Παιδιά χωρισμένα από τις οικογένειές τους και κλεισμένα σε κλουβιά, στις ΗΠΑ του Τραμπ, χιλιάδες μετανάστες πνιγμένοι στη Μεσόγειο, πλοία με μετανάστες που τους απαγορεύεται να προσεγγίσουν την Ιταλία και τη Γαλλία, με την Ουγγαρία του Όρμπαν να δηλώνει ότι η βοήθεια σε πρόσφυγες αποτελεί έγκλημα, 370.000 Ροχίνγκυα να διαφεύγουν προς το Μπανγκλαντές μετά από στρατιωτική επιδρομή και σφαγές από την κυβέρνηση της Μυανμάρ, δεκάδες χιλιάδες οικονομικοί πρόσφυγες από την Αϊτή και τη Βενεζουέλα σε όλες τις χώρες της Νοτίου Αμερικής, πάνω από πέντε εκατομμύρια Σύριοι πρόσφυγες σε εξωτερικό της χώρας και ακόμα περισσότεροι εκτοπισμένοι μέσα στη χώρα… Αυτοί που έχουν την εξουσία στην παλαιά Ευρώπη και στην παλαιά Αμερική ενώνονται σε ένα ιερό κυνήγι μαγισσών ενάντια στο φάντασμα των «μεταναστών»: μια πλατιά συμμαχία, που πάει από τους λαϊκιστές της δεξιάς ώς αυτό που μένει από τους παραδοσιακούς σοσιαλδημοκράτες. Σαλβίνι και Μακρόν, Πούτιν και Τραμπ, σωβινιστές της ανατολής και της δύσης, γάλλοι φιλελεύθεροι και γερμανική αστυνομία…
Παιδιά χωρισμένα από τις οικογένειές τους και κλεισμένα σε κλουβιά, στις ΗΠΑ του Τραμπ, χιλιάδες μετανάστες πνιγμένοι στη Μεσόγειο, πλοία με μετανάστες που τους απαγορεύεται να προσεγγίσουν την Ιταλία και τη Γαλλία, με την Ουγγαρία του Όρμπαν να δηλώνει ότι η βοήθεια σε πρόσφυγες αποτελεί έγκλημα, 370.000 ροχίνγκυα να διαφεύγουν προς το Μπανγκλαντές μετά από στρατιωτική επιδρομή και σφαγές από την κυβέρνηση της Μυανμάρ, δεκάδες χιλιάδες οικονομικοί πρόσφυγες από την Αϊτή και τη Βενεζουέλα σε όλες τις χώρες της Νοτίου Αμερικής, πάνω από πέντε εκατομμύρια σύρους πρόσφυγες σε εξωτερικό της χώρας και ακόμα περισσότερους μετακινούμενους μέσα στη χώρα… Αυτοί που έχουν την εξουσία στην παλαιά Ευρώπη και στην παλαιά Αμερική ενώνονται σε ένα ιερό κυνήγι μαγισσών ενάντια στο φάντασμα των « μεταναστών » ; μια πλατιά συμμαχία, που πάει από τους λαϊκιστές της δεξιάς ώς αυτό που μένει από τους παραδοσιακούς σοσιαλδημοκράτες. Σαλβίνι και Μακρόν, Πούτιν και Τραμπ, σωβινιστές της ανατολής και της δύσης, γάλλοι φιλελεύθεροι και γερμανική αστυνομία…
Κλιμάκωση της απανθρωπιάς
Η νέα επίθεση του Τραμπ κατά των μεταναστών του Μεξικού, της Κεντρικής Αμερικής και άλλων τμημάτων του κόσμου που προσπαθούν να μπουν στις ΗΠΑ, έφτασε σε σκανδαλώδη επίπεδο απανθρωπιάς. Κατά τις τελευταίες εβδομάδες, ιδιαίτερα τον Ιούνη, μάθαμε ότι χιλιάδες παιδιά χωρίστηκαν από τους γονείς τους που προσπαθούσαν να περάσουν τα σύνορα μεταξύ Μεξικού και ΗΠΑ, με την εφαρμογή της πολιτικής της «μηδενικής ανοχής». Τα έβαλαν σε κλουβιά, σαν ζώα, και μετά τα μετέφεραν σε κέντρα κράτησης που βρίσκονται σε διάφορες πόλεις απομακρυσμένες από τα σημεία κοντά στα σύνορα όπου κρατούνται οι μετανάστες γονείς τους.
Οι διαμαρτυρίες, σε διεθνή κλίμακα, αλλά επίσης πολύ σημαντικές και στις ΗΠΑ, εξανάγκασαν τον Τραμπ να υπογράψει ένα διάταγμα για να σταματήσει ο διαχωρισμός των παιδιών από τους γονείς τους. Ωστόσο, η οριακή ημερομηνία για την ένωση των οικογενειών αυτών παρήλθε και χιλιάδες παιδιά παραμένουν χωριστά από τους γονείς τους, καθώς μερικοί είχαν ήδη εκτοπιστεί εντωμεταξύ και άλλοι δεν εντοπίστηκαν ή δεν ταυτοποιήθηκαν.
Ακόμα και αν ο Τραμπ υπέγραψε ένα διάταγμα για να ενωθούν γονείς και παιδιά (που δεν έχει γίνει ακόμα), επαναβεβαίωσε ωστόσο ταυτόχρονα τη διατήρηση αυτής της πολιτικής της «μηδενικής ανοχής» απέναντι στη μετανάστευση, πράγμα που σημαίνει ότι τώρα οι οικογένειες, μαζί και τα παιδιά, θα εγκλείονται σε κέντρα κράτησης αναμένοντας δίκες, την ώρα που έχουν ήδη υποστεί ακραία βία στη χώρα προέλευσής τους ή και στις χώρες απ’ όπου πέρασαν.
Τα μαρτύρια των μεταναστών, είτε έρχονται από το Μεξικό και την Κεντρική Αμερική, είτε από πιο απομακρυσμένες χώρες, όπως η Βραζιλία, η Αϊτή ή ακόμα και αφρικανικές χώρες, δεν αρχίζουν μόνο όταν περνάν τα σύνορα των ΗΠΑ, αλλά σε όλο το ταξίδι τους. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα σοβαρή για τους μετανάστες που περνάν από το Μεξικό, καθώς υφίστανται ληστείες, κλοπή των ελάχιστων πραγμάτων τους, ή και απαγωγή από εγκληματικές συμμορίες για να βάλουν σε πορνεία τις γυναίκες και να μετατρέψουν τους άντρες σε μισθωμένους δολοφόνους ή διακινητές.
Από το 2014 ώς το 2017, στη Νότια Ευρώπη, πάνω από 16.000 άνδρες, γυναίκες, παιδιά έχουν πεθάνει προσπαθώντας να περάσουν τη Μεσόγειο. Κατά μέσον όρο, δηλαδή, περίπου ένας άνθρωπος από τους 1.000 που επιχειρούν το πέρασμα. Το 2018, είναι πάνω από 1 στους 20! Από το Γενάρη του 2018, με τη σκλήρυνση στο κλείσιμο των θαλάσσιων συνόρων, 1.100 μετανάστες πνίγηκαν. Και την ίδια στιγμή το δράμα επιδεινώνεται τόσο προς τα κάτω, στην έρημο ή στις ακτές της Λιβύης, όσο και προς τα πάνω, στις κορυφές των Άλπεων ή στις ακτές του Καλέ.
Οι θάνατοι αυτοί είναι εγκλήματα για τα οποία ευθύνονται οι ρατσιστικές πολιτικές απέναντι στους μετανάστες. Και δεν είναι μόνο ο Σαλβίνι, που απαγόρεψε την άφιξή τους στις ιταλικές ακτές. Όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακολουθούν την ίδια γραμμή.
Στις Βρυξέλες, στις 29 Ιουνίου, οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών ενώθηκαν στο να σκληρύνουν την πολιτική τους, να εμποδίσουν τη δράση των πλοίων των ανθρωπιστικών οργανώσεων και να προσπαθήσουν να βγάλουν έξω, εκτός Ευρώπης, τα στρατόπεδα κράτησης, στις χώρες της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής: επιβεβαιώνουν έτσι τη χρησιμοποίηση των μεταναστών ως «αποδιοπομπαίους τράγους» της κρίσης τους.
Μια ιδεολογική επίθεση συναρθρωμένη με αντιδραστικές πολιτικές
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι πολιτικοί υποστηρίζουν ότι τα προβλήματα των εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική –οι οικονομικές δυσκολίες και η απασχόληση, η ατομική και η κοινωνική ασφάλεια, οι περιβαλλοντικές συνθήκες ζωής- έχουν μια προφανή αιτία: τους μετανάστες που έρχονται από το Νότο. Κρύβουν έτσι ότι τα μεγαλύτερα κύματα μετανάστευσης γίνονται στο εσωτερικό των χωρών του νότου που αντιπροσωπεύουν τα δύο τρίτα των συνολικών μεταναστεύσεων. Αυτά που φτάνουν στο Βορρά -όπου αποτελούν το 0,5% με 1,5% του τοπικού πληθυσμού– θα μπορούσαν εύκολα να βρουν τη θέση τους. Σε σύγκριση, ο Λίβανος, για παράδειγμα, με ένα πληθυσμό περίπου πέντε εκατομμυρίων κατοίκων (εκ των οποίων εκατοντάδες χιλιάδες είναι Παλαιστίνιοι) έχει υποδεχτεί πάνω από ένα εκατομμύριο Σύριους πρόσφυγες. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι πολιτικοί υποστηρίζουν ότι, εάν μειώνονται οι μισθοί και αυξάνεται η ανεργία, αυτό οφείλεται στις ανταγωνιστικές πιέσεις των μεταναστών που φτάνουν χωρίς ρύθμιση και παράνομα από το Νότο. Εάν δεν υπάρχουν αρκετά σπίτια κοινωνικής στέγης σε προσιτές τιμές, αυτό οφείλεται στη δημογραφική πίεση των μεταναστών στις πόλεις όπου ζουν σε απαράδεκτες συνθήκες, μειώνοντας το επίπεδο ζωής στο οποίο έχει συνηθίσει «ο πολιτισμός μας». Εάν αυξάνεται η εγκληματικότητα ή αν αυξάνεται το αίσθημα ανασφάλειας και ο φόβος της τρομοκρατίας, τότε είναι προφανής η ευθύνη των μεταναστών, ιδιαίτερα αυτών που προέρχονται από αραβικές χώρες ή από χώρες όπου υπάρχει πολύς μουσουλμανικός πληθυσμός.
Υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγματα τέτοιου τύπου επιχειρηματολογίας. Όλα τα υπόλοιπα παραλείπονται, μόλις γίνει λόγος για “μεταναστευτική κρίση”:
– η οικονομική κρίση που διαρκεί από μια δεκαετία.
– η μεγάλη αύξηση των κερδών, την ίδια στιγμή που οι μισθοί έχουν μειωθεί σε ποσοστό του εθνικού εισοδήματος.
– ο ρόλος των πολυεθνικών, ιδιαίτερα αυτών που είναι κατά πλειοψηφία αμερικάνικες, ευρωπαϊκές ή κινέζικες, στην καταλήστευση των πόρων του Νότου (και κυρίως της Αφρικής).
– οι παραλυτικές αποπληρωμές του εξωτερικού χρέους (συχνά αθέμιτου) και τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής και λιτότητας που επιβάλλουν οι μεγάλοι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί.
– η περιβαλλοντική κρίση και οι κλιματικές καταστροφές που προκαλεί το επίπεδο κατανάλωση του Βορρά και το μη βιώσιμο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης παντού στον πλανήτη.
– οι συνεχιζόμενες ενδημικές ένοπλες συγκρούσεις στο Νότο (ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και στην Κεντρική Ασία) όπου οι παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών δυνάμεων προκαλεί καταστροφές και όπου τα όπλα δεν λείπουν, το πιο συχνό έχοντας παραχθεί στις χώρες που κλείνουν τις πόρτες τους στους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Όλες αυτές οι διαδικασίες – που δημιουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα -είναι στην πραγματικότητα ο κύριος λόγος τόσο της κοινωνικής κρίσης στον κόσμο όσο και του σημερινού κύματος μετανάστευσης, αλλά εξαφανίζονται στο κυρίαρχο αφήγημα και υπάρχει ιδεολογική ρύπανση στο θέμα αυτό.
Οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές κυβερνήσεις επέλεξαν κατηγορηματικά να κλείσουν τα σύνορά τους και να ελέγχουν τους μετανάστες εκτός των συνόρων τους. Χρησιμοποιούν πρόθυμες κυβερνήσεις του Νότου (όπως η Τουρκία, η Λιβύη και το Μαρόκο) για να βγάλουν εκτός των συνόρων τους και να προσφέρουν στις χώρες αυτές εκατομμύρια δολάρια για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά και να ασχοληθούν με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που θα μπορούσαν να επιχειρήσουν να εισέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι πολιτικές αυτές συχνά δικαιολογούνται σαν να ήταν το «αντίδοτο» στην ενδεχόμενη ανάπτυξη του ρατσισμού ή με μια υποτιθέμενη ανάγκη «ρύθμισης» της μετανάστευσης.
Πολιτικές και πολιτιστικές θέσεις που δέχονται πιο ανοιχτά σύνορα (έστω και με «ρυθμιζόμενο» τρόπο), επειδή «θα τους χρειαζόμασταν» για θέσεις εργασίας που δεν θα αναλάμβανε ο «εθνικός’ πληθυσμός ή για να πληρωθούν οι συντάξεις μιας γηράσκουσας κοινωνίας, δεν ξεφεύγουν ωστόσο βασικά από τη συλλογιστική της εκμετάλλευσης ανθρώπινων όντων.
Εκμετάλλευση, διαχωρισμός, ρατσισμός
Όπως γινόταν συχνά και στο παρελθόν, οι μετανάστες υφίστανται διπλή εκμετάλλευση, ιδιαίτερα σε ορισμένους τομείς όπως η γεωργία, η επιμελητεία (logistics) ή οι κοινωνικές υπηρεσίες. Η ακραία ευπάθεια των μεταναστών και η κοινωνική περιθωριοποίηση διευκολύνουν τη βάναυση εκμετάλλευσή τους στην αγορά εργασίας, πράγμα που μεγιστοποιεί τα κέρδη των μικρών, μεσαίων και μεγάλων εθνικών και υπερεθνικών επιχειρήσεων. Οι μετανάστες βρίσκουν δουλειά μέσα από μαφιόζικα δίκτυα, που σημαίνει ταυτόχρονα και παράνομη δουλειά και μαύρη και με υπερ-επισφαλείς συμβάσεις.
Το κύκλωμα αυτό εκμετάλλευσης των μεταναστών δεν είναι εξωτερικό του τρόπου μεταχείρισης των ίδιων των «ντόπιων» εργαζόμενων. Πράγματι, η εκμετάλλευση των μεταναστών λειτουργεί ακριβώς επειδή συνδέεται στενά με τις γενικές δομές εκμετάλλευσης. Οι ρόλοι των εργαζομένων (μεταναστών και «ντόπιων») συνδέονται και καθορίζονται αμοιβαία.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι νόμοι για τα σύνορα και τη μετανάστευση δρουν ως φίλτρα που δέχονται νέους και υγιείς εργαζόμενους, ή με ιδιαίτερες ικανότητες, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα ότι δεν θα έχουν δικαίωμα να αμύνονται κατά της υπερεκμετάλλευσης. Οι νομοθεσίες αυτές επίσης παράγουν θεαματικές εικόνες εκατοντάδων ανθρώπων στοιβαγμένων σε επικίνδυνα πλοία ή σκαρφαλωμένους σε ψηλά κάγκελα, εικόνες που σκηνοθετούνται ως «πλημμύρες» ή «επιδρομές».
Παρόλο που το νεοφιλελεύθερο σχέδιο έχει για στόχο να διαλύσει πλήρως κάθε νομική ή κοινωνική ρύθμιση που ευνοεί τους εργαζόμενους, η ρατσιστική ιεράρχηση που διαρθρώνει την αγορά εργασίας σημαίνει ότι στοιχειώδεις ρυθμιστικοί κανόνες εξακολουθούν ακόμα να διατηρούνται, προς το παρόν, για τους «ντόπιους» εργαζομένους. Οι τελευταίοι επωφελούνται άμεσα ή έμμεσα από την υπερ-εκμετάλλευση των μεταναστών, γενικά, αλλά όχι πάντα, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν (όπως συμβαίνει και με τη διάρθρωση της αγοράς εργασίας κατά φύλο).
Δίπλα σε αυτή την εκμεταλλευτική δομή, ασκείται και διαχωρισμός, όπως με:
– τα κέντρα «προσωρινής» κράτησης (στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις ΗΠΑ και στην Αυστραλία).
– τα απομονωμένα επαρχιακά μέρη, κατά πολύ αθέατα, όπου οι μετανάστες δουλεύουν και ζουν με χιλιάδες εργαζόμενους στη γεωργία, σε άθλιες συνθήκες.
– ο ρατσιστικός διαχωρισμός μεταξύ ολόκληρων συνοικιών μέσα στις πόλεις, που περιθωριοποιούνται και ποινικοποιούνται.
Σε αυτούς τους διαχωρισμούς, μια μεγάλη ποικιλία νομικών και κοινωνικών καταστάσεων έχουν την τάση ενοποιούνται κάτω από το γενικό όρο «μετανάστες»: εργαζόμενοι χωρίς χαρτιά, αιτούντες άσυλο, πρόσφυγες με ανθρωπιστική ή διεθνή προστασία, μετανάστες με άδεια εργασίας, παιδιά και εγγόνια μεταναστών. Αυτό συγκροτεί μια ιεραρχία συνθηκών από τις οποίες το ζήτημα των δικαιωμάτων τους διαγράφεται πλήρως και στις οποίες κατανέμονται οι ίδιοι ανάμεσα σε όσους έχουν «προνόμια» (χαρτιά, για παράδειγμα) και σε όσους δεν έχουν.
Η πραγματικότητα των κοινωνικών, υλικών και πολιτιστικών συνθηκών των μεταναστών στις χώρες του Βορρά είναι επίσης και η άνοδος του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της ισλαμοφοβίας. Τα τελευταία χρόνια, τα εξαιρετικά επικίνδυνα αυτά φαινόμενα πήραν ειδικές πολιτικές μορφές που απειλούν σήμερα να γίνουν ηγεμονικές και να αλλάξουν τις πολιτικές των κυβερνήσεων μέσα στο G7 (ήδη στις ΗΠΑ και στην Ιταλία, όλο και περισσότερο στη Γαλλία και στη Γερμανία). Εδώ μιλάμε για διάφορες οργανώσεις που όλες τους χαρακτηρίστηκαν λαθεμένα ως «λαϊκιστικές». Ωστόσο, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: επιζητούν λαϊκή στήριξη αναπτύσσοντας έναν λόγο σύμφωνα με τον οποίο οι μετανάστες είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που διεξάγει μια «παγκοσμιοποιημένη πολιτικο-οικονομική ελίτ» με καταστροφικές επιπτώσεις στους ντόπιους πληθυσμούς, οι οποίοι θα πληρώσουν το «κόστος». Οι οργανώσεις αυτές είναι συχνά κοντά στο νεοφασισμό, με επιθέσεις κατά των μεταναστών, επιθέσεις κατά ατόμων ή και ολόκληρων κοινοτήτων – παράδειγμα αποτελεί η κυκλική αναβίωση κάθε τόσο της καμπάνιας κατά των Ρομά.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή, οι κυβερνήσεις που αυτοπαρουσιάζονται ως φιλελεύθερες είναι ανίκανες να δράσουν και δεν θα κάνουν πράγματι τίποτα για να την αλλάξουν. Είναι ανίκανες να απαντήσουν με πολιτικές ανοίγματος των συνόρων ή εγγύησης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Οι κυβερνήσεις αυτές είναι υπεύθυνες για την αποδιάρθρωση του κράτους πρόνοιας και είναι οι κύριοι σύμμαχοι των πολυεθνικών και των χρηματοπιστωτικών κέντρων που αποτελούν την κύρια αιτία της οικονομικής κρίσης. Δεν έχουν δημιουργήσει κανένα αληθινό σχέδιο υποδοχής ή ασύλου για αυτούς(-ές) που θέλουν να πάνε στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ.
Αντικαπιταλιστική εναλλακτική και πολιτική και κοινωνική αλληλεγγύη με τους μετανάστες
Η μόνη αποτελεσματική απάντηση είναι να αρνηθούμε να αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες ως «πρόβλημα», αλλά να ενωθούμε για να ικανοποιήσουμε τις κοινωνικές ανάγκες εκατομμυρίων γυναικών και ανδρών, μεταναστών και «ντόπιων». Απαιτούμε οι πιο πλούσιες χώρες να είναι περιοχές υποδοχής όπως και οι άλλες χώρες του κόσμου. Οι οργανώσεις και οι αγωνιστές της 4ης Διεθνούς δρουν για να παίξουν σημαντικό ρόλο στην οικοδόμηση μιας τέτοιας απάντησης. Σε πολλές περιπτώσεις, βρίσκονται ήδη στην πρώτη γραμμή των αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών αγώνων, καθώς και υπέρ των μεταναστών. Η δράση αυτή έχει για άξονες τα εξής θεμελιακά σημεία:
– Διεκδικούμε το δικαίωμα στη μετανάστευση: ελευθερία μετακίνησης και εγκατάστασης. Ως διεθνιστές, πιστεύουμε ότι κάθε άνθρωπος έχει το θεμελιώδες δικαίωμα να ζει αξιοπρεπώς και να διαθέτει όλα τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στη χώρα όπου διαμένει. Η μετανάστευση πρέπει να είναι μια ελεύθερα επιλεγμένη επιλογή, ακόμα και αν εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάζονται να μεταναστεύσουν για να ξεφύγουν από την εξαθλίωση, τη φτώχεια, τον πόλεμο, τις περιβαλλοντικές καταστροφές, την έλλειψη προοπτικών. Πρέπει όλοι να έχουν όλα τα δικαιώματα, όπου συμπεριλαμβάνεται -μεταξύ άλλων- και το δικαίωμα ασύλου για όσους(-ες) προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τις διώξεις. Απορρίπτουμε το διαχωρισμό ανάμεσα σε λεγόμενους «οικονομικούς» μετανάστες και σε πρόσφυγες.
Αποτελεί προτεραιότητα σε όλες τις χώρες –ιδιαίτερα σε αυτές όπου η καταστολή των μεταναστών είναι η πιο ισχυρή– και όλες οι οργανώσεις της αριστεράς θα έπρεπε να αγωνιστούν για να δοθούν πλήρη δικαιώματα σε όλους(-ες) τους μετανάστες, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις γυναίκες, στους ανθρώπους με διακρίσεις φύλου, στα άτομα LGBTI, στους μουσουλμάνους και στους ανήλικους, που υποφέρουν και από άλλες μορφές διάκρισης και καταπίεσης.
– Θέλουμε να οικοδομήσουμε αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά κινήματα, κοινωνικά και εναλλακτικά πολιτικά κινήματα, όχι μόνο μέσα στο πλαίσιο πολιτιστικών αγώνων, αλλά και ως πολιτικές κινητοποιήσεις ενάντια στους φορείς του θεσμικού και κοινωνικού ρατσισμού. Οι πολιτιστικές και οι πολιτικές πλευρές αυτής της πάλης είναι αδιαχώρητες. Για να αντικρουστεί η ρατσιστική ιδεολογία διακρίσεων, μια δουλειά σε επίπεδο πολιτισμού και εκπαίδευσης είναι ζωτική. Αλλά επίσης ζωτικό είναι και το να αναζωογονηθούν οι κοινωνικοί αγώνες για την κατάκτηση δικαιωμάτων και ισχύος από όλες(-ους) τους εργαζόμενους, καθιστώντας ορατή στην πράξη τη σύνδεση ανάμεσα στο ρατσισμό και τη λειτουργία του καπιταλισμού.
– Υποστηρίζουμε την αυτοοργάνωση και τους αγώνες των μεταναστών, ξεκινώντας από τις ιδιαιτερότητες και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις τους, αλλά προσπαθώντας να φτιάξουμε τη αναγκαία σύνδεση με τα ζητήματα των διακρίσεων τάξεων, φύλων και ρατσισμού.
– Παίρνουμε υπόψη μας τις εμπειρίες αμοιβαιότητας ανάμεσα στους καταπιεσμένους και όσους υφίστανται διακρίσεις και τους κοινούς τους αγώνες – είτε οικοδομώντας κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες που συμπεριλαμβάνουν τους εργαζόμενους όλων των ειδών είτε και μέσα από συλλογικά σχέδια όπως αυτοδιαχειριζόμενες στέγες, εργασιακούς συνεταιρισμούς, συλλόγους αλληλεγγύης και άτυπες ομάδες οικονομικής και πολιτικής αλληλοβοήθειας.
– Ως διεθνιστές, θεωρούμε ότι οι ελεύθερα επιλεγμένες μεταναστεύσεις και η ανάμειξη των πληθυσμών είναι επωφελείς για τις κοινωνίες. Η οικοδόμηση σχέσεων ανάμεσα στα λαϊκά και κοινωνικά κινήματα στις χώρες απ’ όπου προέρχονται οι μετανάστες και σε αυτές όπου εγκαθίστανται είναι ουσιαστικό στοιχείο της ανάπτυξης κινημάτων αντίστασης στον καπιταλισμό και δείχνει τις δυνατότητες ενός νέου κόσμου που να στηρίζεται στην αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια.
Εκτελεστικό Γραφείο της 4ης Διεθνούς
25 Ιουλίου 2018