Διακήρυξη που υιοθετήθηκε από την προεδρική εθνική συνδιάσκεψη του NPA, η οποία διοργανώθηκε στις 26 και 27 Ιουνίου 2021
Μετά από 18 μήνες πανδημία, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε πως το καπιταλιστικό σύστημα είναι ανίκανο να λύσει τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας: Αντίθετα, δημιουργεί και νέα. Χρησιμοποιώντας τη στρατηγική του σοκ, με την ευκαιρία της υγειονομικής αυτής κρίσης, οι άρχουσες τάξεις ενισχύουν την επίθεσή τους ενάντια στις λαϊκές τάξεις: Καταργούν θέσεις απασχόλησης, προχωρούν σε απολύσεις, αναδιαρθρώσεις, ανάπτυξη της επισφάλειας, αμφισβήτηση των δημοκρατικών ελευθεριών, ... Η κούρσα για τα κέρδη μιας μειονότητας απειλεί τις θέσεις εργασίας, την υγεία της πλειονότητας του παγκόσμιου πληθυσμού, όπως και την κατάσταση του πλανήτη και το μέλλον της ανθρωπότητας. Είναι επιτέλους καιρός να θέσουμε τέλος σε αυτή την άδικη καπιταλιστική τάξη πραγμάτων και να προχωρήσουμε προς μια κοινωνία που να οργανώνει την παραγωγή και τις κοινωνικές σχέσεις με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και τις οικολογικές αναγκαιότητες, κοινωνία που αποκαλείται οικοσοσιαλιστική, κομμουνιστική ή αυτοδιαχειριστική.
Η υγειονομική κρίση είναι αποκαλυπτική από πολλές απόψεις, από την προέλευση της πανδημίας ή από την ανικανότητα της εξουσίας να αντιδράσει, να σταματήσει τη μηχανή του κέρδους που πλήττει την υγεία στους ανθρώπους της “πρώτης γραμμής” και το σύνολο του κόσμου της εργασίας. Η ιδιωτική ιδιοκτησία αναδύεται, σε πλατιά κλίμακα, ότι είναι σε αντίφαση με την υπεράσπιση της ζωής μας, όπως το αποδεικνύει η διατήρηση των πατεντών στα εμβόλια. Όλα τα επίπεδα κρίσης -υγειονομική, οικολογική, οικονομική, κοινωνική, δημοκρατική- συνδυάζονται για έναν σκοτεινό απολογισμό του καπιταλισμού. Δεν μπορεί πια αυτό να συνεχίσει! Δεν είναι μόνο το NPA που το λέει, αλλά εκατομμύρια εκμεταλλευόμενοι(-ες) και καταπιεσμένοι(-ες) που υπερασπίζονται τα πιο στοιχειώδη τους δικαιώματα σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Απέναντι σε μια επιθετική κυβέρνηση, ο κοινωνικός θυμός είναι εδώ
Από την αρχή της θητείας του Μακρόν, ο κοινωνικός θυμός όχι μόνο δε μειώθηκε, αλλά αντίθετα! Ούτε τα λοκντάουν ούτε η συσσώρευση κατασταλτικών νόμων δεν εξαφάνισαν τη ριζοσπαστικότητα της εμπειρίας των Κίτρινων Γιλέκων ή της απεργίας κατά της μεταρρύθμισης των συντάξεων το Χειμώνα 2019-2020, των κινητοποιήσεων της νεολαίας για το κλίμα, ενάντια στο ρατσισμό και το σεξισμό. Επιδόματα ανεργίας, αστυνομική βία, ισλαμόφοβες και ρατσιστικές επιθέσεις, αυταρχικοί και ελευθεριοκτόνοι νόμοι, πολιτικές που βάζουν φωτιά στον πλανήτη: Οι χώροι κινητοποίησης δεν λείπουν, εδώ και ένα χρόνο, για να μειώσουν την εξέγερση κατά της πολιτικής της εξουσίας. Αγώνες επίσης αναπτύσσονται στο χώρο της υπεράσπισης των δικαιωμάτων: γυναίκες, μετά το κίνημα #Metoo, ΛΟΑΤΚΙ, ιδιαίτερα για την PMA (νομοθεσία βιοηθικής για τη γονιμοποίηση με ιατρική βοήθεια), μετανάστες και κατά της αστυνομικής και ρατσιστικής βίας.
Η ανάγκη να οικοδομηθεί ένα συνολικό κίνημα, για μια σύγκρουση που να μπορέσει να φτάσει ώς το τέλος για να πετύχει νίκες, είναι εδώ. Γιατί, απουσία κοινωνικών νικών και πολιτικών προοπτικών για να βγούμε από το σύστημα αυτό, οι πιο κακοί αέρηδες θα φυσήσουν. Από την κυβέρνηση ώς την Εθνική Συσπείρωση [“RN”, τέως Εθνικό Μέτωπο], περνώντας από την λεγόμενη “κλασική” δεξιά, οι λόγοι για τον “ισλαμοαριστερισμό” και τον “αποχωρητισμό”, οι επιστολές στρατιωτικών, οι διαδηλώσεις αστυνομικών μαζί με κάμποσους πολιτικούς μπροστά από το Κοινοβούλιο, μετέχουν της ίδιας δυναμικής. Η εν δυνάμει άνοδος της δεξιάς και της άκρας δεξιάς έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες, που αναπτύχθηκαν στο χώρο που άφησαν σαράντα χρόνια ρατσιστικών και αντικοινωνικών πολιτικών. Οι ιδέες της άκρας δεξιάς αναπτύσσονται, μέσα στην κοινωνία και στον κρατικό μηχανισμό, ιδιαίτερα στην αστυνομία και το στρατό, και η εξουσία έχει την πρώτη ευθύνη για αυτό.
Απουσία εναλλακτικής, απειλή άκρας δεξιάς
Σερφάροντας στην απελπισία των λαϊκών στρωμάτων, η RN προσπαθεί να στρέψει το θυμό προς ένα θανατηφόρο, φιλελεύθερο, ρατσιστικό και ταυτοτικό σχέδιο. Η ανάληψη της εξουσίας από την άκρα δεξιά μοιάζει σαν κάτι που θα μπορούσε και να συμβεί, με ό,τι αυτό θα σήμαινε ως κίνδυνος για τα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες, για όλους(-ες) και για τις οργανώσεις του κοινωνικού κινήματος. Αλλά η καταπολέμηση της άκρας δεξιάς, δεν γίνεται με το να ξαναφτιαχτεί μια “ένωση της αριστεράς”, μια εκλογική συμμαχία ανάμεσα σε κόμματα που έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία από τις περασμένες τους πολιτικές και που θέλουν αύριο να διαχειριστούν πιστά τα καπιταλιστικά συμφέροντα.
Έτσι, αριστερά, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση, αλλά και τα φρούρια πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Από το Σοσιαλιστικό Κόμμα ώς το Κομμουνιστικό Κόμμα, περνώντας από τον ενδεχόμενο υποψήφιο των Πράσινων EÉLV [Europe Écologie Les Verts], όλα αυτά τα κόμματα τα διαχειριστικά του συστήματος έτρεξαν να χωθούν να διαδηλώσουν μαζί με τους λυσσασμένους μπάτσους και την άκρα δεξιά.
Ο Jean-Luc Mélenchon και η Ανυπότακτη Γαλλία (LFI) δεν θα είναι εχθροί μας σε μια προεδρική εκλογή, όμως είναι η έκφραση ενός αριστερού λαϊκισμού που αρνείται να συγκρουστεί ώς το τέλος με το σύστημα αυτό. Δηλαδή να τα βάλει με τα κέρδη, με την ιδιωτική ιδιοκτησία, με την εργοδοτική εξουσία και με τους θεσμούς. Είμαστε αναγκασμένοι να διαπιστώσουμε πως δεν αντιπροσωπεύουν εναλλακτική για το στρατόπεδο των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Οι θέσεις της LFI για το δεύτερο γύρο των [πρόσφατων] περιφερειακών εκλογών δείχνουν ιδιαίτερα ότι δεν έχει κοπεί από τη θεσμική αριστερά.
Οι τελευταίες περιφερειακές και νομαρχιακές εκλογές είναι πλούσιες σε διδάγματα. Δεκάδες εκατομμύρια, εργάτες(-τριες), υπάλληλοι, νέοι, λαϊκά στρώματα, δεν μετακινήθηκαν καν για να ψηφίσουν. Το κόμμα της εξουσίας, το LREM [του Μακρόν], μόλις που άγγιξε το 10% των ψήφων. Αυτό δείχνει την προαναγγελόμενη άρνηση σύγκρουσης μεταξύ Μακρόν και Λε Πέν του χρόνου, χωρίς να προσφέρει την παραμικρή λαϊκή και προοδευτική προοπτική. Η RN, πιο χαμηλά απ’ό,τι προέβλεπαν, μοιάζει ωστόσο να εξακολουθεί να είναι η κύρια αντιπολίτευση στους “εξερχόμενους”, είτε προέρχονται από τη δεξιά είτε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Σε αυτή την κατάσταση είναι που ξεκινάει η διαδικασία για τις προεδρικές εκλογές. Αυτές πρέπει να είναι η ευκαιρία για να εκλαϊκεύσουμε ένα τμήμα του προγράμματός μας ώστε να ξαναδώσουμε εμπιστοσύνη σε ένα αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό σχέδιο.
Η απουσία μαζικής αντικαπιταλιστικής πολιτικής εκπροσώπησης, η αντιδραστική επίθεση και η υποχώρηση των κοινωνικών αγώνων, η άνοδος της απελπισίας και ο φόβος για ένα ζοφερό μέλλον, είναι αντίστοιχα στοιχεία που βαραίνουν στην κατάσταση. Νά γιατί κεντρικός άξονας της καμπάνιας μας θα είναι να ξανα-οικοδομήσουμε μέτωπα ενάντια στις αντιδραστικές θεματικές και να προωθήσουμε την ανάγκη να παλέψουμε βήμα προς βήμα ενάντια στην άκρα δεξιά οικοδομώντας όσο γίνεται πιο πλατιές ενωτικές κινητοποιήσεις.
Θέλουμε να εκφράσουμε την ιδέα οι από κάτω να εισβάλουν στην πολιτική σκηνή, οι εκμεταλλευόμενοι(-ες) και οι καταπιεσμένοι(-ες) να εκπροσωπηθούν οι ίδιοι(-ες), για να τελειώνουμε με την καπιταλιστική εκμετάλλευση, την καταστροφή του πλανήτη και με όλες τις καταπιέσεις. Αυτό πρέπει να είναι στο κέντρο της καμπάνιας μας.
Μια καμπάνια με αφετηρία τα επείγοντα -κοινωνικά, οικολογικά, δημοκρατικά
- Εγγύηση της ζωής και αξιοπρεπής μισθός για όλους και όλες
Αυτό απαιτεί την εγγύηση του να μπορεί να ζει κανείς αξιοπρεπώς με ένα εισόδημα σε όλη του τη ζωή, τουλάχιστον ίσο με τον ελάχιστο μισθό (SMIC) των 1.800 ευρώ καθαρά, ακόμα και όταν δεν έχει εργασία, είτε δηλαδή σπουδάζει, είτε ψάχνει για δουλειά, είτε βρίσκεται στη σύνταξη. Όλοι και όλες πρέπει να μπορούν να έχουν δουλειά, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας και τη διατήρηση του πλανήτη. Αυτό περνάει από μια μαζική μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς αύξηση των ρυθμών, παράλληλα με μια αύξηση των μισθών κατά 400 ευρώ μηνιαίως για όλους και όλες. Ο μοιρασμός της εργασίας σε όλους(-ες) είναι ο μόνος τρόπος να τελειώνουμε με την ανεργία. Αυτό περνάει επίσης και από την αφαίρεση από τους καπιταλιστές του να αποφασίζουν για τις ζωές μας, με την απαγόρευση των απολύσεων. Επίσης θέλουμε να αναπτυχθούν όλα όσα καθιστούν τη ζωή “ωραία”, την ποικιλία των καλλιτεχνικών και πολιτιστικών εκφράσεων...
- Έλεγχος, κοινωνικοποίηση και επέκταση των κοινών αγαθών, για να λυθεί η επείγουσα κοινωνική, υγειονομική και οικολογική κατάσταση
Προτείνουμε να ενισχυθούν οι σημερινές δημόσιες υπηρεσίες και να δημιουργηθούν και καινούργιες. Στους τομείς της υγείας, της φαρμακευτικής βιομηχανίας, της εκπαίδευσης, της ενέργειας ή των συγκοινωνιών, οι καπιταλιστές έχουν ήδη φάει πολύ, έχουν καταστρέψει πολύ τον πλανήτη και την υγεία μας. Πρέπει να τους απαλλοτριώσουμε και να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες σε ένα δημόσιο μονοπώλιο. Υπερασπιζόμαστε τις δωρεάν συγκοινωνίες και άλλες υπηρεσίες.
Ο παραγωγισμός και ο ανταγωνισμός για το κέρδος εμποδίζουν την αναδιοργάνωση της παραγωγής και απειλούν τον πλανήτη. Είναι επείγον να σχεδιαστεί η αναδιοργάνωση της οικονομίας πάνω σε οικολογικές και δημοκρατικές βάσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να διατηρηθούν όλες οι θέσεις απασχόλησης παράγοντας αλλιώτικα και διατηρώντας τον πλανήτη.
- Να τελειώνουμε με το αυταρχικό, ρατσιστικό και άνισο καθεστώς
Για να ελέγχει το θυμό μας, η εξουσία ενισχύει όλο και περισσότερο τα κατασταλτικά και αυταρχικά μέσα του κράτους και προσπαθεί να μας βάλει τους μεν ενάντια στους δε: οι εχθροί μας θα ήταν, κατ’αυτούς, οι μετανάστες, οι γυναίκες, οι ΛΟΑΤΚΙ, ...
Η καμπάνια μας θα υπερασπιστεί το τέλος αυτής της ιμπεριαλιστικής Δημοκρατίας των πλουσίων και των εργοδοτών, του προεδρισμού όπως τον ενσάρκωσε ιδιαίτερα ένας Μακρόν. Ο μισθός των αιρετών θα μειωθεί στο μέσο μισθό του πληθυσμού και όλοι οι αιρετοί θα είναι ανακλητοί στη θητεία τους.
Η αστυνομία, πηγμένη στην άκρα δεξιά, διατηρεί την κοινωνική τάξη με τη βία και το ρατσισμό. Εμείς αντιτασσόμαστε στην αστυνομική καταστολή και θέλουμε να καταργηθούν τα ειδικά σώματα καταστολής (BAC, BRAV, ...).
Αντίστροφα από το ρεύμα, απέναντι στην άνοδο του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας, θα είμαστε οι μόνοι για να υπερασπίσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη, με την ελευθερία μετακίνησης και εγκατάστασης, με ή χωρίς χαρτιά, και το δικαίωμα της ψήφου για τους ξένους(-ες).
Θα δώσουμε τη μάχη ενάντια στη βία και για την ισότητα δικαιωμάτων, για τις γυναίκες και τους ΛΟΑΤΚΙ. Η υγειονομική κρίση θύμισε την ανάγκη να αναβαθμιστούν τα επαγγέλματα της “πρώτης γραμμής” και να κοινωνικοποιηθούν τα “αναπαραγωγικά” καθήκοντα.
Σε αυτή την καμπάνια, έχουμε τη θέληση να συσπειρώσουμε για να αλλάξουμε το συσχετισμό δύναμης, να οικοδομήσουμε μια αντεπίθεση, μια συνολική κινητοποίηση του κόσμου της εργασίας, με μαζικές απεργίες, με διαδηλώσεις, με εξεγέρσεις. Γιατί δεν υπάρχει “ύψιστος σωτήρας”, πρέπει εμείς να ενωθούμε για να αγωνιστούμε και να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας.
Υποστηρίζουμε την προοπτική μιας ρήξης με τον καπιταλισμό: να οικοδομήσουμε συνειδητά τους αγώνες μας, τις κινητοποιήσεις μας, για να ασκήσουμε τον έλεγχό μας πάνω στην οργάνωση της κοινωνίας, της παραγωγής, να ανοικοδομήσουμε συλλόγους, συνδικάτα και πλαίσια αυτο-οργάνωσης. Για μια κυβέρνηση του κόσμου της εργασίας, εξίσου πιστή στο δικό μας στρατόπεδο με όσο πιστοί είναι και οι Μακρόν και Λεπέν με το στρατόπεδο των καπιταλιστών.
Θα προτείνουμε σε όσους και όσες συγκλίνουν με τις προοπτικές μας να συσπειρωθούμε χωρίς άλλη αναμονή. Οι εκμεταλλευόμενοι(-ες) και καταπιεσμένοι(-ες) χρειάζονται πράγματι ένα κόμμα για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, το οποίο θα έπρεπε να είναι πολύ πιο πλατύ απ’όσο είναι το NPA, πολύ πιο ριζωμένο στους χώρους ζωής, δουλειάς και σπουδών. Ένα εργαλείο για να συμβάλει στην ανατροπή του καπιταλισμού, προς μια οικοσοσιαλιστική κοινωνία, για τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας.
Ο Philippe Poutou θα υπερασπίσει τα αντικαπιταλιστικά και επαναστατικά χρώματα
Θα παρουσιάσουμε την υποψηφιότητα του Φιλίπ Πουτού, γιατί ενσαρκώνει την ανάγκη σύγκρουσης με το σύστημα, οργάνωσης για αυτό, υπεράσπισης της προοπτικής μιας κοινωνίας απελευθερωμένης από την εκμετάλλευση και τις καταπιέσεις. Αυτό είναι που θέλουμε να συμβάλουμε τόσο στο δρόμο όσο και στις κάλπες.
Δεν είναι ένας επαγγελματίας της πολιτικής. Εργάτης, που αγωνίστηκε ενάντια στην Ford, έναν από αυτούς τους βιομηχανικούς ομίλους που μας έχουν φτάσει στο χείλος της καταστροφής, απολυμένος μετά από 10 χρόνια, είναι ένας εργαζόμενος που επιμένει και που κάνει πολιτική, που αντιτάσσεται στη μεγάλη εργοδοσία και θέλει να διώξει τον Μακρόν και όλους τους πολιτικούς, δεξιούς και αριστερούς, στην υπηρεσία των κυρίαρχων τάξεων. Μέσα από την αγωνιστική του, πολιτική και συνδικαλιστική, δραστηριότητα, αντιπροσωπεύει επίσης τη δική μας θέληση να συσπειρώσουμε και να αναλάβουμε οι ίδιοι τις υποθέσεις μας.
Επειδή αρνούμαστε την προσωποποίηση, θέλουμε να κάνουμε μια συλλογική καμπάνια, που να δίνει και την ποικιλομορφία συντρόφων που προέρχονται από τους αγώνες των τελευταίων ετών. Έτσι, δίπλα στο σύντροφό μας υποψήφιο και στους εκπροσώπους τύπου του NPA, θα υπάρξει και ένα σύνολο ειδικών εκπροσώπων τύπου της καμπάνιας Φιλίπ Πουτού.
NPA
Παρίσι 27 Ιουνίου 2021