Από τις 6 Μαρτίου, οι επιθέσεις κατά του αλαουίτικου πληθυσμού στη Συρία έχουν ενταθεί, παίρνοντας τη μορφή πραγματικών σφαγών που άφησαν πίσω τους αρκετές εκατοντάδες νεκρούς αμάχους. Μετά από μια αιματηρή ένοπλη εξέγερση από φιλο-Ασαντικές πολιτοφυλακές, διάφορες ένοπλες ομάδες συνδεόμενες με τη Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS), ομάδες τζιχαντιστών, και άλλες ένοπλες ομάδες συνδεόμενες με τον Συριακό Εθνικό Στρατό, ο οποίος συνδέεται άμεσα με τις τουρκικές αρχές, και που όλες τους από κοινού αποτελούν πλέον τον νέο συριακό στρατό της κυβέρνησης της Δαμασκού, προχώρησαν σε μια εκστρατεία μαζικών εκτελέσεων με στόχο την κοινότητα των Αλαουιτών στις παράκτιες περιοχές της χώρας. Με το πρόσχημα ότι καταπολεμούν τα «απομεινάρια του καθεστώτος Άσαντ», είναι ωστόσο κυρίως μια λογική θρησκευτικού μίσους που κυριαρχεί στις σφαγές αυτές καθώς και ένα αίσθημα «εκδίκησης», εξισώνοντας ψευδώς τους Αλαουίτες με το παλαιό καθεστώτος. Ορισμένες τζιχαντιστικές ομάδες, μάλιστα, χρησιμοποιούν έναν πιο φονταμενταλιστικό λόγο, χαρακτηρίζοντας τους Αλαουίτες ως «άπιστους», για να δικαιολογήσουν τις δολοφονίες τους. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Συρία δεν είναι απλώς ένας πόλεμος μεταξύ διαφορετικών ένοπλων ομάδων, αλλά κυρίως θρησκευτικές σφαγές.
Η θρησκευτικότητα είναι ένα όπλο στα χέρια των κυρίαρχων τάξεων και των αντιδραστικών οργανώσεων, που χρησιμοποιείται για να ελέγχει και να διχάζει τους εκμεταλλευόμενους και να διοχετεύει τη λαϊκή οργή μακριά από τα πραγματικά διακυβεύματα: τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα. Από τότε που ανέλαβε την εξουσία, το νέο συριακό καθεστώς, υπό την ηγεσία του Ahmad Al-Shara (πρώην Abu Mohammad al-Jolani), δεν έδειξε καμία προθυμία να οικοδομήσει μια δημοκρατική, κοινωνική και συμπεριληπτική κοινωνία και να εγγυηθεί την ισότητα για τις διάφορες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες. Ο πρώην ιδρυτής του τζιχαντιστικού Μετώπου Αλ Νούσρα, ο Αλ-Σάρα, όχι μόνο δεν έχει κόψει με τις αυταρχικές λογικές του παρελθόντος, αλλά και διατηρεί μια πολιτική αποκλεισμών, τροφοδοτώντας τις διαιρέσεις και τις θρησκευτικές εντάσεις, εξυπηρετώντας έτσι τα συμφέροντα των αντιδραστικών δυνάμεων και ανοίγοντας παράλληλα την πόρτα σε εργαλειοποιήσεις για ξένες δυνάμεις, από το Ισραήλ ώς το Ιράν και την Τουρκία.
Οι σφαγές κατά του αλαουίτικου πληθυσμού στις παράκτιες περιοχές αποτελούν ευθύνη των νέων συριακών αρχών. Αυτές, σε καμία στιγμή δεν απέτρεψαν αυτό το ξέσπασμα βίας και θρησκευτικού μίσους, ενώ αντίθετα συνέβαλαν σε αυτό, τόσο άμεσα όσο και δημιουργώντας τις πολιτικές συνθήκες που οδήγησαν στις σφαγές. Ομοίως, το νέο καθεστώς δεν έχει εφαρμόσει κάποιο μηχανισμό για μια μεταβατική διαδικασία δικαιοσύνης, συνολικά και μακροχρόνια, με στόχο την τιμωρία όλων των ατόμων και ομάδων που εμπλέκονται σε εγκλήματα πολέμου. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παίξει κρίσιμο ρόλο ενάντια σε πράξεις εκδίκησης και στην αύξηση των θρησκευτικών εντάσεων. Αλλά φυσικά, ο Αχμέντ Αλ-Σάρα και οι σύμμαχοί του στην εξουσία δεν έχουν κανένα συμφέρον να υπάρξει ένας τέτοιος μεταβατικός μηχανισμός δικαιοσύνης, φοβούμενοι μήπως δαχτυλοδειχτούν οι ίδιοι ή και κριθούν για τα δικά τους εγκλήματα και καταχρήσεις κατά του συριακού λαού.
Το πρόσφατο μνημόνιο συνεννόησης μεταξύ της κυβέρνησης στη Δαμασκό και της αυτόνομης αρχής στη βορειοανατολική Συρία, στην οποία κυριαρχούν οι κουρδικές δυνάμεις του PYD, καθώς και οι προσπάθειες προσέγγισης με ορισμένα τμήματα του πληθυσμού των Δρούζων στην περιοχή Suwayda, δείχνουν την ανάγκη του νέου καθεστώτος να επανεδραιώσει τη νομιμοποίησή του -η οποία έχει κλονιστεί σοβαρά από τις μαζικές εκτελέσεις- σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Ωστόσο, τα βήματα αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκή, εύθραυστα και πολύ μικρά σε σχέση με την κλίμακα των διακυβευμάτων. Η αυτοδιάθεση των λαών της Συρίας, η ελευθερία των γυναικών και η αδελφική συνύπαρξη μεταξύ των διαφόρων θρησκειών και εθνοτικών ομάδων απαιτούν σήμερα ένα πολιτικό εργαλείο, ένα δημοκρατικό και προοδευτικό μπλοκ ικανό να οικοδομήσει μια αντι-εξουσία και να αντισταθεί σε κάθε είδους σχέσεις κυριαρχίας. Γνωρίζουμε ότι μόνο η αυτοοργάνωση των λαϊκών τάξεων στον αγώνα τους για δημοκρατικά και προοδευτικά αιτήματα θα ανοίξει το δρόμο προς μια πραγματική χειραφέτηση. Μόνο η αυτο-ενεργοποίηση των εργαζομένων, των γυναικών και των νέων από όλες τις κοινότητες θα μπορέσει να σπάσει τα δεσμά της καταπίεσης και να οικοδομήσει μια ελεύθερη, δημοκρατική, κοινωνική, πλουραλιστική και κοσμική Συρία.
Εκτελεστικό Γραφείο της 4ης Διεθνούς
18 Μαρτίου 2025
Μετάφραση: ΤΠΤ – “4”