Ζήτω η 26η Ιουλίου

Δεκαπέντε μέρες μετά τις διαμαρτυρίες της 11ης Ιουλίου,, οι Comunistas αποδίδουν φόρο τιμής στους μάρτυρες της 26 Ιουλίου 1959 και αναλύουν τις πρόσφατες διαφιλονικούμενες διαδηλώσεις.

Comunistas blog, 25/7/2021

Στις 26 Ιουλίου φέτος συμπληρώνονται 68 χρόνια από την επίθεση στο στρατόπεδο της Μονκάδα και 15 μέρες από τις διαμαρτυρίες που συγκλόνισαν την Κούβα στις 11 Ιουλίου φέτος.

Τα δύο συμβάντα δεν είναι με κανέναν τρόπο ανάλογα ιστορικά γεγονότα, πράγμα που δεν εμποδίζει την αντεπανάσταση να προσπαθεί να τα χειριστεί και τα δύο. Κατά τη δεξιά, πραγματική εθνική εξέγερση θα ήταν οι διαμαρτυρίες της 11ης Ιουλίου και όχι η επίθεση στο στρατόπεδο της Μονκάδα.

Ωστόσο, πέρα από τις ιδεολογικές οπτικές και τις παραμορφώσεις τους, το σίγουρο είναι πως η 11 Ιούλη θα μείνει ως μια ιστορική μέρα. Είναι ανησυχητικό το ότι η κουβανική κυβέρνηση προσπαθεί να υποτιμήσει και να ποινικοποιήσει τις διαμαρτυρίες αυτές. Θα μπορούσε αυτό να της χρησιμέψει προσωρινά για την πολιτική της προπαγάνδα, αλλά, εάν πράγματι οι ηγέτες μας πιστέψουν πως οι διαμαρτυρίες δημιουργήθηκαν αποκλειστικά από την αντεπανάσταση, τότε δεν θα έχουν ακούσει αυτά που συνέβησαν στις 11 Ιούλη. Η ενδεχόμενη αυτή κουφαμάρα είναι πολύ επικίνδυνη για την κουβανική κοινωνία. Αν αγνοηθεί πως στις 11 Ιουλίου αυτοί που βγήκαν στους δρόμους ήταν η εκπροσώπηση του πιο πληγμένου οικονομικά τομέα, αυτό θα σημαίνει ότι θα έχουμε ανάλογα γεγονότα και στους επόμενους μήνες.

Είναι σίγουρο πως η αντεπανάσταση παίζει έναν αποτελεσματικό προπαγανδιστικά ρόλο. Είναι σίγουρο πως οι ΗΠΑ θα ήθελαν στην Κούβα να καταρρεύσει το Κομμουνιστικό Κόμμα. Είναι σίγουρο ότι ο αποκλεισμός έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις. Όμως, το αυθόρμητο των μαζών, στις 11 Ιούλη, οφείλεται πολύ περισσότερο στην καθημερινότητα της εργατικής τάξης, στις ελλείψεις, στην κακοδιαχείριση και στην εγκατάλειψη των ευάλωτων οικονομικά συνοικιών. Η κουβανική κυβέρνηση έχει πολύ δουλειά αν θέλει να ξεπεράσει τις τρομερές ελλείψεις που πλήττουν την Κούβα. Αλλά η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και πολιτική και αυτό, συνδυασμένο με την πείνα, είναι πολύ επικίνδυνο.

Είναι τόσο μεγάλη η απώλεια εμπιστοσύνης του λαού στην ηγεσία του Κόμματος που η σιωπηλή πλειοψηφία δεν διαβάζει τον επίσημο τύπο και ο επίσημος τύπος πληροφορεί μόνο όσους βγήκαν να υπερασπιστούν την κυβέρνηση και για τη βία που αυτοί υπέστησαν.

Τόσο ο επίσημος τύπος όσο και ο ιδιωτικός τύπος χειρίστηκαν και αλλοίωσαν τόσο πολύ τα γεγονότα της 11ης Ιουλίου που αυτά καταντούν αγνώριστα. Έτσι, για τους μεν, στις 11 Ιουλίου υπήρχαν απλώς αποκρουστικές πράξεις βανδαλισμού, ενώ, για τους δε, υπήρξε μια εθνική εξέγερση κατά της “δικτατορίας”. Και οι δύο αυτές απλουστευτικές εκδοχές ακυρώνουν την περιπλοκή που πηγάζει από τις πεινασμένες μάζες. Τα γεγονότα της 11ης Ιουλίου είχαν την πολιτική νομιμοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας και υπήρξαν επίσης και ορισμένοι βανδαλισμοί.

Η Κούβα δεν είναι δικτατορία, αλλά πράγματι παραβιάστηκαν τα δικαιώματα πολλών πολιτών που βγήκαν να διαμαρτυρηθούν. Είναι σίγουρο πως χρησιμοποιήθηκε έντεχνα η τρομερή λέξη “εξαφανισμένοι”, όμως εκατοντάδες συλληφθέντες έμειναν μέρες χωρίς να μπορούν να επικοινωνήσουν με τις οικογένειές τους, που δεν ήξεραν πού βρίσκονταν. Είναι αλήθεια πως η Κούβα είναι σοσιαλιστικό κράτος δικαίου, όμως αρκετοί καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, δηλαδή παραβιάζοντας τους προβλεπόμενους δικονομικούς κανόνες και υπήρξαν καταδίκες έως ενός χρόνου με μόνη κατηγορία τη συμμετοχή σε διαδήλωση. Είναι αλήθεια ότι αυτό θα μπορούσε να μειώσει, μέσω φόβου, νέες διαμαρτυρίες, αλλά, αν υπάρξει νέα 11η Ιούλη, οι διαδηλωτές θα βγουν στο δρόμο ενισχυμένοι και από την οργή που έχουν προκαλέσει αυτές οι παραβιάσεις. Οι καταναγκασμοί περιορίζουν τη διαμαρτυρία, αλλά αυξάνουν τη ρήξη ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο λαό της Κούβας.

Αναπαράγοντας την ιδέα ότι χιλιάδες διαδηλωτές στις 11 Ιούλη ήταν αντεπαναστάτες προσφέρεται στην αντεπανάσταση μια νίκη που δεν είχε. Αναπαράγοντας την ιδέα ότι οι διαδηλωτές της 11ης Ιούλη είχαν προετοιμαστεί για την αντεπανάσταση σημαίνει ότι αποδίδεται στη δεξιά μια οργανωτική ικανότητα κινητοποίησης που δεν την έχει. Μόνο με μια μαρξιστική, κριτική, ανάλυση μπορούμε να κατανοήσουμε τί συνέβη στις 11 Ιούλη. Το άκριτο αφήγημα απλώς απομακρύνει την κυβέρνηση από την κοινωνία και ενισχύει και την αντεπαναστατική πολιτική προπαγάνδα.

Είναι επείγον η κουβανική κυβέρνηση να αναλύσει τί πήγε στραβά και να το εξηγήσει δημοσίως. Οι μάζες έχουν κουραστεί να ακούνε ότι για όλα φταίει ο γιάνκικος ιμπεριαλισμός. Η πλειοψηφία των ανθρώπων θέλουν να ακούσουν την κυβέρνηση να κάνει μια βαθιά αυτοκριτική, να αναγνωρίσει ότι η 11η Ιουλίου οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στα δικά της λάθη. Θα ήταν μια χειρονομία που θα έδινε στην ηγεσία μεγάλη δόση πολιτικής νομιμοποίησης -όμως η τυφλή περηφάνια της γραφειοκρατίας δεν το επιτρέπει. Η σιωπηλή πλειοψηφία τείνει όλο και περισσότερο να διαφοροποιεί τον Φιντέλ Κάστρο από τη σημερινή κυβέρνηση: από τον επικεφαλής κομαντάντε θα περίμενε να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση μαζί με τον λαό, ενώ η σημερινή ηγεσία της χώρας θεωρείται απόμακρη και αποξενωμένη από τις πραγματικότητές της. Και αυτό αποτελεί πρόσθετη ανησυχητική έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης για την κυβέρνηση.

Χειρότερα: στις συλλήψεις της 11ης Ιουλίου και στις συνοπτικές καταδίκες που επιβλήθηκαν, άρχισαν να προστίθενται και άλλα μέτρα διοικητικής εκδικητικότητας, όπως απολύσεις και πολιτικές κυρώσεις σε βάρος όσων απλώς συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες ή και μόνο με την υποψία συμμετοχής τους. Ανάλογα μέτρα επίσης πάρθηκαν και ενάντια σε διανοούμενους που αρνούνται να αναμασούν την επίσημη προπαγάνδα, ακόμα και αν είναι μαρξιστές. Δεν αρκεί πλέον οι κριτικές να γίνονται από τα μέσα: επιπλέον απατείται έγκριση ακόμα και για το περιεχόμενό τους. Και με βάση μια φαντασμαγορία της 11ης Ιουλίου, οι οπορτουνιστές θα ριχτούν σε καθάρσεις πολιτικής ανθρωποφαγίας. Αυτό που θα υποστεί πλήγμα είναι κυρίως το ίδιο το σοσιαλιστικό ιδεώδες, το οποίο έτσι ένα τμήμα της τάξης των εργαζομένων θα το ταυτίζει όλο και περισσότερο με τη λογοκρισία και την καταστολή. Εμείς θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ο σταλινισμός και οι διάφορες εκδοχές του δεν είναι παρά αντεπαναστατικές παραμορφώσεις του κομμουνιστικού ιδεώδους.

Ένα μεγάλο μέρος της βίας που καταγράφηκε στις 11 Ιουλίου θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η κουβανική κυβέρνηση είχε νομιμοποιήσει το δικαίωμα στην ειρηνική διαδήλωση. Η έκκληση του κουβανού προέδρου, Μιγκέλ Ντίας Κανέλ, χρησίμευσε για να κινητοποιηθούν εκατοντάδες κομμουνιστές, όμως επίσης προκάλεσε ευρεία απόρριψη. Ο λόγος είναι πως αρκετοί απ’όσους βγήκαν για να υπερασπιστούν την κυβέρνηση άκουσαν την έκκληση κατά λέξη, ως “κάλεσμα μάχης”. Εκατοντάδες εξοπλίστηκαν με ξύλα, προφανώς όπως είχαν ετοιμαστεί από προηγουμένως για τέτοιες καταστάσεις: ήταν όλα κατασκευασμένα ήδη με το ίδιο χρώμα, το ίδιο μέγεθος, την ίδια μορφή.

Για την καταστολή της βίας, υπάρχει η αστυνομία και τα σχετικά όργανα. Για μια τέτοια καταστολή, δεν εξοπλίζεις με ξύλα ομάδες πολιτών που αισθάνονται να έχουν ασυλία από το νόμο και να μπορούν να ασκούν βία εκτός κάθε νομιμότητας. Σε όσους προβαίνουν σε βανδαλισμούς ή και, χειρότερα, προσπαθούν να δολοφονήσουν, σε αυτούς να πέσει όλο το βάρος του νόμου. Όμως, όχι σε όσους ασκούν το δικαίωμά τους για διαμαρτυρία, το οποίο μπορεί να μην είναι νομικά κατοχυρωμένο στην Κούβα, είναι όμως απολύτως νομιμοποιημένο.

• Κάτω η αντεπανάσταση!

• Ζήτω η εργατική τάξη!

• Ζήτω η ελευθερία!

• Ζήτω η 26η Ιουλίου!

• Πατρίδα ή θάνατος!

• Ώς τον κομμουνισμό!

blog Comunistas

25/7/2021