Έξι μέρες μετά τα γεγονότα και μετά από βαθύτερη εξέταση, το μπλογκ Comunistas δίνει την επίσημη θέση του σε σχέση με τις διαμαρτυρίες που έγιναν στην Κούβα την περασμένη Κυριακή, 11 Ιουλίου.
Η Κούβα, την Κυριακή 11 Ιουλίου, κατέγραψε, σχεδόν ταυτόχρονα και με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση, μια σειρά κοινωνικών εκρήξεων, στις 6 τουλάχιστον από τις 14 επαρχίες που απαρτίζουν τη χώρα. Στα 62 χρόνια που έχουν περάσει από τη νίκη της Επανάστασης, της οποίας ηγήθηκε ο κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο, η Κούβα δεν είχε ξαναγνωρίσει τέτοια κατάσταση.
Παρόλο που αρχικά, οι πρώτες διαμαρτυρίες άρχισαν με ειρηνικό τρόπο, σχεδόν όλες οι διαδηλώσεις κατέληξαν να γνωρίσουν βία, που ασκήθηκε και από τις δύο πλευρές. Αυτή η σειρά ταυτόχρονων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων είναι κάτι που δεν το είχαμε ποτέ ξαναδεί στη σοσιαλιστική Κούβα. Αυτό είναι ένας παράγοντας αναγκαίος να ληφθεί υπόψη για να μπορούμε να κατανοήσουμε τα γεγονότα.
Πρέπει να θυμηθούμε ότι, στην Κούβα, οι τελευταίες μαζικές διαμαρτυρίες ήταν στις 5 Αυγούστου του 1994, αυτές που ονομάστηκαν αργότερα Maleconazo, και περιορίστηκαν σε λίγες ώρα από την ίδια την παρουσία του Φιντέλ Κάστρο στο χώρο των διαμαρτυριών. Μια διαδήλωση 200 ανθρώπων με αντικυβερνητικά συνθήματα σε κεντρικό σημείο είναι κάτι περίπου ασύλληπτο για την κουβανική κοινωνία. Και όμως, τουλάχιστον στην Αβάνα, η αυθόρμητη διαδήλωση έφτασε τους 3.000 ανθρώπους.
Τα γεγονότα στην Αβάνα
Οι διαμαρτυρίες, που πυροδοτήθηκαν από τη διαδήλωση στην πόλη Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος, ούτε 100 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, επεκτάθηκαν γρήγορα στην Αβάνα. Λίγο μετά τις 15:00 τοπική ώρα, περίπου 200 άνθρωποι κατέλαβαν το κεντρικό πάρκο Parque de la Fraternidad, για να βαδίσουν αργότερα προς το καπιτώλιο (κεντρική έδρα του κοινοβουλίου).
Κατά την πρώτη ώρα της διαμαρτυρίας, έγιναν μόνο μερικές μεμονωμένες συλλήψεις από την αστυνομία, πράγμα που επέτρεπε, τουλάχιστον άτυπα, τη διοργάνωση πορείας για τους διαδηλωτές, οι οποίοι έτσι βάδισαν προς ένα άλλο κεντρικό σημείο, το πάρκο Máximo Gómez, που βρίσκεται ανάμεσα στην ισπανική πρεσβεία και στην έδρα του Εθνικού Γραφείου της Ένωσης Νέων Κομμουνιστών. Τη στιγμή εκείνη, πάνω από 500 άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί με ειρηνικό τρόπο στο χώρο του πάρκου, ενώ συνέχισαν να γίνονται και μεμονωμένες συλλήψεις.
Στη συνέχεια, μια ομάδα περίπου 100 ατόμων, με κουβανέζικες σημαίες και με πανό του Κινήματος της 26ης Ιούλη, φωνάζοντας σοσιαλιστικά συνθήματα υπέρ της κυβέρνησης, ανέβηκαν ειρηνικά στο πάρκο Máximo Gómez. Την ίδια ώρα, και άλλες ομάδες του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Ένωσης Νέων Κομμουνιστών, μαζί με ευέλπιδες του Υπουργείου Εσωτερικών, κατέλαβαν τελικά την περιοχή.
Οι διαδηλωτές, με δική τους επιλογή, άρχισαν να διαλύονται και έτσι φάνηκε ότι οι διαμαρτυρίες έφταναν στο τέλος τους, με σχεδόν ειρηνικό τρόπο, τουλάχιστον στην Αβάνα απ’όπου ξεκίνησαν. Ωστόσο, αργότερα μαθεύτηκε πως η πορεία μετατράπηκε σε μεγάλη διαδήλωση, που βάδισε μέσα από κεντρικούς δρόμους της Αβάνας. Καθώς περνούσε, πολλοί ήταν αυτοί που εντάχθηκαν στη διαδήλωση, κάπου 2.000 με 3.000, σύμφωνα με ανεπίσημες πηγές, φωνάζοντας αντικυβερνητικά συνθήματα.
Σε κάποια στιγμή, οι διαδηλωτές αποφάσισαν να κατευθυνθούν προς την εμβληματική Πλατεία της Επανάστασης, σημείο όπου βρίσκονται οι έδρες της Προεδρίας, της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος, το Υπουργείο Εσωτερικών, το Υπουργείο Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς και τα γραφείο των κύριων εφημερίδων εθνικής εμβέλειας. Κοντά στην Πλατεία της Επανάστασης, η διαδήλωση απωθήθηκε από δυνάμεις της δημόσιας τάξεις και φιλοκυβερνητικές πολιτικές ομάδες, το οποίο σήμανε βίαιες συγκρούσεις και από τις δύο πλευρές, που οδήγησε σε ακαθάριστο αριθμό συλλήψεων και τραυματιών.
Παράλληλα, στην Calzada της 10ης Οκτώβρη, στην Αβάνα, σημειώθηκαν πολύ βίαια επεισόδια, με δύο καμμένα αυτοκίνητα της αστυνομίας. Αργότερα κυκλοφόρησαν μερικά βίντεο που έδειχναν σοβαρούς βανδαλισμούς, όπως το λιθοβολισμό ενός νοσοκομείου για παιδιά. Επιβεβαιώθηκε και ο θάνατος ενός πολίτη, του Diubis Laurencio Tejada, κατά τις διαδηλώσεις. Τη στιγμή αυτή, δεν υπάρχουν πληροφορίες για άλλους θανάτους εξαιτίας των διαδηλώσεων. Τόσο από την πλευρά των διαδηλωτών όσο και από την πλευρά των πολιτών που κινητοποιήθηκαν για να τους αντιπαρατεθούν, ασκήθηκε βία, κυρίως με πέτρες και ξύλα. Δεν είναι γνωστός ο αριθμός των τραυματιών και από τις δύο πλευρές. Δεν είναι γνωστό ούτε το πόσοι συνελήφθησαν επί τόπου ούτε και πόσες συλλήψεις έγιναν κατόπιν σε σχέση με τις διαμαρτυρίες. Και ακόμα δεν ξέρουμε ούτε και πόσοι πολίτες, έξι μέρες μετά, εξακολουθούν να είναι κρατούμενοι με παράνομους τρόπους.
Την ώρα που συνέβαιναν οι διαμαρτυρίες στην Αβάνα, αντίστοιχα γεγονότα έγιναν και σε πόλεις όπως οι Bayamo, Manzanillo, Camagüey, Santiago de Cuba, Holguín, και σε άλλες με μικρότερη ένταση, που επίσης κατέληξαν, ή και ξεκίνησαν, με βία.
Αιτίες και ουσία των διαμαρτυριών
Οι διαμαρτυρίες στην Κούβα στις 11 Ιουλίου δεν μπορούν να κατανοηθούν ως σύγκρουση ανάμεσα σε αντεπαναστάτες και σε κομμουνιστές, όπως επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί από την πλευρά της κυβέρνησης. Ούτε και ως ένας καταπιεσμένος λαός κατά μιας δικτατορίας, όπως το περιγράφει η αστική προπαγάνδα. Ούτε και ως μια επαναστατική εργατική τάξη κατά μιας εκφυλισμένης πολιτικά γραφειοκρατίας.
Οι διαμαρτυρίες της 11ης Ιουλίου συγκεντρώνουν ταυτόχρονα και τις τρεις προηγούμενες διαστάσεις: Τις αντεπαναστατικές οργανώσεις -που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ- που επιτίθενται βίαια ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Τις ομάδες διανοουμένων, που αισθάνονται να πλήττονται σοβαρά οι πολιτικές ελευθερίες από τη λογοκρισία. Και την εργατική τάξη που απαιτεί από την κυβέρνηση βελτίωση των συνθηκών ζωής της. Όμως, παρόλο που η τελευταία αυτή διάσταση ήταν η κατά πολύ πλειοψηφική, δεν μπορεί ωστόσο να κατανοηθεί ως μια πολιτικά συνειδητή, σοσιαλιστική, μάζα που θα απαιτούσε περισσότερο σοσιαλισμό από μια αγκυλωμένη γραφειοκρατία.
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τις διαμαρτυρίες της 11ης Ιουλίου με εννιά ουσιαστικά σημεία:
1. Η μεγάλη πλειοψηφία των διαδηλωτών δεν συνδέονταν με αντεπαναστατικές οργανώσεις, ούτε και η καθοδήγηση των διαμαρτυριών έγινε από αντεπαναστατικές οργανώσεις.
Η κύρια αιτία των διαδηλώσεων είναι η γενική δυσφορία απέναντι στις τρομακτικές ελλείψεις που έχει επιφέρει η οικονομική κρίση, οι οικονομικές κυρώσεις που έχει επιβάλει η κυβέρνηση των ΗΠΑ και η αναποτελεσματική και κατακριτέα διαχείριση της κρατικής γραφειοκρατίας. Ελλείψεις σε τρόφιμα και σε βασικά αγαθά, ύπαρξη μαγαζιών με ελεύθερο συνάλλαγμα στα οποία έχουν πρόσβαση μόνο όσοι διαθέτουν συνάλλαγμα και στα οποία συσσωρεύεται σημαντικό τμήμα της προσφοράς βασικών αγαθών. Οι τεράστιες ουρές για να αγοράσει κανείς τόσο σημαντικά τρόφιμα όσο το ψωμί. Η έλλειψη φαρμάκων. Η κυβερνητική απαγόρευση στον πληθυσμό να καταθέσει δολάρια στις τράπεζες. Η αύξηση των τιμών των δημοσίων υπηρεσιών (το εισιτήριο στις συγκοινωνίες της Αβάνας αυξήθηκε κατά 500%). Οι περικοπές στις δωρεάν παροχές. Η δραματική αύξηση του πληθωρισμού. Η ακρίβεια των βασικών αγαθών. Οι μεγάλες διακοπές στο ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτοί είναι οι αντικειμενικοί παράγοντες που προκάλεσαν μια κατάσταση που ευνοεί την κοινωνική έκρηξη.
Ταυτόχρονα, να μην ξεχνάμε πως η Κούβα ζει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων 30 χρόνων. Η Κούβα χρειαζόταν το 2020 4,5 εκατομμύρια τουρίστες και σταθερές τιμές στη διεθνή αγορά, για να μπορέσει να αυξήσει το ΑΕΠ της κατά τουλάχιστον 1%. Όμως, το 2020, η Κούβα υποδέχτηκε μόνο το 23% αυτών των αναγκαίων τουριστών, δηλαδή 1,5 εκατομμύριο τουρίστες, ενώ και η παγκόσμια οικονομία εισήλθε σε κρίση. Η μείωση των ξένων επισκεπτών οδήγησε σε απώλεια 3 δις δολαρίων το 2020. Η Κούβα εισάγει περίπου το 80% των τροφίμων της και η κυβέρνηση αφιερώνει σε αυτό κάπου 2 δις δολάρια.
Εκτός από τη μικρή ανάκαμψη της Κίνας, όλοι οι άλλοι εμπορικοί εταίροι της Κούβας υπέστησαν ύφεση. Ώς τον Ιούνιο του 2021, είχαν έρθει στην Κούβα μόνο 130 χιλιάδες τουρίστες. Το μεγαλύτερο τμήμα των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας είχε ήδη καταναλωθεί το 2020. Οι δημόσιες δαπάνες για την αντιμετώπιση του κορονοϊού έχουν πλήξει σημαντικά την κουβανική οικονομία. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι σοβαρές κυρώσεις που επέβαλε ο Ντόναλντ Τραμπ και που δεν έχουν αρθεί από τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο τις συσσωρευμένες επιπτώσεις του αποκλεισμού.
Ωστόσο, οι αιτίες για τις οποίες βυθίζεται σε κρίση η κουβανική οικονομία δεν ενδιαφέρουν την εργαζόμενη οικογένεια όταν πρέπει να στρώσει το τραπέζι της, ακόμα περισσότερο τη στιγμή που η πολιτική νομιμοποίηση της κυβέρνησης σιγά-σιγά συρρικνώνεται.
2. Η πολιτική νομιμοποίηση της κυβέρνησης είναι σημαντικά συρρικνωμένη
Η επίσημη πολιτική αφήγηση απέχει πολύ από το να είναι πειστική. Δεν αγγίζει τη νεολαία. Η πολιτική προπαγάνδα των επίσημων νεολαιίστικων οργανώσεων είναι τελείως ξένη από τη νεολαία. Το αποδεικνύει το τεράστιο πλήθος νέων που συμμετείχε στις διαμαρτυρίες (για την ώρα είναι αδύνατον να δώσουμε ακριβή αριθμό).
Επιπλέον, υπάρχει και η πολιτική απογοήτευση από τα πολλά χρόνια της κρίσης και από τα συσσωρευμένα λάθη της κρατικής γραφειοκρατίας γενικότερα. Να προστεθεί σε αυτό και το ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν διαθέτει την πολιτική νομιμοποίηση της ιστορικής ηγεσίας της Επανάστασης. Η απομάκρυνση ανάμεσα στην ηγεσία της χώρας και στην εργατική τάξη είναι όλο και πιο ορατή και θέτει σε αμφισβήτηση και τις όλο και πιο άνισες συνθήκες ζωής.
3. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν από τις εργατικές συνοικίες και από κει που υπάρχουν τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα
Η κοινωνική ανισότητα είναι ένα όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα. Η φτώχεια, η μείωση των κοινωνικών παροχών, η επισφάλεια των δημοσίων και κοινωνικών πολιτικών, η περιορισμένη και φτωχή προσφορά τροφίμων και βασικών αγαθών από την πλευρά του κράτους, όπως και οι υποβάθμιση των πολιτιστικών πολιτικών, αποτελούν κυρίαρχα χαρακτηριστικά στις περιφερειακές συνοικίες και σε αυτές με χαμηλότερα εισοδήματα. Στις περιοχές αυτές, η πολιτική συνείδηση τείνει να μειωθεί, καθώς η αυστηρότητα της επισφάλειας και η επιβίωση επικρατεί της ιδεολογίας. Σε αυτό προστίθεται το ότι το πολιτικό αφήγημα εκτυλίσσεται χωρίς να παίρνει υπόψη του τις καθημερινές ανάγκες του εργαζόμενου λαού. Σε αντίθεση προς την κοινωνικο-οικονομική αυτή κατάσταση, στο φαντασιακό αυτών των οικονομικά ευάλωτων συνοικιών, τα ηγετικά στρώματα της χώρας συνδέονται με υψηλότερα επίπεδα διαβίωσης.
4. Οι διαμαρτυρίες δεν είχαν πλειοψηφικό χαρακτήρα
Το μεγαλύτερο τμήμα του κουβανικού πληθυσμού συνεχίζει να στηρίζει την κυβέρνηση. Εάν είναι σίγουρο πως οι διαδηλωτές διέθεταν τη στήριξη ενός τμήματος των κατοίκων όπου έγιναν τα γεγονότα, είναι επίσης αλήθεια ότι μεγάλο τμήμα του πληθυσμού απέρριψε και συνεχίζει να αντιτάσσεται στις διαμαρτυρίες. Παρόλο που οι διαμαρτυρίες στην Αβάνα συγκέντρωσαν γενικά γύρω στους 5.000 ανθρώπους, θα ήταν τελείως έλλειψη αντικειμενικότητας να λέγαμε πως οι διαδηλωτές διέθεταν την πλειοψηφική στήριξη. Παρά την πολιτική επιδείνωση που υφίσταται η κουβανική κυβέρνηση, εξακολουθεί ωστόσο να διαθέτει το πολιτικό κεφάλαιο της Επανάστασης, να κεφαλαιοποιεί την εικόνα του Φιντέλ Κάστρο και να διατηρεί μια ηγεμονία στο σοσιαλιστικό φαντασιακό. Κατά μεγάλο τμήμα, αυτά είναι τα στοιχεία που της δίνουν σημαντική πολιτική νομιμοποίηση στην πλειοψηφία.
5. Στις διαδηλώσεις δεν υπήρχαν σοσιαλιστικά συνθήματα
Τα συνθήματα των διαδηλώσεων επικεντρώθηκαν στα “Πατρίδα και Ζωή”, “Ελευθερία”, “Κάτω η δικτατορία”, καθώς και σε επιθέσεις ενάντια στον πρόεδρο, Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ. Το “Πατρίδα και Ζωή” είναι ένα σύνθημα που παραπέμπει άμεσα σε ένα τραγούδι της δεξιάς, που αναπαράγεται από το Μαϊάμι και από τη δεξιά αντιπολίτευση. Τα άλλα συνθήματα που αναφέραμε έχουν ένα χαρακτήρα αιτημάτων για πολιτικές ελευθερίες, που δεν συνεπάγεται αναγκαστικά πως έχουν σοσιαλιστικό χαρακτήρα. Πέρα από τα αιτήματα κατά της λογοκρισίας και για μεγαλύτερες πολιτικές ελευθερίες, το σύνθημα “Κάτω η δικτατορία” είναι σύνθημα που χρησιμοποιεί και κεφαλαιοποιεί η κουβανική δεξιά και η αντεπανάσταση. Μέλη της Συντακτικής Επιτροπής των Comunistas συνομίλησαν με πολλούς διαδηλωτές που έλεγαν πως δεν είναι κατά του Φιντέλ Κάστρο ούτε του Σοσιαλισμού, αλλά ότι ζητούν βελτιώσεις στη ζωή τους. Ωστόσο, οι διευκρινίσεις αυτές δεν ήταν σαφείς στις διαμαρτυρίες.
6. Ένα μειοψηφικό τμήμα των διανοουμένων εντάχθηκε στις διαμαρτυρίες
Μια μειονοτική ομάδα διανοουμένων, κυρίως γύρω από το κίνημα 27N, ζητάει πολιτικές ελευθερίες, με επίκεντρο το δικαίωμα στην ελεύθερη δημιουργία και έκφραση. Όμως, δεν ήταν αυτός ο κεντρικός χαρακτήρας των διαμαρτυριών. Και σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στο ότι τα αιτήματα των διαφωνούντων διανοουμένων δεν απαντούν στις ανάγκες των πλειοψηφικών στρωμάτων, που κυρίως ζητούν να ικανοποιηθούν βασικές τους βιωτικές ανάγκες.
7. Το λούμπεν προλεταριάτο έπαιξε σημαντικό ρόλο
Στις διαμαρτυρίες έπαιξε σημαντικό ρόλο το λούμπεν προλεταριάτο. Οι ομάδες αυτές βάλθηκαν να επιτεθούν και να προβούν σε βανδαλισμούς, που παραμόρφωσαν το ειρηνικό ξεκίνημα των διαδηλώσεων στην Αβάνα.
8. Είναι όλο και πιο σίγουρο πως η προπαγάνδα της αντεπανάστασης πήρε έναν οργανωτικό χαρακτήρα στις διαμαρτυρίες
Παρόλο που αυτό δεν ήταν ο κύριος παράγοντας που πυροδότησε τις διαμαρτυρίες, είναι ωστόσο αναμφισβήτητο πως από τις ΗΠΑ διοργανώθηκε μια ισχυρή δεξιά καμπάνια στα κοινωνικά δίκτυα, με σαφή στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Η καμπάνια είχε μεγάλη απήχηση σε σημαντικό τμήμα του πληθυσμού. Πρέπει να ξέρουμε ότι 4,4 εκατομμύρια Κουβανοί έχουν πρόσβαση στα κοινωνικά δίκτυα μέσα από τα κινητά τους.
9. Η κατάληξη των διαδηλώσεων χαρακτηρίστηκε από βία
Στην Αβάνα αρχικά, εκτός μεμονωμένων περιστατικών, η διαδήλωση στο κέντρο της πρωτεύουσας ήταν ειρηνική. Ωστόσο, εκφυλίστηκε στην πρωτεύουσα σε μια σκληρή σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις και με πολίτες που υποστήριζαν την κυβέρνηση, όταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να κατευθυνθούν προς την Πλατεία της Επανάστασης, όπου βρίσκονται η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος, η έδρα της κυβέρνησης, το Υπουργείο Εσωτερικών, το Υπουργείο των Ένοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων και η έδρα των περισσότερων εφημερίδων εθνικής εμβέλειας. Τότε είναι που έλαβαν χώρα τα βίαια επεισόδια και από τις δύο πλευρές, τα οποία και προκάλεσαν σοβαρά τραύματα σε πολίτες. Από την πλευρά τους, ορισμένες βίαιες ομάδες έκαναν βανδαλισμούς και επιτέθηκαν με πέτρες και ξύλα σε κομμουνιστές αγωνιστές και σε οπαδούς της κυβέρνησης.
Γιατί συνελήφθη ο σύντροφος Φρανκ Γκαρσία Ερνάντες, από τους ιδρυτές της Συνακτικής μας Επιτροπής;
Ο σύντροφος Frank García Hernández, που πήγαινε στο σπίτι μιας φίλης του, με την οποία είχε συναντηθεί στην αρχή της διαδήλωσης, βρέθηκε ξαφνικά εν μέσω βίαιων συγκρούσεων γύρω από την Πλατεία της Επανάστασης, όταν αυτές έφταναν στο τέλος τους. Ο σύντροφος Φρανκ ήταν παρών στη διαμαρτυρία ήδη από το ξεκίνημά της, στην οποία συμμετείχε ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Όταν οι διαδηλωτές αποσύρονταν από το πάρκο Máximo Gómez (γύρω στις 18:00 η ώρα), ο Φρανκ και η συντρόφισσά του υπέθεσαν ότι η διαμαρτυρία έληγε και, για αυτό, κατευθύνθηκαν και οι δύο προς το σπίτι της κοπέλας. Αυτή μένει ούτε 200 μέτρα από κει που έγιναν οι βίαιες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών δυνάμεων, που προσπαθούσαν να εμποδίσουν την πρόσβαση της διαδήλωσης στην Πλατεία της Επανάστασης.
Όπως μας πληροφόρησε ο σύντροφος Φρανκ, τη στιγμή που έφταναν στη διασταύρωση των οδών Ayestarán και Aranguren άκουσαν πυροβολισμούς στον αέρα. Τη στιγμή εκείνη συναντήθηκε τυχαία και με τον Maykel González, διευθυντή του περιοδικού για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, Tremenda Nota, που έχει αναδημοσιεύσει και κείμενα των Comunistas. Ο Μάϋκελ Γκονσάλες συμμετείχε από την αρχή στη διαδήλωση, έως και τη βίαιη σύγκρουση των δύο ομάδων, παίρνοντας το μέρος των διαδηλωτών, χωρίς όμως να προβεί σε καμία βίαιη πράξη.
Ενώ οι διαμαρτυρίες ήδη τελείωναν, και παρουσία του σύντροφου Φρανκ Γκαρσία, ένας αξιωματικός της αστυνομίας συνέλαβε τον Μάϋκελ Γκονσάλες, κατηγορώντας τον ψευδώς ότι είχε πετάξει πέτρες κατά των δυνάμεων της δημόσιας τάξης. Μπροστά σε αυτό, ο Φρανκ Γκαρσία, με την ιδιότητά του ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, προσπάθησε παρέμβει ανάμεσα στον αξιωματικό και στον Μάϋκελ Γκονσάλες. Ενώ προσπαθούσε να πείσει τον αστυνομικό να μη συλλάβει τον Μάϋκελ Γκονσάλες, συνελήφθη και ο ίδιος από αυτόν. Ο αστυνομικός κατηγόρησε τον Φρανκ ότι είχε προκαλέσει βίαιες πράξεις και ότι συμμετείχε στη διαδήλωση. Αργότερα, οι αρχές αναγνώρισαν το λάθος των κατηγοριών τους.
Η σύλληψη έγινε γύρω στις 19:00 η ώρα. Και οι δύο οδηγήθηκαν στο πιο κοντινό αστυνομικό τμήμα. Αργότερα, γύρω στις 1:30 το πρωί, ο Φρανκ οδηγήθηκε σε άλλο κέντρο κρατουμένων, όπου σύντομα ξεκαθάρισαν τα γεγονότα, αποδεικνύοντας ότι δεν είχε συμμετάσχει σε βίαιες ενέργειες, ούτε και σε εχθρική προς τις διαδηλώσεις ομάδα. Μαζί με τον διευθυντή του Tremenda Nota, Μάϋκελ Γκονσάλες Βιβέρο, ο σύντροφος Φρανκ Γκαρσία Ερνάντες απελευθερώθηκε τη Δευτέρα, 12 Ιουλίου, γύρω στις 20:00 η ώρα. Κατά την κράτησή του για λίγο περισσότερο από 24 ώρες, ο Φρανκ δήλωσε ότι δεν υπέστη ΚΑΜΙΑ φυσική κακομεταχείριση, ούτε και άλλου τύπου βασανιστήριο. Σήμερα ο Φρανκ Γκαρσία δεν υπόκειται σε κατ’οίκον περιορισμό, αν και έχει τον περιορισμό να κινείται μόνο για λόγους εργασίας και υγείας. Δεν υπόκειται όμως σε υποχρέωση δήλωσης στις αρχές των κινήσεών του. Το νομικό αυτό μέτρο είναι τμήμα της διαδικασίας που χρειάζεται έως ότου αποδειχθεί επισήμως ότι δεν συμμετείχε ούτε σε βίαιες πράξεις ούτε και στη διαδήλωση.
Η Συντακτική Επιτροπή των Comunistas ευχαριστεί για το ισχυρό κύμα διεθνούς αλληλεγγύης που οργανώθηκε για να απαιτηθεί η απελευθέρωση του Φρανκ Γκαρσία Ερνάντες. Σύντομα, το Comunistas θα δημοσιεύσει μια λεπτομερή καταγραφή της διεθνιστικής καμπάνιας, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μας στους ανθρώπους και στις οργανώσεις που κινητοποιήθηκαν για την απελευθέρωση του συντρόφου μας.
Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, κανένα άλλο μέλος της Συντακτικής μας Επιτροπής, κανένας συνεργάτης ή συμπαθών της έκδοσής μας, δεν συνελήφθη. Ωστόσο, με βάση και μόνο τη στοιχειώδη μας αίσθηση για την επαναστατική δικαιοσύνη, οφείλουμε να απαιτήσουμε την άμεση απελευθέρωση όλων όσοι συνελήφθησαν στις διαδηλώσεις της 11ης Ιουλίου, με μόνη προφανώς προϋπόθεση να μην έχουν προβεί σε πράξεις από τις οποίες να κινδύνεψε η ζωή άλλων ανθρώπων.
Κάπου στην Κούβα, 17 Ιουλίου 2021
Η Συντακτική Επιτροπή των Comunistas
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: τη στιγμή που γράφεται η παρούσα ανακοίνωση, οι Comunistas μαθαίνουν ότι υπάρχει κάλεσμα τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση για να βγουν στους δρόμους. Απ’ό,τι φαίνεται και οι δύο πλευρές έχουν καλέσει σε συγκεντρώσεις την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος, στην La Piragua, στην Αβάνα. Απορρίπτουμε και τα δύο καλέσματα, θεωρώντας τα ανεύθυνα, με δεδομένη τη σοβαρότητα της υγειονομικής κατάστασης του κορονοϊού, με περισσότερα από 6.000 κρούσματα ημερησίως. Και με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη καταδικάζουμε κάθε ενδεχόμενη πράξη βίας που θα μπορούσε να συμβεί από τη σύγκρουση των δύο πλευρών.
Πηγή: Comunistas