Από το Πακιστάν ώς τις Φιλιππίνες: απέναντι στην υγειονομική κρίση και στα αυταρχικά καθεστώτα

Ο τρόπος οργάνωσης και οι μορφές πάλης των κινημάτων με τα οποία έχουμε σχέσεις τακτικού τύπου σε αυτή την περιοχή του κόσμου, ποικίλουν πολύ από χώρα σε χώρα. Ωστόσο, όλα είναι αντιμέτωπα με αυταρχικά καθεστώτα, ακόμα και με διχτατορίες, που έχουν σκληρύνει μάλιστα με την ευκαιρία της υγειονομικής κρίσης, καθώς και με νέες ευθύνες απέναντι σε πληθυσμούς των οποίων η κατάσταση έχει απότομα επιδεινωθεί εξαιτίας της επιδημίας, της ανικανότητας των αρχών, της διαφθοράς, της περιφρόνησης των ελίτ για τις λαϊκές τάξεις. Εξ αυτού, και χάρη και στη μακρόχρονη αντίσταση στη Βιρμανία, η αλληλεγγύη στο περιφερειακό επίπεδο γίνεται όλο και πιο σημαντική. Το ίδιο και η δική μας στήριξη.

Απέναντι στην πανδημία του Covid-19

Στη νότιο και νοτιοανατολική Ασία (με την ιδιαίτερη εξαίρεση της Ταϊλάνδης), οι αρχές δεν είχαν συστηματικές υγειονομικές πολιτικές που να είναι αποτελεσματικές για τον κορονοϊό. Όλη η περιοχή ζει σήμερα με τα νέα στελέχη που εμφανίστηκαν κυρίως στην Ινδία, ακόμα και οι χώρες που κατάφεραν στο πρώτο κύμα να περιορίσουν τον ιό. Πρόκειται κυρίως για τη μετάλλαξη Δέλτα, αλλά υπάρχουν και άλλες που επαπειλούν και που κινδυνεύουν να είναι ακόμα πιο επικίνδυνες. Οι χρηματικές ενισχύσεις που παίρνουμε έχουν πλέον ως στόχο να διοχετευτεί μια πολύμορφη στήριξη προς τα θύματα της πανδημίας -και τα θύματα της επείγουσας κατάστασης που κηρύττουν οι αρχές: να δοθούν αγαθά πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, περίθαλψη, υγειονομικά, ...) ώς τις πιο απομακρυσμένες περιοχές και παρά τους αποκλεισμούς και τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Να πληροφορηθούν επίσης για τα μέτρα στήριξης που έχουν υποσχεθεί οι κυβερνήσεις (δικαιώματα που συχνά δεν είναι καν γνωστά στους πληθυσμούς). Να διευκολυνθεί η πραγματική πρόσβαση στις επίσημες βοήθειες (εμβόλια, φάρμακα, ...).

«Οι πλούσιοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν»

Το Μπανκλαντές, δίπλα στην Ινδία, έχει χτυπηθεί κατά μέτωπο. Οι αγροτικές οργανώσεις BKF (άντρες) και BKS (γυναίκες) μας γράφουν ότι: «Η κατάσταση στη χώρα έχει γίνει επικίνδυνη. Δεν υπάρχει πλέον καμία περιοχή που να είναι προστατευμένη από την επιδημία και αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο στις συνοριακές περιοχές. Πολλά μέλη των BKF-BKS έχουν πληγεί, ιδιαίτερα στο Βορρά. Γενικότερα τα μέτρα lokcdown εφαρμόζονται με απάνθρωπο τρόπο, οι μισθωτοί χάνουν τελείως το μισθό τους, χωρίς να έχουν κάποια βοήθεια, ενώ ούτε καν οι πωλητές τσαγιού δεν επιτρέπεται να βγουν στους δρόμους: κατσαρόλες και φλυτζάνια κατάσχονται από την αστυνομία! Οι πλούσιοι, όμως, από την πλευρά τους, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Μπορούν να μετακινούνται με αυτοκίνητο και να αγοράζουν ό,τι θέλουν. Βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή».

«Πράγματι, η κατάσταση επιδεινώνεται από μέρα σε μέρα. Τα ποσοστά μόλυνσης αυξάνουν στις επαρχίες. Η ανησυχία είναι ακόμα μεγαλύτερη καθώς η επαρχιακή υγειονομική δομή έχει ξεχαρβαλωθεί. Στις πόλεις, τα νοσοκομεία έχουν ξεχυλίσει. Οι περισσότεροι ασθενείς που πεθαίνουν είναι εξαιτίας της έλλειψης οξυγόνου. Δεν υπάρχουν διαθέσιμες κλίνες. Οι ασθενείς που είναι σε κρίσιμη φάση κάνουν ουρές έξω από το νοσοκομείο. Προσεύχονται να πεθάνουν όσοι είναι μέσα στις ΜΕΘ για να μπορέσει να βρεθεί κενή θέση!».

Η οργάνωση «Ελεύθερες Γυναίκες» στην Ινδονησία είχε αρχικά ως στόχο να στηρίξει τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των εργατριών στη βιομηχανική περιοχή της Τζακάρτα. Επεξέτεινε τη δράση της ήδη μετά από τις φυσικές καταστροφές. Σήμερα μας πληροφορεί ότι «τα μέλη της οργάνωσης που ζουν σήμερα στο κέντρο μας [μέσα στη βιομηχανική περιοχή] είναι καλά, αλλά υπάρχουν άλλοι, που είχαν νοικιάσει σπίτια γύρω από το εργοστάσιο, που βρίσκονται σε πολύ ευάλωτη κατάσταση. Τουλάχιστον 15 από τους/τις φίλους/ες μας έχουν συμπτώματα και βρίσκονται τώρα σε αυτο-απομόνωση με τις οικογένειές τους. Οι ενισχύσεις σας θα μας βοηθήσουν να τους/τις στηρίξουμε δίνοντάς τους πακέτα με τρόφιμα και βιταμίνες»1.

«Δωρεάν εμβόλια για όλους»

Πέρα απ’όσους ήδη αναφέρθηκαν πιο πάνω, οι συνεργάτες μας στο Πακιστάν, μια σημαντική συμμαχία από πολιτικά και κοινωνικά κινήματα, ξεκίνησαν ήδη από το Μάρτιο μια νέα ομοσπονδιακή καμπάνια με τίτλο «Δωρεάν εμβόλια για όλους» και οργάνωσαν ένα νέο κίνημα που φιλοδοξεί να επεκταθεί σε όλη τη χώρα, το «Λαϊκό Κίνημα για Δωρεάν Εμβόλιο Κορόνα». Οι Πακιστανοί συμμετέχουν σήμερα ενεργά σε διεθνείς εκκλήσεις για την άρση των ιδιωτικών πατεντών στα εμβόλια Covid-19 και για να μπορέσουν οι χώρες του Νότου να αποκτήσουν αυτόνομη παραγωγική ικανότητα. Επίσης συμβάλλουν στη λειτουργία περιφερειακών δικτύων, στη Νότιο Ασία, ή και διεθνών, όπως το Λαϊκό Φόρουμ Ασία – Ευρώπη (AEPF). Ιδιαίτερα μαζί με τη CADTM, συμμετέχουν σε μια πλατιά έκκληση για την άμεση ακύρωση του χρέους των χωρών της νοτίου Ασίας, ως απαραίτητου μέτρου για την εφαρμογή αποτελεσματικής υγειονομικής πολιτικής.

Το νέο πανδημικό κύμα αναγγέλλεται πιο δολοφονικό από το προηγούμενο για ορισμένες χώρες της περιοχής, τη στιγμή που η κοινωνική κρίση επιδεινώνεται. Γενικά, ο επίσημος αριθμός κρουσμάτων και θανάτων, ανά πληθυσμό, είναι πολύ χαμηλότερος απ’ό,τι βλέπουμε, π.χ., στη Γαλλία. Όμως, προφανώς αυτό είναι πλασματικό, γιατί τα θύματα στα λαϊκά στρώματα δεν ελέγχονται (ένας φτωχός που πεθαίνει, αυτό είναι ταυτόχρονα και «φυσικό» και «δεν ενδιαφέρει»), ενώ ο κύριος λόγος θανάτων είναι η κακοδιατροφή, πράγμα που δεν επιτρέπει στις αρχές να παρακολουθήσουν την πραγματική εξέλιξη της επιδημίας. Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια πως το ανθρώπινο κόστος του Covid-19 στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά υψηλό. Τα επίσημα γαλλικά στοιχεία (που δεν υπερεκτιμούνται) δίνουν 111.152 επιβεβαιωμένους θανάτους, στις 3 Ιουλίου 2021. Που είναι σημαντικό.

Ολοκληρωτικός πόλεμος στις Φιλιππίνες

Μετά τη Βιρμανία, είναι ίσως οι Φιλιππίνες εκεί όπου η κατάσταση είναι η πιο σοβαρή. Ο πρόεδρος Ροντρίγκο Ντουτέρτε είναι γνωστός για το ότι έχει εξασφαλίσει ασυλία στις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες έχουν πολλαπλασιάσει τις δολοφονίες τους μετά την εκλογή του το 2016 (είναι κάπου 20.000 οι δολοφονημένοι), στο όνομα μάλιστα του «πολέμου κατά των ναρκωτικών», ο οποίος έχει πάρει τη μορφή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και «πολέμου κατά των φτωχών». Ο πόλεμος κατά της επιδημίας εγγράφεται στην ίδια κατασταλτική λογική. Η διαχείριση της πανδημίας του Covid από την κυβέρνηση Ντουτέρτε έχει στρατιωτικοποιηθεί. Μια λογική που ενισχύθηκε από την υιοθέτηση το 2020 μιας νέας αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, με την ποινικοποίηση της πολιτικής αντιπολίτευσης και με τη στροφή στον ολοκληρωτικό πόλεμο κατά των «κόκκινων» (πραγματικών ή υποτιθέμενων). Αφότου δήλωσε ότι όποιος παραβιάζει την απαγόρευση κυκλοφορίας θα πρέπει να πυροβολείται, ο Ντουτέρτε διέταξε τους στρατιώτες του να σκοτώνουν επί τόπου κάθε «κομμουνιστή» που τραυματίζεται σε σύγκρουση. Όχι, αστεία!

Τοπικές πρωτοβουλίες

Η χώρα βρίσκεται σε ύφεση. Σύμφωνα με πολλές έρευνες, στα τέλη του 2020, έξι στα δέκα νοικοκυριά υπέφεραν από πείνα και, το 2021, πάνω από 5 εκατομμύρια Φιλιππινέζοι κινδυνεύουν, με τη σειρά τους, να ενταχθούν στους φτωχούς αν η κυβέρνηση δεν τους δώσει επαρκή βοήθεια. Απέναντι σε όσους(-ες) υγειονομικούς μεταναστεύουν, οι οποίοι έχουν πληρώσει και πολύ βαρύ φόρο αίματος στην επιδημία (εξαιτίας της έλλειψης μέσων αυτοπροστασίας), κανένα μέτρο δεν πάρθηκε για να ενισχυθεί το νοσοκομειακό σύστημα. Ο νέος προϋπολογισμός διατηρεί την πολιτική των μεγάλων έργων υποδομής, που είναι πηγή διαφθοράς και πλουτισμού των πλουσίων, αντί να υπάρξουν επενδύσεις στην υγεία και την κοινωνία. Η πολιτική του εμβολιασμού είναι χαοτική. Η επιδημία, επικεντρώθηκε στην περιοχή της πρωτεύουσας και επεκτείνεται σιγά - σιγά και στην υπόλοιπη χώρα. Στην πραγματικότητα, οι ειδικοί θωρούν τώρα την Νταβάο (την πόλη όπου ήταν δήμαρχος ο Ντουτέρτε) ως το νέο επίκεντρο του Covid-19 στη χώρα -πράγμα που αποτελεί και οιωνό για την εφαρμογή μιας τυπικά στρατιωτικής διαχείρισης στην πόλη, το οποίο θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμο για τον έλεγχό της σε σχέση με τα αποτελέσματα των εκλογών του χρόνου.

Ο πληθυσμός πρέπει να τα καταφέρει χωρίς βοήθεια από τις αρχές. Οι τοπικές πρωτοβουλίες πολλαπλασιάζονται, για να οργανωθούν κοινοτικές καντίνες και να εξασφαλιστεί η διανομή τροφίμων και βοήθειας. Ο συνασπισμός οργανώσεων MiHands έχει επενδυθεί, μαζί με άλλους, σε αυτό το κίνημα. Κυρίως δραστηριοποιούμενος στο Μιντανάο, ο συνασπισμός αποτελείται από καμιά πενηνταριά συλλόγους, ο καθένας με την ειδίκευσή του, που συντονίζουν τη δράση τους, για να απαντήσουν σε ανθρωπιστικές καταστροφές κάθε είδους. Ο συνασπισμός αυτός έχει αποκτήσει μια δική του δυναμική και δεν εξαρτάται από κανένα κόμμα. Ο χώρος παρέμβασής του είναι πολύ πλατύς. Συχνά, για παράδειγμα, αναγκάζεται να απαντήσει στην επιδείνωση πολλαπλών εντάσεων στο νησί, ακόμα και στην υπεράσπιση των βουνίσιων πληθυσμών lumad, που τα πατρογονικά τους εδάφη απειλούνται από διάφορα οικονομικά λόμπι (του ξύλου, των ορυχείων), από το στρατό, από τις πολιτοφυλακές του Ισλαμικού Μετώπου Απελευθέρωσης των Μόρο (MILF) στη νέα διοικητική περιοχή Bangsamoro, μουσουλμανικής πλειοψηφίας, που δημιουργήθηκε πρόσφατα. Ο Νέος Λαϊκός Στρατός (NPA) του (μαοϊκού) ΚΚ Φιλιππίνων μπορεί και αυτός να απειλεί ορισμένες κοινότητες που θέλουν να κρατήσουν την αυτονομία τους και δεν θέλουν να υποταχθούν στη διοίκησή του. Η διαπραγμάτευση για τη διευθέτηση των συγκρούσεων, για τις ανακωχές ή για τις ειρηνευτικές συμφωνίες, αποτελεί διαρκώς επείγουσα ανάγκη στην οποία προσπαθεί να απαντήσει όσο μπορεί καλύτερα ο συνασπισμός MiHands με το δίκτυό του.

Στόχοι για εκκαθάριση

Όλες οι οργανώσεις που εδώ και χρόνια, ή και δεκαετίες, έχουν στρατευτεί σε απολύτως νόμιμες προοδευτικές δραστηριότητες έχουν τώρα χαρακτηριστεί ως στόχοι για εκκαθάριση από το καθεστώς Ντουτέρτε. Αυτή είναι και η περίπτωση των μελών του MiHands, όπως και πολλών άλλων. Η κατάσταση επιδεινώνεται ιδιαίτερα γρήγορα στο Μιντανάο, αλλά και στην πρωτεύουσα, ενώ το Πανεπιστήμιο των Φιλιππίνων καταγγέλλεται από τις αρχές ως αριστερίστικη γιάφκα και απειλείται με στρατιωτική κατοχή, σε βάρος όλων των ακαδημαϊκών ελευθεριών -πράγμα που δεν έχουμε δει μετά τη διχτατορία του Μάρκος. Συνδικαλιστές, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, στελέχη λαϊκών κοινοτήτων, ηγέτες των βουνίσιων πληθυσμών, υπερασπιστές των δικαιωμάτων ή του περιβάλλοντος, πολιτικοί αντίπαλοι, ..., εκτελούνται χωρίς δίκη, ενώ είναι και άλλοι που φυλακίζονται.

Προφανώς στόχοι είναι και τα παράνομα ένοπλα κινήματα, ακόμα και αυτά που δεν έχουν κάνει καμία επιθετική πράξη εδώ και δεκαετίες. Το Επαναστατικό Κόμμα των Εργαζομένων – Μιντανάο (RPM-M) και ο Επαναστατικός Λαϊκός Στρατός (RPA) προέρχονται από το PCP (CPP-NDF). Ήρθαν σε ρήξη με την κεντρική ηγεσία του κόμματος, κατά την κρίση που άλλαξε ριζικά το PCP κατά τη δεκαετία 1980 και 1990. Κατά την ίδια περίοδο, υπήρξαν και άλλες περιφερειακές, αλλά και εθνικές, δομές που ανεξαρτητοποιήθηκαν τότε.

Ακόμα και πριν από τη διάσπαση, η περιφερειακή δομή του PCP που θα ίδρυε κατόπιν το RPM-M / RPA είχε βγάλει πολλά μαθήματα από την εμπειρία του στις λαϊκές κοινότητες στο κέντρο του Μιντανάο, χριστιανικές, μουσουλμανικές ή λουμπάντ, καθώς και από τις παρανοϊκές εκκαθαρίσεις που διέλυσαν το κομμουνιστικό κόμμα σε εθνικό επίπεδο. Έτσι, άλλαξαν το πρόγραμμά τους και τη στρατηγική τους και η εξέλιξη αυτή συνέχισε και μετά τη διάσπαση. Το RPM-M έθεσε στην ημερήσια διάταξη τη σοσιαλιστική προοπτική (πράγμα που το PCP δεν το είχε κάνει ποτέ). Επανεξέτασε, με δημοκρατικές διαδικασίες, τη φύση των σχέσεών του με τα λαϊκά στρώματα στις περιοχές όπου συμμετείχε, σεβόμενο τις αποφάσεις που έπαιρναν οι κοινότητες, αντί να θέλει να τους επιβάλει τις τακτικές επιλογές του κόμματος.

Ένοπλη αυτοάμυνα

Το RPM-M κατάλαβε πως ο ένοπλος αγώνες δεν είναι αναγκαστικά, σε κάθε περίσταση και σε οποιεσδήποτε συνθήκες, η «κύρια μορφή» του επαναστατικού αγώνα. Ξεκίνησε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Οι διαπραγματεύσεις αυτές δεν κατέληξαν ποτέ, ιδιαίτερα επειδή θα χρειαζόταν να αφοπλιστεί και ο αφοπλισμός θα σήμαινε, δεδομένης της κατάστασης στο Μιντανάο, όπου λειτουργούν στρατιωτικές ομάδες κάθε είδους (από γκαγκστερικές ώς ριζοσπαστικές ισλαμιστικές), ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψει το μεγαλύτερο τμήμα των περιοχών του και, έτσι, να εγκαταλείψει και τις λαϊκές κοινότητες όπου ζουν τα μέλη του, για τις οποίες αντιπροσώπευε μια αναντικατάσταση δύναμη αυτοάμυνας.

Το RPM-M και το RPA υιοθέτησαν τότε μια αμυντική στάση, που έφτασε στο σημείο όπου το επιχειρησιακό του θέατρο να γίνει κατά κάποιον τρόπο μια περιοχή σχετικής ειρήνης, σε σχέση με το τί συμβαίνει σε άλλα τμήματα του νησιού. Μπόρεσε να κρατήσει για καιρό μια «μη επιθετική» ένοπλη δύναμη, παρά τις πολλαπλές προβοκάτσιες, χωρίς αυτή να διαλυθεί ή να εκφυλιστεί, πράγμα που δεν είναι προφανές. Για να το καταφέρει αυτό, φρόντισε κυρίως τα μέλη του RPM-M / RPA να μη χάσουν τις κοινωνικές τους ρίζες. Η πολιτικοστρατιωτική εμπειρία του κινήματος αυτού, ελάχιστα γνωστή, είναι ωστόσο γεμάτη πολύτιμα διδάγματα.

Το Μάρτιο του 2021, απέναντι στον ανελέητο πόλεμο που κήρυξε ο Ντουτέρτε, ο οποίος επηρέασε τις ειρηνικές αγροτικές κοινότητες χαρακτηρίζοντάς τες ως «κόκκινες» και στοχοποιώντας τες, το RPM-M / RPA άλλαξε και πάλι προσανατολισμό, καλώντας για έναν λαϊκό πόλεμο και επανενεργοποιώντας τη στρατιωτική του ικανότητα. Το θεμέλιο της πολιτικής του, η δικαιολόγησή της, παραμένει η αυτοάμυνα, αλλά η παθητική της στάση δεν του επέτρεπε πλέον να εξασφαλίσει την προστασία ούτε των δικών του μελών ούτε και των λαϊκών κοινοτήτων ή των αγωνιστικών δικτύων που, παρό,τι ώς τότε νόμιμες, αναγκάστηκαν να περάσουν στην παρανομία. Αυτή η βίαιη αλλαγή της κατάστασης δείχνει πως, αν το RPM-M / RPA είχε δίκιο να υιοθετήσει μια αμυντική θέση όταν το είχε κάνει, είχε επίσης και δίκιο που δε δέχτηκε να αφοπλιστεί.

Δράση παρά τις απειλές

Σε καμία χώρα της περιοχής, οι αδελφές μας οργανώσεις δεν δρουν σε «κανονικές» συνθήκες ασφάλειας. Η βοήθεια προς τους φτωχούς ενοχλεί πάντα τους πλούσιους και τους δυνατούς. Στο Μπανγκλαντές, οι οργανώσεις BKF-BKS αγωνίζονται ιδιαίτερα για να αναγνωριστεί το δικαίωμα των αγροτών να κατέχουν τα μεγάλα νησιά που βγαίνουν από τα ποτάμια. Ορισμένα από τα στελέχη τους βρέθηκαν στο νοσοκομείο, με σοβαρούς τραυματισμούς, όταν τους επιτέθηκαν τα τσιράκια των μεγάλων γαιοκτημόνων.

Το Πακιστάν σε κατάσταση μόνιμης βίας

Το πολιτικό τοπίο της πακιστανικής αριστεράς βρίσκεται σε ανασύνθεση εδώ και χρόνια, με την άνοδο μιας νέας γενιάς, με συσπειρώσεις και με νέες μορφές σύγκλισης στους αγώνες. Η δική μας ιστορική «παράδοση» εγγράφεται στη μη σεχταριστική κληρονομιά του Πακιστανικού Εργατικού Κόμματος (Labour Party Pakistan, LPP). Τα στελέχη του γνώρισαν περιόδους εξορίας ή παρανομίας, κάτω από στρατιωτικές διχτατορίες, αλλά ήταν προσωρινό. Η βία, θρησκευτική (ισλαμιστικός φονταμενταλισμός), κοινωνική (στις επιχειρήσεις αλλά και στην ύπαιθρο), κρατική (μυστικές υπηρεσίες, στρατός), πολιτική, είναι μια σταθερά στην πακιστανική πραγματικότητα. Οι διάφορες αυτές μορφές μπορεί, άλλωστε, να συνδυάζονται, όπως στην Οκάρα, όπου ο μεγαλογαιοκτήμονας είναι... ο στρατός. Όταν οι αγρότες κινητοποιήθηκαν για τα δικαιώματά τους, υπέστησαν επί μήνες στρατιωτικό αποκλεισμό, τα στελέχη τους φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, καταδικάστηκαν για τρομοκρατία και κρατήθηκαν σε μια φυλακή υψηλής ασφάλειας με πολύ σκληρό καθεστώς. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια κινητοποιήσεων για να επιτευχθεί η αποκατάστασή τους -αυτή ήταν η περίπτωση και του Baba Jan, λαϊκού ηγέτη από το Gilgit Balistan, στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, ή ακόμα στα βορειοδυτικά με τον βουλευτή Ali Wazir.

Το Πακιστάν είναι μια χώρα που γεωγραφικά είναι κατατμημένη και όπου οι τοπικισμοί είναι ισχυροί, όπως και οι εθνικισμοί (Μπαλουτσιστάν), και όπου τα μεταξύ τους όρια είναι αμφισβητούμενα. Αυτή είναι ιδιαίτερα η κατάσταση του Κασμίρ, που είναι χωρισμένο σε δύο διοικητικές περιοχές, του Πακιστάν και της Ινδίας (χωρίς να ξεχνάμε και την κινεζική παρουσία). Η χώρα ζει σε διαρκή κατάσταση πολέμου γύρω από τη συνοριακή γραμμή και η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται με τις εδαφικές φιλοδοξίες του πρωθυπουργού Μόντι στην Ινδία και με την ινδουιστική ακροδεξιά.

Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της αγωνιστικής αριστεράς στο Πακιστάν είναι το ότι έχει καταφέρει να αναπτύξει ένα αίσθημα αλληλεγγύης που διαλύει τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς στη χώρα. Στην καταστολή αντιτάσσει τη δημοκρατική κινητοποίηση των μαζών και την ικανότητά της να διεξάγει καμπάνιες για την υπεράσπιση των φυλακισμένων αγωνιστών. Δείχνει έτσι έναν δυναμισμό πολύ αξιοσημείωτο σε μια κατάσταση που εξακολουθεί πάντα να είναι αβέβαιη.

Περιφερειακό bras de fer για τη Βιρμανία

Δεν διαθέταμε καμία σύνδεση με τη Βιρμανία, πριν αυτή βυθιστεί σε μεγάλη κρίση μετά από το πραξικόπημα της 1ης Φεβρουαρίου 2021 και της αναγγελόμενης αποτυχίας της «δημοκρατικής μετάβασης». Όμως, ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από τους στρατιωτικούς πλησιάζει τους χίλιους και η ένοπλη αντίσταση επεκτείνεται προς σχεδόν όλες πεδιάδες της περιοχής και όχι μόνο στα διάφορα περιφερειακά εδάφη που κατοικούνται από εθνικές μειονότητες.

Πολύμορφη αντίσταση

Ο πληθυσμός έχει, εξάλλου, να αντιμετωπίσει ένα νέο κύμα του Covid-19, ενώ το υγειονομικό προσωπικό έχει μπει στην αντιπολίτευση απέναντι στο στρατό και την ώρα που το εμβολιαστικό πρόγραμμα της πολιτικής κυβέρνησης σταμάτησε. Όπως και σε πολλές χώρες, η πανδημία είναι η ευκαιρία για τη χούντα να προσπαθήσει να ενισχύσει τον έλεγχό της στην κοινωνία, έστω και με αντίτιμο την αναποτελεσματικότητα των υγειονομικών πολιτικών, όπως γίνεται άλλωστε και σε άλλα καθεστώτα με περισσότερο ή λιγότερο αυταρχισμό (ακόμα και στην Ευρώπη). Δεν υπάρχει τώρα εμβολιαστική καμπάνια στη χώρα, πράγμα που κάνει τις ξένες κυβερνήσεις και τις πρεσβείες τους να δίνουν αυτές εμβόλια στο προσωπικό τους καθώς και στους δικούς τους πολίτες που ζουν εκεί.

Οι κυβερνήσεις των γειτονικών χωρών της Βιρμανίας στηρίζουν τη χούντα στην εξουσία: η Ινδία του Μόντι, η Ταϊλάνδη των στρατηγών, η Κίνα του Ξι Ζινπίν,... Σε αυτή τη συμμαχία των αντιδραστικών καθεστώτων απαντάει μια αλληλέγγυα κινητοποίηση των προοδευτικών κινημάτων της περιοχής. Όλοι οι συνεργάτες μας στην περιοχή θεωρούν πως η κατάληξη της βιρμανικής διένεξης, που φαίνεται πλέον μακρυά και δύσκολη, θα έχει βαθιές γεωπολιτικές επιπτώσεις και ότι η βιρμανική αντίσταση θα χρειαστεί όλο και πλατύτερη διεθνή αλληλεγγύη.

Η κατάσταση στη Βιρμανία είναι σήμερα και περίπλοκη και ρευστή, ιδιαίτερα στις πολιτείες όπου επικρατούν εθνικές μειονότητες. Σημαντικά ωστόσο βήματα σημειώθηκαν με τη συγκρότηση της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας και των Λαϊκών Αμυντικών Δυνάμεων (PDF), στις οποίες προστίθενται και πολλές τοπικές ομάδες ένοπλης αντίστασης, χωρίς συντονισμό. Χάρη στο περιφερειακό δίκτυο συνεργατών μας, οι οποίοι μπορούν να παρακολουθούν στενότερα την εξέλιξη της κατάστασης, εμείς μπορούμε να αφιερώνουμε τη χρηματική μας βοήθεια στις ζωντανές δυνάμεις της αντίστασης.

Η κλιματική κρίση

Λίγα λόγια για τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης, που είναι ιδιαίτερα σοβαρές στην περιοχή, η οποία πλήττεται από όλο και πιο συχνούς και όλο και πιο βίαιους τυφώνες (ιδιαίτερα στις Φιλιππίνες), και που απειλείται και από την άνοδο των νερών των ωκεανών. Ένα μεγάλο τμήμα του Μπανγκλαντές είναι πιθανόν να βρεθεί αύριο κάτω από το νερό. Για διάφορους λόγους, η Ντζακάρτα, η πρωτεύουσα της Ινδονησίας, βυθίζεται αργά και πολλές συνοικίες της βυθίζονται ήδη η μια μετά την άλλη. Αλλά και ο λεγόμενος ηφαιστειακός κύκλος του Ειρηνικού έχει μπει σε φάση ενεργοποίησης, που προκαλεί σεισμούς, τσουνάμι και ηφαιστειακές εκρήξεις, ιδιαίτερα στο ινδονησιακό αρχιπέλαγος.

Από τίποτα δεν είναι προφυαλαγμένη η νοτιοανατολική Ασία. Οι ανθρωπιστικές καταστροφές (είτε προκαλούνται από πολέμους, είτε από φυσικές καταστροφές, ...) συγκλίνουν και πολλαπλασιάζουν τις επιπτώσεις τους σε βάρος των πληθυσμών. Τα κινήματα αγωνιστών θα πρέπει να μπορούν να απαντήσουν στην κατάσταση παγκόσμιας κρίσης με πολλαπλές όψεις, που αναμένεται να επιδεινωθούν. Χρειάζονται και τη δική μας βοήθεια για να απαντήσουν.

Pierre Rousset

5/7/2021 (αναπροσαρμογή 21/7/2021)

ESSF (Europe Solidaire Sans Frontières)

 

Βλέπε : Κάλεσμα για οικονομική στήριξη στα κοινωνικά κινήματα σε Βιρμανία, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Ινδονησία και Μπανγκλαντές, 17/6/2021 και στα αγγλικά: Appeal for financial solidarity with social movements in Burma, Pakistan, Philippines, Indonesia and Bangladesh

1Βλ. Κάλεσμα για οικονομική στήριξη στα κοινωνικά κινήματα σε Βιρμανία, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Ινδονησία και Μπανγκλαντές, 17/6/2021 και στα αγγλικά: Appeal for financial solidarity with social movements in Burma, Pakistan, Philippines, Indonesia and Bangladesh

Same author