Η νίκη του ΟΧΙ προαναγγέλλει τις κρίσιμες μάχες κατά της τρόικας

Εκτελεστικό Γραφείο της 4ης Διεθνούς

7 Ιουλίου 2015

Το ελληνικό «όχι» αποτελεί μεγάλο χαστούκι για τους υπεύθυνους της τρόικας και πρώτα-πρώτα για τους πολιτικούς υπεύθυνους των ευρωπαϊκών συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Πάνω από το 61% για το «όχι», τη στιγμή που επί οκτώ μέρες όλα τα μέσα χρησιμοποιήθηκαν ενάντια σε αυτή την επιλογή ψήφου.

• στην Ευρώπη, με μια απευθείας καμπάνια υπέρ του «ναι» από όλους τους ευρωπαίους ηγέτες, με επικοινωνιακές καμπάνιες από όλα τα μεγάλα διεθνή μίντια, με τους εκβιασμούς της ΕΚΤ.
• στην Ελλάδα, με μια καμπάνια από όλο τον ιδιωτικό τύπο και τα κανάλια, που δημοσίευαν όλη την εβδομάδα δημοσκοπήσεις που έδιναν νίκη στο «ναι», με εκβιασμούς από τους εργοδότες, που πίεζαν τους μισθωτούς τους να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις του «ναι» και τους απειλούσαν με απόλυση σε περίπτωση νίκης του «όχι» και παράλληλα και με τοποθέτηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ κατά του δημοψηφίσματος, την οποία αναπαρήγε και η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία συνδικάτων (ETUC – CES).

Και όμως, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί: το «όχι» είναι ψήφος των εργατών, των ανέργων, των λαϊκών συνοικιών των πόλεων και της υπαίθρου, της νεολαίας, ενώ το «ναι» είναι ψήφος των προνομιούχων στρωμάτων και των πλουσίων συνοικιών της Αθήνας και πλειοψηφικά μόνο στην ηλικιακή ομάδα άνω των 65 ετών.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπόρεσαν, όπως το 2011, όταν ο Παπανδρέου εγκατέλειψε το δημοψήφισμα, να εμποδίσουν μια δημοκρατική ψηφοφορία όπου η επιλογή δεν είναι για το ποιό κόμμα θα εφαρμόσει την πολιτική λιτότητας που διατάζουν οι τράπεζες και η εργοδοσία, αλλά να επιλέξουν καθαρά υπέρ ή κατά της πολιτικής αυτής. Είναι μία πρωτόγνωρη ψήφος στην Ευρώπη.

Ενώ ο Σύριζα είχε πάρει το Γενάρη 2,2 εκατομμύρια ψήφους, το «όχι» πήρε τώρα 3,5 εκατομμύρια, με μια συμμετοχή που ήταν μικρότερη μόνο κατά 1%. Ακόμα και αν συνυπολογίζαμε τους ΑΝΕΛ ή και ένα τμήμα αυτών που είχαν ψηφίσει για τη φασιστική ομάδα της Χρυσής Αυγής (η οποία καλούσε για «όχι»), η πόλωση γύρω από τον Σύριζα πρόσθεσε πάνω από 600.000 ψήφους, οξύνοντας την κρίση των ελλήνων αντιπροσώπων της τρόικας, της Νέα Δημοκρατίας (ΝΔ), του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ βλέπουν την κρίση τους να οξύνεται, πράγμα που σηματοδοτείται και από την παραίτηση των αρχηγών τους, με λίγες μέρες διαφορά. Η ελπίδα της τρόικας, που αναπαράγεται από όλα τα μίντια, να αναλάβει γρήγορα την εξουσία μια πιο «ευυπόληπτη» κυβέρνηση, εξανεμίζεται.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες μόλις έχασαν μια δεύτερη μάχη στην Ελλάδα. Αφού έφθειραν επί πέντε χρόνια τα παραδοσιακά κόμματα με μια αφόρητη πίεση προς τον ελληνικό λαό, ήλπιζαν ότι η άνοδος του Σύριζα το Γενάρη θα ήταν απλώς μια σύντομη παρένθεση ορισμένων εβδομάδων πριν επιστρέψουν οι «σοβαροί» για να διαχειριστούν την Ελλάδα. Μετά την υποχώρηση του Τσίπρα, με τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, στοιχημάτισαν σε μια γρήγορη συνθηκολόγηση και, τέλη Ιούνη, στη νίκη του «ναι». Η Μέρκελ και ο Ολάντ υπολόγιζαν ότι, πνίγοντας τις τράπεζες, το δημοψήφισμα θα γονάτιζε τον Τσίπρα, αναγκάζοντάς τον να παραιτηθεί ή να υποταγεί.

Στην τρίτη φάση, τώρα, ο συλλογισμός παραμένει ο ίδιος: μετά το σοκ από την ήττα τους, οι ευρωπαίοι ηγέτες επιστρέφουν στη γνωστή τους υπεροψία. Λένε ότι «σέβονται» την ψήφο του ελληνικού λαού, ενώ προαναγγέλλουν ότι δεν θα τη συνυπολογίσουν. Δεν σκοπεύουν να αλλάξουν σε τίποτα την πολιτική τους και, για αυτούς, δεν υπάρχει καν θέμα συζήτησης για διαγραφή ή ακόμα και για ελάφρυνση του χρέους.

Φωνές ακούγονται από το στρατόπεδο της ηγεσίας των καπιταλιστών που προτείνουν να αποδεχτούν τουλάχιστον μια μερική εγκατάλειψη του χρέους. Το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) αναγνωρίζει το παράλογο του να ζητιέται από την Ελλάδα να πνίξει την οικονομία της και να αυξήσει το χρέος της, για να αποπληρώσει τους θεσμούς. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ επίσης φοβάται μήπως, σπρώχνοντας την Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη, δημιουργηθεί ταυτόχρονα και κρίση σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και κίνδυνος γεωστρατηγικών ανατροπών στα σκαλοπάτια της Ευρώπης.

Αλλά η Άνγκελα Μέρκελ καιι οι ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν να επιβάλλουν μια πολιτική ήττα στον ελληνικό λαό και την κυβέρνησή του. Το να δεχτούν την ακύρωση ενός χρέους 300 δισεκατομμυρίων δεν αποτελεί προφανώς οικονομικό πρόβλημα, τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) θα δημιουργήσει 1.100 δισεκατομμύρια ευρώ και θα τα ρίξει στην ευρωπαϊκή οικονομία ώς τα τέλη του 2016, για να αντικρούσει την ύφεση.

Είναι πολιτική επιλογή, γιατί για αυτούς δεν τίθεται ζήτημα να δεχτούν ένας λαός, με την επικυρίαρχη απόφασή του, να μπορεί να αρνείται την εφαρμογή των αποφάσεων των ευρωπαϊκών θεσμών.

Αποδεικνύεται πλέον στα μάτια όλων ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι θεσμοί της δεν αποτελούν ούτε ουδέτερο χώρο ούτε ουδέτερο πλαίσιο. Είναι μια πολιτική κατασκευή που έχει οργανωθεί από τους καπιταλιστές για να ξεφεύγει από κάθε λαϊκό έλεγχο στην εφαρμογή των συμφερόντων τους. Η κατασκευή αυτή δεν μεταρρυθμίζεται. Είναι απατηλό να θέλει κανείς να κάνει εναλλακτική πολιτική αποδεχόμενος την επικυριαρχία των αυταρχικών αυτών θεσμών.

Έτσι, τις επόμενες μέρες, με ένα νέο συσχετισμό δυνάμεων, η εναλλακτική για την ελληνική κυβέρνηση θα είναι η ίδια που ήταν και στις προηγούμενες εβδομάδες: να αποδεχτεί μια συμφωνία που συνεχίζει και επιδεινώνει τις επιθέσεις κατά του πληθυσμού ή να πάρει έναν άλλο δρόμο, το δρόμο της ρήξης.

Ο Τσίπρας ήταν έτοιμος για νέους συμβιβασμούς, αλλά αυτό που ήθελε η τρόικα ήταν τη συντριβή της εμπειρίας του Σύριζα. Δεν δεχόταν, άρα, συμφωνία χωρίς συνθηκολόγηση. Αυτό είναι που οδήγησε τον Τσίπρα στη διοργάνωση του δημοψηφίσματος και στη συσπείρωση του ελληνικού λαού κατά των διαταγών της τρόικας. Η πολιτική των «διεθνών θεσμών» μόλις απορρίφθηκε μαζικά την Κυριακή. Επομένως, η εντολή που έδωσε ο ελληνικός λαός είναι χωρίς διφορούμενα: η ριζική άρνηση μιας συμφωνίας που επεκτείνει την ανεργία, την εξαθλίωση, την αποδιάρθρωση των κοινωνικών κεκτημένων και των δημοσίων υπηρεσιών.

Η εντολή αυτή περνάει από την παύση πληρωμών του αθέμιτου και επονείδιστου χρέους μέσα από ένα δρόμο που, με την εθνικοποίηση και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, θα δώσει στον ελληνικό πληθυσμό την επικυριαρχία του στις δικές του επιλογές, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές. Είναι αυτές τις επιλογές που εκφράζει η ελληνική αριστερά, ουσιαστικά η αριστερά του Σύριζα και οι αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οποίοι και συνέβαλαν στη νίκη του «όχι».

Αντίθετα, το ΚΚΕ, καλώντας για αποχή, αρνήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στο «όχι» στην τρόικα και στο «ναι» στους διεθνείς θεσμούς. Είναι μια απαράδεκτη σεκταριστική πολιτική.

Η επιτυχία του «όχι» προφανώς παρουσιάζεται έξω από την Ελλάδα ως ένα «όχι στην Ευρώπη», για να θολώσει, στα μάτια των ευρωπαϊκών πληθυσμών, την πολιτική του σημασία: το ότι είναι ένα όχι στις πολιτικές λιτότητας.

Παρόλα αυτά, σε όλη την Ευρώπη, οργανώνονται τις τελευταίες μέρες πάρα πολλές διαδηλώσεις προς υποστήριξη του ελληνικού λαού. Όσοι(-ες) βρέθηκαν στους δρόμους εξέφραζαν ένα απλό πράγμα: αντίθετα απ’ό,τι θέλει να σερβίρει η επίσημη προπαγάνδα, το συμφέρων των εκμεταλλευόμενων στην Ευρώπη δεν βρίσκεται πίσω από τις κυβερνήσεις που ηγούνται της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά στο πλευρό του ελληνικού πληθυσμού και του Σύριζα που αντιμάχονται τη λιτότητα.

Η αντίσταση στη λιτότητα είναι δυνατή. Οι νίκες του Σύριζα, όπως και οι επιτυχίες των Podemos στο Ισπανικό Κράτος, δείχνουν το δρόμο που πρέπει να πάρουμε σε όλες τις χώρες της Ευρώπης: να οικοδομήσουμε μια πολιτική εκπροσώπηση των εκμεταλλευόμενων απέναντι στις καπιταλιστικές διαταγές.

Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να απαιτήσουμε την ακύρωση του αθέμιτου χρέους που πνίγει τον ελληνικό λαό και να αμφισβητήσουμε κάθε νομιμοποίηση των εγκληματικών πολιτικών λιτότητας.

Η σύγκρουση τώρα αρχίζει, γιατί πρόκειται ακριβώς για σύγκρουση ανάμεσα στον ελληνικό λαό και, δυνητικά, όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς και τους θεσμούς της τρόικας. Σε αυτή, οι κινητοποιημένοι κατά της λιτότητας Έλληνες θα χρειαστούν την ενότητα όλων των δυνάμεών τους απέναντι στην επιθετικότητα της τρόικας και των ευρωπαϊκών ηγετών. Οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες της Ευρώπης, χτυπημένοι από τις ίδιες αυτές πολιτικές, πρέπει να κινητοποιηθούν στο πλευρό του ελληνικού κοινωνικού και πολιτικού κινήματος ενάντια στη λιτότητα, στο πλευρό της ελληνικής κυβέρνησης σε όλα τα μέτρα που θα χρειαστεί να πάρει για να αντισταθεί στις διαταγές της τρόικας.

Εκτελεστικό Γραφείο της 4ης Διεθνούς

7 Ιουλίου 2015