Σε μια ακόμα από τους πολεμικές μιντιακές μηχανεύσεις στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ χρησιμοποιεί τη νέα ισορροπία δυνάμεων στη Λατινική Αμερική -όπου το εκκρεμές έχει στραφεί προς τα δεξιά- για να κατευθύνει τις πιο ενθουσιώδεις μαριονέτες του, τον Ντούκε της Κολομβίας και τον Μπολσονάρο της Βραζιλίας να ηγηθούν σε μια πολιτική επίθεση που περιλαμβάνει στρατιωτικό εκβιασμό, ώστε να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας.
Οι στόχοι δε θα μπορούσαν να είναι πιο εμφανείς: η ανάκτηση εκ μέρους των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών των ΗΠΑ και της Δύσης του ελέγχου των μεγαλύτερων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο, που σήμερα βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Βενεζουελάνικου κράτους. Συνεπώς, το κλείσιμο με τη βία του τσαβιστικού κύκλου στη χώρα, από όπου ήρθε το κάλεσμα για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Αυτό που συμβαίνει τώρα στη Βενεζουέλα και στη Νότια Αμερική, ιδιαίτερα από την 24η Ιανουαρίου, όταν ο Χουάν Γκαϊντό, πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, υπό το πατρονάρισμα του Τραμπ, ανακήρυξε τον εαυτό του πρόεδρο, σε αντιδιαστολή με τις συνταγματικές αρχές, είναι πολύ περισσότερο από μια απλή απόπειρα πραξικοπήματος – από αυτά που στη θλιβερή ιστορία της περιοχής έχουν υπάρξει πολυάριθμα. Είναι ένας ιμπεριαλιστικός, παρεμβατικός ελιγμός που απειλεί την κυριαρχία της Βενεζουέλας και την ειρήνη στην ήπειρο. Επομένως, μια ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα θα πυροδοτούσε έναν διευρυμένο εμφύλιο πόλεμο στην περιοχή και, αν η απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης της Βενεζουέλας με αυτά τα μέσα ήταν επιτυχής, θα προκαλούσε αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων σε πανηπειρωτικό επίπεδο και μια νέα και άμεση απειλή εναντίον άλλων λατινοαμερικάνικων χωρών· αυτών που βρίσκονται σε διαφορετική κατάσταση από εκείνες που ήδη κυβερνώνται από υπερδεξιές ή φιλοαμερικανικές μαριονέτες.
Πρόκληση στα σύνορα και οικονομικός αποκλεισμός
Ως μαριονέτες του Τραμπ, οι κυβερνήσεις Μπολσονάρο και Ντούκε έχουν ήδη σταθμεύσει Κολομβιανά και Βραζιλιάνικα στρατεύματα στα σύνορά τους με τη Βενεζουέλα, ώστε να επιβάλουν την είσοδο της υποτιθέμενης “ανθρωπιστικής βοήθειας” στο λαό της χώρας, με τον ξεκάθαρο στόχο να προκαλέσουν αντίδραση που θα έδινε το πρόσχημα για ανοιχτή σύρραξη.
Δεδομένης της ασύγκριτης πολεμικής ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών, μια άμεση επέμβαση θα ήταν για τον Τραμπ και τα γεράκια του σίγουρα ευκολότερη και γρηγορότερη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν έχει στο εσωτερικό της χώρας του ένα συσχετισμό δυνάμεων που θα επέτρεπε μια ακόμα πολεμική περιπέτεια όπως εκείνες του Ιράκ ή του Αφγανιστάν. Η ιμπεριαλιστική στρατηγική επομένως είναι ο συνδυασμός εκβιασμού εξωτερικής στρατιωτικής επέμβασης μέσω περιφερειακών συμμάχων, με ένα πραξικόπημα από μέσα, για την εγκαθίδρυση μιας ανοιχτά νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης και καθεστώτος.
Σε αυτή τη στρατηγική, η ιδεολογική διάσταση της παρεμβατικής προπαγάνδας είναι θεμελιώδης. Έχει να κάνει με την κατάκτηση της καρδιάς και του μυαλού των λαών του κόσμου, ιδιαίτερα των Λατινοαμερικάνων, υπέρ της επιχείρησής της στη Νότια Αμερική, με το κυνικό όπλο της “ανθρωπιστικής βοήθειας” στο βασανισμένο λαό της Βενεζουέλας.
Η ανθρωπιστική βοήθεια, με την αρχική της έννοια, δεν έχει καμία σχέση με συγκεκριμένους πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς. Αυτοί που συνέβαλαν στο να βαθύνει η οικονομική και κοινωνική κρίση στη χώρα, ήδη από τη διακυβέρνηση Ομπάμα (που ανακήρυξε τη Βενεζουέλα απειλή και σταμάτησε την εξαγωγή προϊόντων όπως φάρμακα, μηχανές και πρώτες ύλες για την παραγωγή, όλα βασικά για την οικονομία της Βενεζουέλας), δε δικαιούνται ηθικά να χρησιμοποιούν τη φράση “ανθρωπιστική βοήθεια”. Δεν υπάρχει τίποτα το “ανθρωπιστικό” για τους ίδιους κυνικούς που, από την 24η Ιανουαρίου έχουν αφοσιωθεί στο να σφίγγουν τον κλοιό γύρω από την οικονομία της Βενεζουέλας, εμποδίζοντάς την να πουλήσει το περισσευούμενο πετρέλαιο που διαθέτει στις διεθνείς αγορές και μπλοκάροντας με βέτο την πρόσβαση της Βενεζουέλας στα συναλλάγματα της Citgo – της θυγατρικής της κρατικής εταιρείας πετρελαιοειδών της Βενεζουέλας στις ΗΠΑ.
Οι τωρινοί παρεμβατιστές και “ανθρωπιστές” είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνοι για την κατάσταση που έχει προκαλέσει στο μέσο Βενεζουελάνο να χάσει 8 κιλά τα τελευταία χρόνια, που έχει μειώσει τη Βενεζουελάνικη διατροφή σε ένα γεύμα την ημέρα, που έχει ωθήσει εκατομμύρια στη μετανάστευση.
Μια χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης
Τουλάχιστον από την παγκόσμια κρίση του 2008, η πτώση των τιμών του αργού πετρελαίου τιμώρησε άγρια τη Βενεζουελάνικη οικονομία και την κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο, η οποία ακολούθησε το μοντέλο της βαθιάς εξάρτησης από την πετρελαϊκή βιομηχανία. Και ούτε πήρε βασικά προστατευτικά μέτρα ενάντια στο χρέος και την εξάρτηση από τα κέντρα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Το αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια, συνδυασμένο με τον αποκλεισμό των εξαγωγών των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα, έχει οδηγήσει σε πτώση της οικονομικής δραστηριότητας αντίστοιχης με αυτή σε περίοδο πολέμου (περίπου 40%), σε κατάρρευση των υπηρεσιών υγείας, σε μείωση των διατροφικών αποθεμάτων, σε ανεργία και σε μαζική μετανάστευση. Είναι μια ανθρωπιστική έκτακτη ανάγκη που μόνο τώρα, κάτω από την απαράδεκτη πίεση της παρέμβασης, ο Μαδούρο ξεκίνησε να αποδέχεται.
Λόγω της απώλειας της λαϊκής υποστήριξης, εξαιτίας της επιδείνωσης της κρίσης, ο Μαδούρο περιόρισε τις ελευθερίες των συνδικάτων, των κομμάτων, των εκλογών, της έκφρασης και των διαδηλώσεων – ακόμη και με φυλακίσεις και τη χρήση των ενόπλων δυνάμεων ενάντια στις διαμαρτυρίες. Οι δημοκρατικοί μηχανισμοί της λαϊκής συμμετοχής στην κοινωνική λήψη αποφάσεων και της αυτονομίας των Μπολιβαριανών τοπικών και εργατικών οργανώσεων έχουν καταπνιγεί.
Για αυτούς τους λόγους, μαζί με τον αγώνα ενάντια στην απειλή επέμβασης και στο πραξικόπημα των Γκαϊντό-Τραμπ, η Τέταρτη Διεθνής υπερασπίζεται το δικαίωμα της εργατικής τάξης, των λαϊκών τομέων, καθώς και του λαού της Βενεζουέλας ως σύνολο, να ανακτήσουν το βιοτικό τους επίπεδο και την πληρότητα των δημοκρατικών συνθηκών.
Ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική παρέμβαση και εμπλοκή στη Βενεζουέλα
Η Τέταρτη Διεθνής συμμετέχει στον αγώνα για την άρση των κάθε είδους εμπάργκο και για να συμμορφωθεί η “ανθρωπιστική βοήθεια” με τις διεθνείς συμβάσεις, σε συμφωνία με τα θεσμικά όργανα που ελέγχουν το κράτος της Βενεζουέλας. Ταυτόχρονα, είναι αναγκαίο ο Νικολάς Μαδούρο να αναγνωρίσει την ύπαρξη της ανθρωπιστικής κρίσης, ειδικά στους τομείς του διατροφής και της υγείας (ιατρικές προμήθειες), με στόχο τη συγκεκριμενοποίηση της εφαρμογής αποτελεσματικών μηχανισμών αλληλεγγύης και διεθνούς συνεργασίας.
Η Τέταρτη Διεθνής καλεί όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις στη Λατινική Αμερική και τον κόσμο να απορρίψουν απόλυτα την παρέμβαση του Τραμπ, του “Γκρουπ της Λίμα” και τις στρατιωτικές προκλήσεις των δυνάμεων της Βραζιλίας και της Κολομβίας στα σύνορα με τη Βενεζουέλα. Ταυτόχρονα με την απόρριψη του πραξικοπήματος του Γκαϊντό και κάθε πολιτικής και στρατιωτικής επιθετικότητας εναντίον της κυριαρχίας της Βενεζουέλας, καλούμε τους λαούς και τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις του κόσμου να κινητοποιηθούν για την άρση των οικονομικών κυρώσεων που επιβάλλουν οι ΗΠΑ και άλλες κυβερνήσεις στη Λατινοαμερικάνικη χώρα.
Απορρίπτουμε κάθε λύση ή ξεπέρασμα της κρίσης που απειλεί την ειρήνη ή προέρχεται από δυνάμεις εκτός των συνταγματικών πλαισίων της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας.
Διεθνής Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς
Άμστερνταμ,
4 Μαρτίου 2019
Αναδημοσίευση από την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
Υιοθετήθηκε από τη Διεθνή Επιτροπή της 4ης Διεθνούς, (με μία αποχή) στο Άμστερνταμ, 5/3/2019.