Εκτελεστικό γραφείο της 4ης Διεθνούς, κατά τη συνεδρίαση του της 25 – 27 Οκτωβρίου
Η υπογραφή του σχεδίου Τραμπ και η έναρξη της εφαρμογής του θέτουν μια σειρά από νέα ζητήματα. Το σχέδιο αυτό αποτελεί τη συνέχιση, με πολύ διαφορετικές μορφές, των αποικιακών πολιτικών και της εθνοκάθαρσης, και απαιτείται η συνέχιση του παγκόσμιου κινήματος για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Όσον αφορά την ανάλυση του σχεδίου, είναι αναγκαίο να αποφευχθούν δύο καρικατουριστικές παγίδες. Το πρώτο θα ήταν να διατυπώσουμε μια ακραία κριτική της κατάστασης: οι Παλαιστίνιοι που το υπόγραψαν είναι προδότες, ενώ το σχέδιο αυτό είναι η πλήρης συνέχιση της γενοκτονίας. Το δεύτερο θα ήταν το αντίθετο: η κατάπαυση του πυρός αποτελεί τη νίκη μιας ασυγκράτητης αντίστασης και ανοίγει μια νέα περίοδο αντεπίθεσης.
Η πραγματικότητα βρίσκεται κάπου στη μέση, τουλάχιστον προς το παρόν. Το σχέδιο του Τραμπ διακατέχεται από μια αποικιακή οπτική, επιβεβαιώνει μια αρνητική ισορροπία δυνάμεων από την πλευρά του παλαιστινιακού λαού και στοχεύει στην αποδιάρθρωση της ικανότητας του για αντίσταση. Ωστόσο, η κατάπαυση του πυρός, ακόμη και αν συνεχίζει την αποικιοκρατία και την πολιτική εθνοκάθαρσης, επιτρέπει την αναπροσανατολισμό του αγώνα, ενός αγώνα που μπορεί να νικήσει μόνο αν απορρίψει τη συνενοχή με τη γενοκτονική σιωνιστική οντότητα και επανασυνδεθεί με τις μαζικές κινητοποιήσεις.
Το σχέδιο Τραμπ
Τα 20 βασικά σημεία του Τραμπ είναι τα εξής: 1) αποστρατιωτικοποίηση (μια «αποριζοσπαστικοποιημένη και απαλλαγμένη από την τρομοκρατία» ζώνη), 2) ανασυγκρότηση υπό ιμπεριαλιστική κυριαρχία (η Γάζα θα «αναδιαμορφωθεί»), 3) η παύση των εχθροπραξιών και η θέσπιση μιας γραμμής κατάπαυσης του πυρός, 4) και 5) ανταλλαγές κρατουμένων (οι 48 «όμηροι», ζωντανοί ή νεκροί, έναντι 250 Παλαιστινίων κρατουμένων που έχουν καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη και 1.700 κρατουμένων από τις 7 Οκτωβρίου 2023). 6) Αμνηστία για τα μέλη της Χαμάς που εγκαταλείπουν τον ένοπλο αγώνα. 7) και 8) Άφιξη ανθρωπιστικής βοήθειας, αποκατάσταση των υποδομών έκτακτης ανάγκης, άνοιγμα του περάσματος της Ράφα και στις δύο κατευθύνσεις και 12) ελευθερία για τους Παλαιστινίους να παραμείνουν, να φύγουν ή να επιστρέψουν. 9) Η σύσταση μιας προσωρινής μεταβατικής αρχής, μιας «παλαιστινιακής τεχνοκρατικής και απολίτικης επιτροπής», με επικεφαλής ένα ξένο συμβούλιο, στην ηγεσία του οποίου προβλεπόταν να τοποθετηθεί ο Τόνι Μπλερ. Θα οργανώσει τη χρηματοδότηση και την ανοικοδόμηση. 10) και 11) Μια ειδική οικονομική ζώνη με «προνομιακούς» δασμούς. 13) Η Χαμάς και οι «άλλες φατρίες δεσμεύονται να μην διαδραματίσουν κανένα ρόλο στη διακυβέρνηση της Γάζας», οι στρατιωτικές υποδομές (ιδίως οι σήραγγες) πρέπει να καταστραφούν και 15) πρέπει να αναπτυχθεί μια «προσωρινή διεθνής δύναμη σταθεροποίησης, στην οποία θα συμμετέχουν οι ΗΠΑ και αραβικές χώρες».
Ο Τραμπ επιδιώκει να δημιουργήσει μια ευνοϊκή ισορροπία δυνάμεων, με στόχο να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της Γάζας. Όλα αυτά στο πλαίσιο της ενίσχυσης του εποικισμού στη Δυτική Όχθη, των διαβόητων σχεδίων του Τραμπ να μετατρέψει τη Γάζα σε Ριβιέρα και των επιθέσεων του Ισραήλ εναντίον των γειτονικών χωρών (Ιράν, Κατάρ, επέκταση της κατοχής στο Λίβανο και τη Συρία, Υεμένη...).
Το σχέδιο εντάσσεται πλήρως στην επίθεση των Ηνωμένων Πολιτειών για την περαιτέρω εδραίωση της κυριαρχίας τους στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται συγκεκριμένα για την ενίσχυση της διαδικασίας «ομαλοποίησης», δηλαδή της ευθυγράμμισης των αραβικών χωρών με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδίως των μοναρχιών του Κόλπου, της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της νέας εξουσίας στη Συρία.
Προβλέπει τη συνέχιση της εθνοκάθαρσης, ελπίζοντας ότι οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, λόγω της καταστροφής και του αποκλεισμού, θα ωθήσουν εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους της Γάζας να εγκαταλείψουν την Παλαιστίνη, ενώ όσοι παραμείνουν θα βυθιστούν σε ημι-δουλεία λόγω των αναγκών ανασυγκρότησης της Γάζας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ ελπίζουν να τελειώνουν με τις αντιστάσεις, καταστρέφοντας τις στρατιωτικές δυνατότητες της αντίστασης και με την έκκληση του Τραμπ για αμνηστία στον Νετανιάχου στο πλαίσιο των υποθέσεων διαφθοράς για τις οποίες κατηγορείται.
Η εφαρμογή της εκεχειρίας
Είναι μακριά από το να είναι προφανής: 2.000 κρατούμενοι έχουν αφεθεί ελεύθεροι, εκ των οποίων 250 ήταν μακροχρόνια κρατούμενοι (157 της Φατάχ, 65 της Χάμας, 16 της Τζιχάντ, 11 της FPLP, 1 της FDLP). Ακόμα 9.000 κρατούμενοι παραμένουν στη φυλακή, δηλαδή διπλάσιοι από ό,τι στην αρχή του πολέμου. Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι της Γάζας επέστρεψαν στα σπίτια τους (τα περισσότερα από τα οποία έχουν καταστραφεί ολοσχερώς).
Την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου, μόνο 173 φορτηγά είχαν λάβει άδεια από το Ισραήλ να εισέλθουν στη Γάζα, από τα 1.800 που είχαν προγραμματιστεί, παρά τις ρητές εκκλήσεις του ΟΗΕ να επιταχυνθεί αυτή η ζωτικής σημασίας βοήθεια για τον πληθυσμό. Η FPLP κατέγραψε επίσης 36 παραβιάσεις της εκεχειρίας από το Ισραήλ, που προκάλεσαν δεκάδες θύματα. Αυτά χωρίς να αναφερθούμε στις βιαιότητες και τα βασανιστήρια που διαπράχθηκαν εναντίον των κρατουμένων. Στις 24 Οκτωβρίου, 41 ΜΚΟ κατήγγειλαν τους περιορισμούς στην ανθρωπιστική βοήθεια, ιδιαίτερα με το μπλοκάρισμα των φορτηγών. Σύμφωνα με αυτές, το Ισραήλ μπλοκάρει αγαθά πρώτης ανάγκης αξίας 50 εκατομμυρίων δολαρίων.
Η Χαμάς διεξάγει μια ένοπλη επίθεση, με την υποστήριξη του FPLP και του Ισλαμικού Τζιχάντ, εναντίον των πολιτοφυλακών που εμπλέκονται στη λεηλασία της ανθρωπιστικής βοήθειας, οι οποίες είναι μαφιόζικες οργανώσεις ή ομάδες που οργανώνονται ή υποστηρίζονται από το Ισραήλ. Μέρος αυτών έχει υποχωρήσει μαζί με τον ισραηλινό στρατό κατοχής πίσω από την «κίτρινη γραμμή», το μισό της Γάζας που παραμένει κατειλημμένο από το Ισραήλ. Ωστόσο, είναι πιθανό ότι αυτές οι επιχειρήσεις της Χαμάς της επιτρέπουν να διευθετήσει εσωτερικούς πολιτικούς λογαριασμούς, αλλά οι αξιόπιστες πληροφορίες είναι περιορισμένες.
Το Ισραήλ διατηρεί τον έλεγχό του σε αυτό που αποκαλεί «ζώνη ασφαλείας» στα ανατολικά.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ απαιτούν τον πλήρη αφοπλισμό της Χαμάς και των άλλων παλαιστινιακών δυνάμεων, κάτι που φαίνεται εντελώς αδύνατο, για δύο βασικούς λόγους: πρώτον, ο αφοπλισμός αυτός είναι πολιτικά απαράδεκτος, καθώς οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν εγγυήσεις για την τήρηση της εκεχειρίας από το Ισραήλ, το οποίο είναι γνωστό ότι παραβιάζει τις συμφωνίες που έχει συνάψει – για να μην αναφέρουμε την ανάγκη, αργά ή γρήγορα, να ξαναρχίσει ο αγώνας για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ο οποίος αναπόφευκτα θα έχει και ένοπλη διάσταση. δεύτερον, είναι αδύνατο να εγγυηθεί κανείς την ασφάλεια των κατοίκων της Γάζας, σε μια κατεστραμμένη περιοχή, χωρίς να υπάρχουν όπλα διαθέσιμα για την προστασία των ανθρωπιστικών και επισιτιστικών διανομών, ιδίως έναντι των μαφιόζικων και/ή φιλοϊσραηλινών πολιτοφυλακών.
Γιατί ο Τραμπ πρότεινε κατάπαυση του πυρός
Μερικές φορές είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι καθορίζει την πολιτική του Τραμπ. Αυτή η επιλογή είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού πολλών παραγόντων:
1) Αναμφίβολα, γινόταν δύσκολο να αντιμετωπιστεί το αυξανόμενο στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτικό κόστος της γενοκτονίας.
2) Η παγκόσμια κινητοποίηση πήρε μια νέα διάσταση με τη γενική απεργία στην Ιταλία – η οποία αποτελεί πρότυπο για πολλούς συνδικαλιστικούς προβληματισμούς – και με τις νηοπομπές – οι οποίες έθεσαν το Ισραήλ σε πολιτική δυσχέρεια, για να μην αναφέρουμε την πάντα πιθανή έμπνευση για κινητοποιήσεις του τύπου της Πορείας για τη Γάζα, οι οποίες αποτελούν τεράστιο κίνδυνο για τα συνένοχα αραβικά καθεστώτα.
3) Το κίνημα διαμαρτυρίας στο Ισραήλ, παρά τις ασάφειες και τα όρια του, αποτελεί επίσης έναν παράγοντα αποδυνάμωσης του Νετανιάχου.
4) Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ εξετάζουν την επέμβασή τους στον ευρύτερο κύκλο της Μέσης Ανατολής. Πρόκειται για επέμβαση σε διάφορα μέτωπα: στο νότιο Λίβανο, όπου το Ισραήλ συνεχίζει να επεμβαίνει στρατιωτικά και να καταλαμβάνει νέα εδάφη, στη Συρία, όπου τα δύο κράτη επιδιώκουν να αποσπάσουν περαιτέρω πολιτικές παραχωρήσεις από τη νέα εξουσία του HTC, που προσπαθεί με κάθε μέσο να εδραιώσει την εξουσία του, ακόμη και με την ομαλοποίηση των σχέσεων του με το Ισραήλ, στο Ιράν, όπου ο Τραμπ άρχισε (πέρα από τη στρατιωτική επέμβαση του Ιουνίου 2025) να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι της εναλλαγής μεταξύ απειλών και γοητείας με σκοπό την επίτευξη συμφωνίας.
Η στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών είναι να μετατοπίσουν τις παγκόσμιες ισορροπίες δυνάμεων, τις σφαίρες επιρροής, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις, ιδίως με την Ευρώπη και τη Ρωσία.
Τι αλλάζει για το κίνημα αλληλεγγύης
Το πρώτο πράγμα είναι να χαρούμε για τον πληθυσμό, ο οποίος δεν θα υποστεί τόσο έντονα, έστω και προσωρινά, τη βία του σιωνιστικού κράτους. Από αυτή την άποψη, μπορούμε να υπογραμμίσουμε την αντοχή του λαού, ο οποίος υπέστη μια συστηματική σφαγή, η πραγματικότητα της οποίας εξακολουθεί να υποτιμάται, και ο οποίος αμέσως κινητοποιήθηκε για να ανακτήσει την ιδιοκτησία της γης του, αρνούμενος μια νέα Νακμπά. Πρέπει να εκφράσουμε τη μεγαλύτερη αλληλεγγύη προς τον λαό που εξακολουθεί να υποφέρει από τις κακοποιήσεις του σιωνιστικού στρατού, του καθεστώτος μαζικής φυλακής και των εποίκων. Αυτό χωρίς να υπερεκτιμάμε το συσχετισμό των δυνάμεων και χωρίς να καταλήγουμε στην εξύμνηση των θυσιών που υπέστη.
Το δεύτερο, και ίσως το πιο σημαντικό, είναι να καταγγείλουμε το σχέδιο του Τραμπ. Δεν πρόκειται για μια ηθική καταγγελία: θεωρούμε ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις κάνουν ό,τι μπορούν σε μια τρομερή κατάσταση και ότι προφανώς δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχθούν αυτούς τους όρους εκεχειρίας. Αλλά πρέπει να υποστηρίξουμε όλες τις παλαιστινιακές προσπάθειες να αμφισβητήσουν το σχέδιο του Τραμπ, σημείο προς σημείο, και να καταγγείλουμε τον αποικιοκρατικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτής της συμφωνίας που βασίζεται στα ερείπια και τον θάνατο.
Και, συγκεκριμένα, έχουμε την ευθύνη να αγωνιστούμε για να δυσκολέψουμε τους ιμπεριαλιστές στην επίτευξη των στόχων τους τις επόμενες εβδομάδες. Ένα βασικό σημείο είναι η απόλυτη άρνηση ξένης παρέμβασης στη Γάζα, δηλαδή η πλήρης άρνηση ιμπεριαλιστικής (δυτικής και/ή αραβικής) παρουσίας τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση δεν είναι διαπραγματεύσιμο, οι Παλαιστίνιοι πρέπει να οργανώσουν την κοινωνία τους όπως επιθυμούν, και τα στρατεύματα καθώς και οι έποικοι πρέπει να φύγουν.
Η παύση της πιο οξείας μορφής γενοκτονίας θα προκαλέσει, παράλληλα με την ανακούφιση, μια υποχώρηση της παγκόσμιας κινητοποίησης. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε την ανάγκη να οικοδομήσουμε ένα μαζικό κίνημα για να επιβάλουμε την ελεύθερη και άμεση διέλευση της ανθρωπιστικής βοήθειας, να επιτύχουμε μια αποκατάσταση των ζημιών που υπέστη ο πληθυσμός, να αρνηθούμε τη συνέχιση του εποικισμού και της εθνοκάθαρσης, καθώς και την προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να αποκτήσουν τον οικονομικό και στρατιωτικό έλεγχο της Γάζας.
Πρέπει λοιπόν να οικοδομήσουμε νέες, ενιαίες κινητοποιήσεις, για να αλλάξουμε το συσχετισμό των δυνάμεων.
Παράλληλα με αυτό το ευρύ, ενιαίο κίνημα, με άμεσα αιτήματα, θέλουμε να συμβάλουμε στην οικοδόμηση ενός πιο αποφασιστικού οργανωμένου κινήματος, σε άμεση σύνδεση με τους Παλαιστινίους, γύρω από συνθήματα που πηγαίνουν πιο μακριά:
• Αντίθεση στην παρουσία ξένων στρατευμάτων κατοχής (ιδίως από τις δικές μας χώρες) και σε ένα προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστών, πλήρης υποστήριξη του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση.
• Απελευθέρωση όλων των Παλαιστινίων κρατουμένων, υποστηρίζοντας ιδιαίτερα την εκστρατεία για την απελευθέρωση του Μαρουάν Μπαργκούτι, η οποία προωθείται στο πλαίσιο του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης.
• Αποξήλωση των εποικισμών, ειδικότερα στη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ και τα κατεχόμενα Υψώματα του Γκολάν.
• Καταγγελία του αποκλεισμού, ελευθερία κυκλοφορίας.
• Εγγύηση του δικαιώματος επιστροφής.
• Απόρριψη του κράτους του απαρτχάιντ. Αφοπλισμός του γενοκτονικού καθεστώτος. Επεξήγηση σχετικά με την απελευθέρωση ολόκληρης της Παλαιστίνης, για μια ελεύθερη, δημοκρατική, ισότιμη, κοσμική Παλαιστίνη κ.λπ.
• Συνέχιση των δράσεων BDS εναντίον όλων όσων συνεργάζονται, ιδιαίτερα με τον αγώνα μας για τη διακοπή όλων των σχέσεων με το Ισραήλ από τα κράτη, τις επιχειρήσεις – ιδίως εκείνες που συμβάλλουν στον εξοπλισμό του Ισραήλ –, τη FIFA, τα πανεπιστήμια...
Έχουμε επίσης πιο συγκεκριμένα καθήκοντα δράσεων αλληλεγγύης. Ιδιαίτερα υπάρχει η συμμετοχή στην ανθρωπιστική βοήθεια, η οποία είναι απαραίτητη και ταυτόχρονα σχετικά εύκολη για όσους, στις λαϊκές γειτονιές, θέλουν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Υπάρχει επίσης η υποστήριξη της ανασυγκρότησης των παλαιστινιακών οργανώσεων, με στόχο κυρίως την οργάνωση μαζικών αγώνων, με διαδηλώσεις, αλλά και με τη συμμετοχή των συνδικάτων, των οργανώσεων πολιτών και των διαφόρων κομμάτων που απαρτίζουν το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα. Η οργάνωση πολιτικών αποστολών στο Λίβανο, ή ακόμα και στη Δυτική Όχθη, μπορεί να ξαναγίνει ένα μέσο για την υποστήριξή τους.
Συνέχιση του αγώνα
Ο αποικιοκρατικός πόλεμος και η εθνοκάθαρση δεν ξεκίνησαν στις 7 Οκτωβρίου, ούτε και η διεθνής αντίστασή μας. Είναι ζωτικής σημασίας να μην χαλαρώσουμε την επαγρύπνησή μας και να ενισχύσουμε τις θέσεις μας. Η φάση που μόλις ζήσαμε συνιστά μια σκλήρυνση του κόσμου. Αυτό προκαλεί αντιδράσεις, σε διεθνές επίπεδο, απέναντι στη βαρβαρότητα, στην πορεία προς την ακροδεξιά και στη συνεργασία των δικτατορικών καθεστώτων στις αραβικές χώρες.
Αντιμέτωποι με αυτό, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι ξεσηκώθηκαν. Δηλώνουμε την άνευ όρων υποστήριξή μας στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, ο οποίος συνδυάζεται με τη δική μας οπτική για τον αγώνα. Συμμετέχουμε στην καταγγελία των πιο κραυγαλέων πτυχών της αποικιοκρατίας – το θάνατο, τη φτώχεια, το απαρτχάιντ, τις αυθαίρετες φυλακίσεις... – για να οικοδομήσουμε ένα μαζικό κίνημα, ενώ παράλληλα εργαζόμαστε για τον συντονισμό των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων, της νεολαίας, των λαϊκών συνοικιών, των αντισιωνιστών Εβραίων και υπερασπιζόμαστε το στρατηγικό ορίζοντα της απελευθέρωσης ολόκληρης της Παλαιστίνης, έναν αγώνα χειραφέτησης, μιας περιφερειακής επανάστασης που θα σαρώσει τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
16 Οκτωβρίου 2025