Ο Ντανιέλ Ορτέγκα, ο οποίος είναι υποψήφιος για την τέταρτη συνεχή θητεία του ως πρόεδρος της Νικαράγουας –την πέμπτη συνολικά– δεν ρισκάρει να χάσει. Παρόλο που κατέχει την προεδρία από το 2007, για σχεδόν 14 χρόνια, και παρόλο που όχι μόνο ελέγχει την εκτελεστική εξουσία αλλά κυριαρχεί επίσης στην Εθνοσυνέλευση και το Ανώτατο Δικαστήριο, και παρόλο που ο ίδιος και η οικογένεια και οι φίλοι του κατέχουν τα περισσότερα από τα μέσα ενημέρωσης της χώρας1, ο Ορτέγκα θεώρησε ακόμη απαραίτητο να συλλάβει πέντε από τους πιο εξέχοντες υποψήφιους προέδρους της αντιπολίτευσης και πολλούς άλλους ηγέτες της αντιπολίτευσης.
Οι συλληφθέντες αυτόν τον μήνα καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα από τη δεξιά έως την αριστερά, ενώ αρκετοί είναι πρώην σύντροφοι από το κόμμα του Ορτέγκα, το Σαντινιστικό Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης (FSLN). Εντυπωσιάζεται κανείς από τον φόβο του δικτάτορα για τον λαό της Νικαράγουας.
Ενώ επί δεκαετίες δεν υπήρχε τίποτα προοδευτικό ή δημοκρατικό στον Ντανιέλ Ορτέγκα και το FSLN2, το σημερινό κύμα συλλήψεων των πολιτικών του αντιπάλων αντιπροσωπεύει μια νέα, ακόμη πιο αυταρχική εξέλιξη. Από τη δεκαετία του 1990 ο Ντανιέλ Ορτέγκα είχε κινηθεί προς τα δεξιά, συμμετέχοντας σε διεφθαρμένες συμφωνίες με καπιταλιστικά κόμματα, σχηματίζοντας συμμαχίες τόσο με ντόπιους καπιταλιστές όσο και με τη δεξιά πτέρυγα της Καθολικής Εκκλησίας, ενώ παράλληλα προστάτευε τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων καπιταλιστών. Άλλαξε το σύνταγμα της χώρας για να καταστεί δυνατή η παραμονή του στην εξουσία και για να επιτρέψει στη σύζυγό του Ροζάριο Μουρίγιο να γίνει αντιπρόεδρός του. Στο παρελθόν υπήρξαν παρενοχλήσεις των αντιπάλων του, αλλά ποτέ δεν υπήρξε η πλήρης καταστολή όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που βλέπουμε τώρα.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι οι αντίπαλοί της προσπαθούν να υπονομεύσουν την κυριαρχία της χώρας και «υποκινούν την εξωτερική ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις, ζητούν στρατιωτικές επεμβάσεις και οργανώνονται με ξένη χρηματοδότηση». Οι συλληφθέντες κατηγορούνται για διάφορα προσχηματικά εγκλήματα. Ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ορισμένοι από τους αντιπάλους του θα ήθελαν να δουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να ασκούν αρκετή πίεση για να εκδιώξουν τον Ορτέγκα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν εργάζονται για να προκαλέσουν στρατιωτική επέμβαση. Ήθελαν να εκδιώξουν τον Ορτέγκα μέσω δίκαιων εκλογών.
Είναι επίσης αλήθεια ότι το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (NED)3 και η USAID4 της αμερικανικής κυβέρνησης παρέχουν χρήματα σε διάφορες ΜΚΟ της Νικαράγουας, ορισμένες από τις οποίες μπορεί να αντιτίθενται στις πολιτικές του Ορτέγκα, αλλά δεν είναι τα αμερικανικά χρήματα που καθορίζουν την αντιπολίτευση ή ακόμη και την επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό. Ο Ορτέγκα είναι αυτός που δημιούργησε τους δικούς του αντιπάλους τα τελευταία 14 χρόνια και έστρεψε πολλούς, ίσως και την πλειοψηφία του λαού της Νικαράγουας εναντίον του. Χωρίς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ και τη CIA, η αστική τάξη της Νικαράγουας είναι αρκετά ικανή να καταλήξει στο δικό της πολιτικό πρόγραμμα αλλαγής –αν και μεγάλο μέρος του είναι συνδεδεμένο με τον Ορτέγκα– και αντίστοιχα ο λαός της Νικαράγουας απέδειξε το 2018 ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα μαζικό κίνημα τεράστιας δυναμικής χωρίς να στηρίζεται σε κανέναν άλλον.
Ο Ορτέγκα και η κρίση στη Νικαράγουα
Η καταστολή της αντιπολίτευσης από τον Ορτέγκα έρχεται την ώρα που η Νικαράγουα βιώνει μια σειρά οικονομικών, πολιτικών κρίσεων και κρίσεων στη δημόσια υγεία. Το 2018 πραγματοποιήθηκε μια εθνική πολιτική εξέγερση στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες Νικαραγουανοί από όλα τα κοινωνικά στρώματα σε ολόκληρη τη χώρα, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για τη βίαιη καταστολή από τον Ορτέγκα νωρίτερα εκείνο το έτος διαδηλώσεων ηλικιωμένων και φοιτητών που αντιδρούσαν σε ένα νέο σχέδιο συνταξιοδότησης. Για την καταστολή της εξέγερσης που προέκυψε5, η αστυνομία και οι τραμπούκοι του FSLN του Ορτέγκα δολοφόνησαν 300 άτομα, τραυμάτισαν 2.000, συνέλαβαν και βασάνισαν εκατοντάδες άλλους και ουσιαστικά εμπόδισαν κάθε διαμαρτυρία της αντιπολίτευσης στη χώρα. Τα μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης έκλεισαν και οι ΜΚΟ υπέστησαν παρενοχλήσεις. Όλα αυτά οδήγησαν περίπου 100.000 Νικαραγουανούς να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Στη συνέχεια, το 2020 ήρθε η κρίση της πανδημίας του COVID, με την κυβέρνηση Ορτέγκα να περιφρονεί κατάφωρα τις διεθνείς συστάσεις για την υγεία6, αγνοώντας την κοινωνική αποστασιοποίηση και πραγματοποιώντας μαζικές δημόσιες εκδηλώσεις τόσο σε εξωτερικούς όσο και σε εσωτερικούς χώρους. Περίπου 700 γιατροί από τη Νικαράγουα7 υπέγραψαν μια επιστολή «με την οποία καλούσαν την κυβέρνηση να αναγνωρίσει ότι ο ιός εξαπλώνεται στη Νικαράγουα και να θέσει σε εφαρμογή προληπτικά μέτρα που συνιστώνται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για τον περιορισμό της περαιτέρω εξάπλωσής του». Με βάση μια μελέτη για τους αυξημένους θανάτους, ορισμένα μέσα ενημέρωσης8 κατηγόρησαν την κυβέρνηση της Νικαράγουας ότι υποεκτίμησε τους θανάτους κατά περισσότερο από 90 τοις εκατό. Η Νικαράγουα έχει επίσης αποτύχει να εμβολιάσει τον πληθυσμό της. Η Νικαράγουα έχει χορηγήσει μέχρι στιγμής τουλάχιστον 167.500 δόσεις εμβολίων κατά του COVID. Υποθέτοντας ότι κάθε άτομο χρειάζεται 2 δόσεις, αυτό είναι αρκετό για να έχει εμβολιαστεί μόνο το 1,3% του πληθυσμού της χώρας. Στη χώρα έχει προγραμματιστεί τώρα να χορηγηθούν αρκετά εμβόλια μέσω του COVAX για να καλυφθεί το 20% του πληθυσμού της9.
Όπως και σε άλλες χώρες, η πανδημία του COVID έφερε επίσης οικονομική κρίση. Το 2020 η Νικαράγουα, που ήταν ήδη η δεύτερη φτωχότερη χώρα στο ημισφαίριο (δεύτερη μετά την Αϊτή) με ΑΕΠ κατά κεφαλήν κάτω από 2.000 δολάρια, είδε την οικονομία της να συρρικνώνεται κατά 4%. Εκτός από την πανδημία του COVID, τον Νοέμβριο του 2020, οι τυφώνες Eta και Iona με ανέμους που σημείωσαν ρεκόρ κατέστρεψαν τμήματα της χώρας. Η οικονομική κρίση της Νικαράγουας ήταν, ωστόσο, εν μέρει αποτέλεσμα και της σοβαρής οικονομικής ύφεσης στη Βενεζουέλα, η οποία υπό τους προέδρους Ούγκο Τσάβες και Νικολάς Μαδούρο παρείχε δισεκατομμύρια δολάρια στην κυβέρνηση της Νικαράγουας. Αντιμέτωπη με τη δική της απελπιστική οικονομική κατάσταση, η Βενεζουέλα δεν είχε πλέον την πολυτέλεια να είναι τόσο γενναιόδωρη.
Η Νικαράγουα εξαρτιόταν επί δεκαετίες από την ξένη βοήθεια από κυβερνήσεις και ΜΚΟ προκειμένου να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει την εκτεταμένη φτώχεια και τα κοινωνικά προβλήματα της χώρας. Αλλά μετά την εθνική εξέγερση του 2018 κατά της κυβέρνησης Ορτέγκα και την καταστολή που την ακολούθησε, αρκετές ΜΚΟ που βοηθούσαν στην οικονομική ανάπτυξη ή στις κοινωνικές υπηρεσίες είτε εκδιώχθηκαν από τη χώρα είτε λόγω παρενοχλήσεων έφυγαν με δική τους πρωτοβουλία, επιτείνοντας τις οικονομικές δυσκολίες της χώρας.
Η καταστολή
Είναι σαφές ότι ο Ορτέγκα φοβάται ότι αυτές οι διάφορες κρίσεις έχουν δημιουργήσει βαθιά δυσαρέσκεια που θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα κάποιος από τους διεκδικητές του να κερδίσει τις εκλογές – γι’ αυτό και τους απέκλεισε από την αναμέτρηση. Μεταξύ των υποψηφίων που συνελήφθησαν από τον Ορτέγκα είναι μερικές από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες της χώρας. Σε κατ’ οίκον περιορισμό τέθηκε στις αρχές Ιουνίου η Κριστιάνα Τσαμόρο, της οποίας ο πατέρας Πέδρο Χοακίν Τσαμόρο, εκδότης της κορυφαίας εφημερίδας της χώρας La Prensa, δολοφονήθηκε το 1978, πιθανώς με εντολή του τότε προέδρου και δικτάτορα Αναστάσιο Σαμόζα. Η μητέρα της νίκησε τον πρόεδρο Ντανιέλ Ορτέγκα στις εκλογές του 1990, με θητεία μέχρι το 1997. Χωρίς αμφιβολία, ο Ορτέγκα φοβόταν ότι η Κριστιάνα Τσαμόρρο, πλούσια, με επιρροή και φέροντας το διάσημο οικογενειακό όνομα, θα μπορούσε να τον νικήσει στις προεδρικές εκλογές10.
Η κυβέρνηση Ορτέγκα συνέλαβε και άλλους μετριοπαθείς ή συντηρητικούς υποψήφιους προέδρους: Αρτούρο Κρουζ, Φελίξ Μαραντιάγκα και Χουάν Σεμπαστιάν Τσαμόρρο. Άλλες συντηρητικές πολιτικές προσωπικότητες που συνελήφθησαν είναι οι εξής: Χοσέ Αντάν Αγκερρί, πρώην πρόεδρος του Ανώτατου Συμβουλίου Ιδιωτικών Επιχειρήσεων (Cosep), Βιολέτα Γκρανέρα και Χοσέ Πεγιάις.
Στα αριστερά, το καθεστώς Ορτέγκα συνέλαβε αρκετά πρόσωπα που συνδέονταν με το αντιπολιτευόμενο κόμμα UNAMOS11, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από αντιφρονούντες του FSLN. Δύο από τους συλληφθέντες είναι πραγματικοί ήρωες της Σαντινίστικης Επανάστασης του 1979: Η Ντόρα Μαρία Τέγιεζ, 65 ετών, και ο Ούγκο Τόρρες, 73 ετών, οι οποίοι ήταν κάποτε κομαντάντες του FSLN. Ο Τόρρες δήλωσε σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα που κοινοποιήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Πρόκειται για πράξεις απελπισίας από ένα καθεστώς που αισθάνεται να πεθαίνει». Και συνέχισε: «Πριν από 46 χρόνια διακινδύνευσα τη ζωή μου για να βγάλω τον Ντανιέλ Ορτέγκα και άλλους συντρόφους πολιτικούς κρατούμενους από τη φυλακή. Και το 1978 διακινδύνευσα και πάλι τη ζωή μου μαζί με την Ντόρα Μαρία Τέγιεζ για να απελευθερώσουμε περίπου άλλους 60 πολιτικούς κρατούμενους. Αλλά έτσι είναι η ζωή, αυτοί που κάποτε χαιρέτιζαν τις αξίες, σήμερα τις έχουν προδώσει».
Άλλοι αριστεροί που συνελήφθησαν ήταν ένας άλλος πρώην κορυφαίος ακτιβιστής του επαναστατικού κινήματος στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Βίκτορ Ούγκο Τίνκο, και δύο νεότερες γυναίκες, η Σουγιέν Μπαραόνα, πρόεδρος του Κινήματος Ανανέωσης των Σαντινίστας (MRS)12, και η Άνα Μαργαρίτα Βιγίλ, πρώην πρόεδρος της ομάδας.
Η αντίδραση των ΗΠΑ
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της προεδρίας του Ορτέγκα στη δεκαετία του 2000, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Νικαράγουα είχαν φιλικές σχέσεις. Οι δύο χώρες συνεργάζονταν σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της αστυνόμευσης των διεθνών καρτέλ ναρκωτικών. Ο Ορτέγκα αποδέχθηκε επίσης κάποια αμερικανική στρατιωτική βοήθεια, καθώς και την ανοχή διαφόρων αμερικανικών οργανισμών, όπως η USAID. Ο λόγος για την ανοχή των ΗΠΑ στο καθεστώς Ορτέγκα, και το αντίστροφο, ήταν ότι ήταν προς όφελος των αμερικανικών επιχειρήσεων και της καπιταλιστικής τάξης της Νικαράγουας. Το εξήντα τοις εκατό του εμπορίου της Νικαράγουας γίνεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Ορτέγκα μπορούσε να στηριχθεί στη διευκόλυνση αυτού του διεθνούς εμπορίου και στην αποτροπή της οργάνωσης ανεξάρτητων εργατικών συνδικάτων στις maquiladoras της χώρας.
Τώρα, όμως, η Νικαράγουα έχει γίνει πρόβλημα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προτιμούν χώρες με τουλάχιστον μια επίφαση δημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών και θέλουν κοινωνική ειρήνη. Αλλά από το 2018, ο Ορτέγκα δεν είναι σε θέση να προσφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει λάβει αυστηρά μέτρα κατά ηγετικών στελεχών της κυβέρνησης Ορτέγκα. Μετά τη βίαιη καταστολή της εθνικής εξέγερσης τον Ιούλιο του 2018, η κυβέρνηση των ΗΠΑ επέβαλε κυρώσεις στον Ντανιέλ Ορτέγκα, στη σύζυγό του και αντιπρόεδρο Ροζάριο Μουρίγιο, καθώς και σε κορυφαίους αξιωματούχους της αστυνομίας της χώρας.
Αυτόν τον μήνα ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν κάλεσε τον Ορτέγκα να απελευθερώσει τους υποψήφιους προέδρους και άλλους ηγέτες της αντιπολίτευσης, καθώς ανακοίνωσε νέες κυρώσεις κατά μελών της κυβέρνησης και της οικογένειας Ορτέγκα, μεταξύ άλλων και κατά της κόρης του προέδρου Καμίλα Ορτέγκα Μουρίγιο. Αυτές οι κυρώσεις του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ αφορούν μόνο τα τριάντα περίπου άτομα που έχουν κατονομαστεί και δεν επηρεάζουν το σύνολο του πληθυσμού της Νικαράγουας.
«Όπως αποδεικνύουν αυτές οι κυρώσεις, υπάρχει κόστος για όσους υποστηρίζουν ή εκτελούν την καταστολή του καθεστώτος Ορτέγκα», δήλωσε ο Μπλίνκεν. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν όλα τα διπλωματικά και οικονομικά εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους για να υποστηρίξουν τις εκκλήσεις των Νικαραγουανών για μεγαλύτερη ελευθερία και λογοδοσία, καθώς και για ελεύθερες και δίκαιες εκλογές».
Γνωρίζουμε ότι η αμερικανική κυβέρνηση ενδιαφέρεται λιγότερο για τις εκλογές και τη δημοκρατία και περισσότερο για τη διατήρηση του ρόλου της ως κυρίαρχης δύναμης στο δυτικό ημισφαίριο και ότι η πραγματική της ανησυχία είναι ότι η κυβέρνηση Ορτέγκα δημιούργησε αστάθεια σε μια μικρή αλλά στρατηγική γωνιά της αυτοκρατορίας. Μια τέτοια αστάθεια θα μπορούσε να οδηγήσει είτε σε λαϊκή εξέγερση και μια αριστερή κυβέρνηση είτε σε εξωτερική εμπλοκή μεγάλης δύναμης όπως της Ρωσίας ή της Κίνας, τίποτα από τα οποία δεν επιθυμούν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Από την εκλογή του το 2007, ο Ορτέγκα έχει επιδιώξει ένα αντίβαρο στην ισχύ των ΗΠΑ ενισχύοντας τους δεσμούς του με τη Ρωσία, υποστηρίζοντας την κατάληψη της Κριμαίας της Ουκρανίας από τη Ρωσία τον Μάρτιο του 2014 και φιλοξενώντας μια επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Η Ρωσία εξοπλίζει επίσης τη Νικαράγουα και εκπαιδεύει τον στρατό της Νικαράγουας13 τόσο σε ρωσικές στρατιωτικές σχολές όσο και στη Νικαράγουα.
Έπειτα υπάρχει η Κίνα, η επιρροή της οποίας έχει μειωθεί. Το 2013, ο Ορτέγκα προώθησε μέσω της Εθνοσυνέλευσης ένα σχέδιο για μια υπερωκεάνια διώρυγα που θα κατασκευαστεί από την επενδυτική ομάδα HK Nicaragua Canal Development Investment Group (HKND) με επικεφαλής τον Κινέζο επιχειρηματία Γουάνγκ Τζινγκ. Η διώρυγα, η οποία επρόκειτο να ξεκινήσει τη λειτουργία της πέρυσι, ήταν ένα πλήρες φιάσκο και ορισμένοι την αποκάλεσαν απάτη14 με σκοπό να ενισχύσει την εικόνα του Ορτέγκα και να πλουτίσει τον ίδιο και τους φίλους του. Οι διαμαρτυρίες των αγροτών και των περιβαλλοντολόγων κατά της διώρυγας ήταν αυτές που οδήγησαν σε μερικές από τις πρώτες μεγάλες δημόσιες διαδηλώσεις κατά του Ορτέγκα. Η διώρυγα φαίνεται ότι εγκαταλείφθηκε το 2017.
Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι, όπως έγραψαν πρόσφατα οι συντάκτες του Against the Current, με τον πρόεδρο Τζόζεφ Μπάιντεν «η αυτοκρατορία επέστρεψε» και η κυβέρνησή του μπορεί να εκμεταλλευτεί την τρέχουσα κατάσταση στη Νικαράγουα για να διεκδικήσει μεγαλύτερη επιρροή. Αυτό πιθανότατα θα συμβεί σε συμμαχία με την καπιταλιστική τάξη της Νικαράγουας, όπως εκπροσωπείται από το Ανώτατο Συμβούλιο Ιδιωτικών Επιχειρήσεων (Cosep), αν και θα απαιτούσε επίσης τη διαμεσολάβηση της Καθολικής Εκκλησίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών και η CIA αναζητούν ήδη Νικαράγουανους ηγέτες που μπορούν να δελεάσουν ή να υποκινήσουν προκειμένου να δημιουργήσουν μια ασφαλή καπιταλιστική αντιπολίτευση που θα μπορούσε να βοηθήσει να διευκολυνθεί η πτώση του Ορτέγκα και η φυγή του με την οικογένειά του σε κάποιο φιλικό κράτος.
Τι πρέπει να κάνει η Αριστερά;
Εμείς στις ΗΠΑ και η διεθνής Αριστερά, αποφεύγοντας οποιαδήποτε σχέση με την αμερικανική κυβέρνηση και απαιτώντας από αυτήν να κρατήσει τα χέρια της μακριά, θα πρέπει να τοποθετηθούμε στο πλευρό των κινημάτων για τη δημοκρατία στη Νικαράγουα. Η Unidad Nacional Azul y Blanco15 που δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 2018 αποτέλεσε την ευρεία οργάνωση-ομπρέλα της αντιπολίτευσης, αλλά κυριαρχείται από συντηρητικά επιχειρηματικά στοιχεία. Το κάπως πιο αριστερόστροφο και ακτιβιστικό Articulación de Movimientos Sociales, το οποίο συσπείρωσε φοιτητές, αγρότες, κοινωνικά κινήματα, φεμινίστριες, ιθαγενείς και επιχειρηματικές ομάδες, αποδείχθηκε ανεπιτυχές στο να προσφέρει μια εναλλακτική λύση. Η Azul y Blanco όπως είναι λογικό επικεντρώθηκε στις εκλογές με στόχο την εκδίωξη του Ορτέγκα.
Οι εργαζόμενοι της Νικαράγουας –κυρίως οι εργάτες γης και οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και ορισμένοι ανθρακωρύχοι και βιομηχανικοί εργάτες– και οι φτωχοί των πόλεων και της υπαίθρου δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν το δικό τους πολιτικό κίνημα ή κόμμα. Το FSLN, το οποίο προσπάθησε εκ των άνω να μετατραπεί σε ένα τέτοιο κόμμα τη δεκαετία του 1980, έγινε τη δεκαετία του 1990 και του 2000 απλώς μια εκλογική μηχανή. Χωρίς ανεξάρτητα εργατικά συνδικάτα και αντιμετωπίζοντας σοβαρή καταστολή από το 2018, ήταν σχεδόν αδύνατο να δημιουργηθεί μια πολιτική εκπροσώπηση για τους εργαζόμενους.
Η αριστερά στη Νικαράγουα είναι εξαιρετικά αδύναμη. Τα αριστερά μέλη του FSLN παραιτήθηκαν το ένα μετά το άλλο κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1990 και του 2000, σχηματίζοντας αντιπολιτευτικές ομάδες όπως το MRS, το Κίνημα Ανανέωσης των Σαντινίστας και το MPRS, το Κίνημα για τη Διάσωση του Σαντινισμού. Οι ομάδες αυτές, έχοντας απορρίψει τον αυταρχισμό του Ορτέγκα και του FSLN, έτειναν να υιοθετούν σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές, αν και υπήρχαν ορισμένοι ριζοσπάστες στο εσωτερικό τους. Απέτυχαν, ωστόσο, να δημιουργήσουν μια βάση μεταξύ των εργαζομένων και των φτωχών της Νικαράγουας. Παρ’ όλα αυτά, οι ηγέτες τους, όπως η Ντόρα Μαρία Τέγιεζ και ο Ούγκο Τόρρες –και οι δύο έχουν πλέον συλληφθεί– κράτησαν ζωντανό τον αγώνα τόσο για τη δημοκρατία όσο και για μια πιο προοδευτική κοινωνία.
Κατά τη διάρκεια της αναταραχής του 2018, ορισμένοι φοιτητές πανεπιστημίου που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις υπέρ των ηλικιωμένων που ανησυχούσαν για μια μεταρρύθμιση της κοινωνικής ασφάλισης, και στη συνέχεια, μετά τις αρχικές δολοφονίες φοιτητών από την αστυνομία στις εθνικές διαδηλώσεις, άρχισαν να ενδιαφέρονται για τον σοσιαλισμό με τη μία ή την άλλη μορφή. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, με ορισμένους να αναγκάζονται να εξοριστούν και άλλους να αντιμετωπίζουν την καταστολή του καθεστώτος, δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κόμμα. Χωρίς αμφιβολία, οι σημερινοί αγώνες θα δημιουργήσουν νέες ομάδες της αντιπολίτευσης και κάποιες από αυτές μπορεί να γίνουν σοσιαλιστικές.
Θα πρέπει να απορρίψουμε το επιχείρημα που προβάλλεται από ορισμένους στην αριστερά ότι πρέπει να υποστηρίξουμε τον δικτάτορα Ορτέγκα και την κυβέρνησή του επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πλέον εναντίον του. Εμείς στην Αριστερά πρέπει να είμαστε απέναντι τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στη δικτατορία Ορτέγκα. Εμείς στην αμερικανική αριστερά, ενώ υποστηρίζουμε το γενικό κίνημα για πολιτική δημοκρατία και πολιτικά δικαιώματα, θα πρέπει να επιδιώξουμε να συνδεθούμε και να συνεργαστούμε με τις αναδυόμενες σοσιαλιστικές ομάδες στη Νικαράγουα και με τους εργάτες, τις φεμινίστριες, τις ακτιβίστριες και τους ακτιβιστές ΛΟΑΤ, τους περιβαλλοντολόγους και άλλους. Ως διεθνείς σοσιαλιστές, συμπαραστεκόμαστε σε όλα τα κινήματα για τη δημοκρατία, τα πολιτικά δικαιώματα και το σοσιαλισμό.
Μετάφραση: elaliberta.gr
Dan La Botz, «Nicaragua: Ortega Arrests Opposition Candidates Ahead of November 2021 Election», Against the Current / Solidarity, 17 Ιουνίου 2021, https://solidarity-us.org/nicaragua-ortega-arrests-opposition-candidates-ahead-of-november-2021-election/. Αναδη,οσίευση: New Politics, 17 Ιουνίου 2021, https://newpol.org/nicaragua-ortega-arrests-opposition-candidates-ahead-of-november-2021-election/, και International Viewpoint, 17 Ιουνίου 2021, https://internationalviewpoint.org/spip.php?article7183 .
Σημειώσεις
1 Drazen Jorgic and Ismael López, “Ortega media enrich his family, entrench his hold on Nicaragua”, Reuters, 23 Νοεμβρίου 2020, https://www.reuters.com/investigates/special-report/nicaragua-politics-ortega/.
2 Dan La Botz, “Daniel Ortega, Nicaragua’s Nov. 6 Election, and the Betrayal of a Revolution”, NewPolitics, 17 Οκτωβρίου 2016, https://newpol.org/daniel-ortega-nicaraguas-nov-6-election-and-betrayal-revolution/.
3 “Nicaragua 2018. Advocating for a More Democratic National Assembly”, NED (National Endowment for Democracy), https://www.ned.org/region/latin-america-and-caribbean/nicaragua-2018/.
4 “Nicaragua”, USAID, https://results.usaid.gov/results/country/nicaragua?fiscalYear=2019.
5 GIEI - Interdisciplinary Group of Independent Experts, “Nicaragua. Report on the violent events that took place between April 18th and May 30th, 2018”, https://gieinicaragua.org/giei-content/uploads/2019/05/GIEI_REPORT_ENGLISH_simplepage.pdf.
6 “Nicaragua: Government increases risk of COVID-19 infection in a country already devastated by two years of crisis”, Amnesty International, 16 Απριλίου 2020, https://www.amnesty.org/en/latest/news/2020/04/nicaragua-gobierno-aumenta-riesgo-contagio-covid19/.
7 “Nicaragua: Doctors Fired for Covid-19 Comments”, Human Rights Watch, https://www.hrw.org/news/2020/06/23/nicaragua-doctors-fired-covid-19-comments.
8 Cinthya Torrez, “Nicaragua Underreports Covid-19 Deaths by 90%+”, Havana Times, 9 Απριλίου 2021, https://havanatimes.org/features/nicaragua-underreports-covid-19-deaths-by-90/.
9 “Nicaragua receives its first COVID-19 vaccines through the COVAX Facility” Pan American Health Organization (PAHO), 16 Μαρτίου 2021, https://www.paho.org/en/news/16-3-2021-nicaragua-receives-its-first-covid-19-vaccines-through-covax-facility.
10 Δείτε αυτή τη συνέντευξη της Τσαμόρρο, τον Σεπτέμβριο του 2019: Carmen Chamorro (συνέντευξη στην Sophie Foggin), “Repression returns to Nicaragua”, Latin America Reports, 30 Σεπτεμβρίου, 2019, https://latinamericareports.com/repression-returns-to-nicaragua/3313/.
11 Unión Democrática Renovadora - UNAMOS Nicaragua, https://unamosnic.org/.
12 Movimiento Renovador Sandinista, https://www.facebook.com/Movimiento-Renovador-Sandinista-325394171180956/.
13 Armando Chaguaceda, “Russia and Nicaragua: Progress in bilateral cooperation”, Global Americans, 28 Μαρτίου, 2019, https://theglobalamericans.org/2019/03/russia-and-nicaragua-progress-in-bilateral-cooperation/.
14 Enrique Saenz, “The ‘Grand Canal of Nicaragua’ Scam”, Havana Times, 26 Δεκεμβρίου 2020, https://havanatimes.org/opinion/the-grand-canal-of-nicaragua-scam/.
15 Wilfredo Miranda Aburto, «Nace la “Unidad Nacional Azul y Blanco”», Confidencial, 4 Οκτωβρίου 2018, https://www.confidencial.com.ni/politica/nace-la-unidad-nacional-azul-y-blanco/.