να σώσουμε το κλίμα του 99%”, “να το πληρώσει το 1%”, “οι ρυπαίνοντες να πληρώσουν”.

• την απόλυτη ανάγκη να μειώσουμε την υλική παραγωγή και τις μεταφορές δεν μπορεί να παρακαμφθεί.

8. Η πολιτική απεχθάνεται το κενό. Βαθαίνοντας το κενό μέχρι το σημείο του να καταστεί ανυπόφορο, το μαζικό κίνημα θα προωθήσει πολιτική ανασύνταξη και σχέδια εναλλακτικών που θα κάνουν πραγματικότητα τη δυνατότητα δημιουργίας ενός άλλου μέλλοντος. Η “Πράσινη Νέα Συμφωνία” (ΠΝΣ) που προτείνεται στις ΗΠΑ από τον Μπέρνι Σάντερς και την Αλεξάνδρα Οκάσιο-Κορτέζ πρέπει να ιδωθεί σε αυτό το πλαίσιο. Αυτή η ΠΝΣ δεν είναι επαρκές πρόγραμμα να σταματήσει την καταστροφή: ανάμεσα σε άλλα, δεν σημαίνει ρήξη με την καπιταλιστική δυναμική συσσώρευσης, και δεν αμφισβητεί νεοαποικιακούς μηχανισμούς, όπως την αντιστάθμιση άνθρακα. Αλλά, αντίθετα με το ευρωπαϊκό υποκατάστατο που προτείνεται από την Κομισιόν της ΕΕ, το ΠΝΣ είναι ένα σχέδιο, και αυτό το σχέδιο στοχεύει να λύσει και την κοινωνική κρίση (εργασία, εισόδημα, συνθήκες εργασίας) και την οικολογική/κλιματική κρίση. Αυτά τα δύο κύρια χαρακτηριστικά κάνουν την ΠΝΣ ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός και ένα μοχλό για τη διεύρυνση της συζήτησης για το πώς να σταματήσουμε την καταστροφή. Από αυτή την άποψη, η επίπτωση της πρότασης στο εργατικό κίνημα είναι ιδιαίτερα σημαντική και πρέπει να προωθηθεί

9. Προφανώς, δεν θα αλλάξουμε τον τρόπο παραγωγής δίχως τους παραγωγούς, και κατά μείζονα λόγο εναντίον τους. Αυτό σημαίνει ότι το κύριο στρατηγικό ζήτημα είναι, περισσότερο από ποτέ, η εμπλοκή του εργατικού κινήματος στον αγώνα για το κλίμα και κατά της οικολογικής καταστροφής γενικά. Περιορισμένα άλλα σημαντικά γεγονότα έχουν συμβεί την τελευταία περίοδο, που αξίζει να εκλαϊκευτούν γιατί δείχνουν ότι αυτή η συμμετοχή είναι εφικτή. Για παράδειγμα, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις, υπάρχει σύγκλιση των “κίτρινων γιλέκων” στη Γαλλία και του κινήματος για το κλίμα στον αγώνα κατά της κυβέρνησης Μακρόν. Αψηφώντας τον Τζεφ Μπέζος, οι ειδικευμένοι εργάτες στο αρχηγείο της Amazon στο Σηάτλ απήργησαν, διαμαρτυρήθηκαν -ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Γκρέτα Τούνμπεργκ- και απαίτησαν η εταιρεία να δεσμευτεί για τη σωτηρία του πλανήτη. Στην Ελβετία, στο καντόνι της Γενεύης, συνδικαλιστές εργάζονται στενά με το κίνημα των νέων για το κλίμα και με το φεμινιστικό κίνημα για την προετοιμασία της “απεργίας για το μέλλον” της 15 Μάη 2020. Η πανδημία και η καραντίνα θέτει το ζήτημα της άχρηστης παραγωγής που μπορεί και πρέπει να σταματήσει και των δραστηριοτήτων που έχουν καθοριστική σημασία για τη ζωή, που υποτιμούνται και γίνονται κατά συντριπτική πλειοψηφία από γυναίκες. Η Τέταρτη Διεθνής καλεί τους αριστερούς συνδικαλιστές να βασίζονται σε πρωτοβουλίες αυτού του είδους για να ευαισθητοποιήσουν τους συναδέρφους τους ώστε να ενταχθούν στους οικοσοσιαλιστικούς αγώνες. Ο στόχος που πρέπει να επιδιωχθεί είναι το εργατικό κίνημα να καταστρώσει τα δικά του αιτήματα, που να βασίζονται στον τρόπο που οι εργάτες έχουν υποστεί τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, σε σχέση με τις συνθήκες εργασίας, όπως και με τις συνθήκες ζωής γενικά, και να κινητοποιούνται για μια δίκαιη μετάβαση που να έχει νόημα για αυτούς.

10. Συνοπτικά, η 4η Διεθνής καλεί τα τμήματά της και τους υποστηρικτές της να οργανώσουν την πιο δυναμική δυνατόν κινητοποίηση γύρω από τις εκδηλώσεις της COP26 στη Γλασκώβη στο τέλος του χρόνου, και κατά τη διαρκεί του χρόνου ως τότε.

Η 4η Διεθνής επιβεβαιώνει ότι είναι επιτακτική ανάγκη να πετύχουμε τις περικοπές εκπομπών που είναι απαραίτητες για να κρατήσουμε την αύξηση της θερμοκρασίας κάτω από +1,5ºC. Αυτό συμπεριλαμβάνει την υιοθεσία μιας νέας δέσμης πιο ριζοσπαστικών, εθνικά προσδιορισμένων συνεισφορών, με ένα χρονικό πλαίσιο που να επικεντρώνεται στην ερχόμενη δεκαετία, όχι στο 2050, όπως και μια μαζική μεταφορά χρημάτων στις χώρες του Νότου για τη χρηματοδότηση της κλιματικής δικαιοσύνης.

Γύρω από την COP26, είναι ζήτημα οικοδόμησης κινητοποιήσεων που θα προκαλέσουν τις ελίτ να δράσουν για την αναστροφή της σημερινής κατάστασης και θα απορρίψει τις δικαιολογίες τους για μη συμμόρφωση. Οι κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν σημαντικές αλλαγές όταν το θελήσουν –για παράδειγμα, για να διεξάγουν πόλεμο, μπορούν να μεταμορφώσουν τις οικονομίες τους εντός μηνών. Η κρίση του COVID μας έχει διδάξει επίσης ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να βρουν τεράστια ποσά χρημάτων όταν το αποφασίσουν.

Τα σημεία υποστήριξης και προτάσεις για κινητοποίηση συμπεριλαμβάνουν:

α) Τη δεύτερη εκδήλωση για την COP26, “From the Ground UP”, στο τέλος Μαρτίου, που ονομάζεται αυτή τη φορά, “Taking Action Now” και στοχεύει στην ανάπτυξη σχεδίων για κινητοποίηση, τοπικά και παγκόσμια.

β) Τη μέγιστη κινητοποίηση για την COP στη Γλασκώβη. Ανάλογα με τις δυνατότητες, αυτό μπορεί να συμπεριλαμβάνει διαδηλώσεις στη Γλασκώβη και κάποια άλλα μέρη του κόσμου, αποκεντροποιημένες δράσεις αλλού, συν μια διαδικτυακή συγκέντρωση αντί για την Συνάντηση Κορυφής των Λαών στη Γλασκώβη.

γ) Τη διαδικασία της Συμφωνίας της Γλασκώβης.

δ) Την πρόταση για μια παγκόσμια κλιματική απεργία που έχει γίνει από το Παγκόσμιο Οικοσοσιαλιστικό Δίκτυο σε σχέση με το συνέδριο της COP στη Γλασκώβη το Νοέμβριο του 2021.

Στη βάση των δράσεων και των προοπτικών στις διάφορες χώρες, θα υπάρξει μια ειδική συνεδρίαση για να διευκρινιστούν οι προτάσεις μας σε σχέση με τη διοργάνωση της κινητοποίησης.

Διεθνής Επιτροπή

24/2/2021

[Η απόφαση αυτή υιοθετήθηκε με 52 υπέρ και 4 αποχές από τη Διεθνή Επιτροπή της 4ης Διεθνούς]

1 BECCS: Bio-energy with carbon capture and storage): διαδικασίες εξαγωγής βιοενέργειας από βιομάζα με σύλληψη του άνθρακα και απόσυρσή του από την ατμόσφαιρα με αποθήκευσή του μέσα στη γη.