Ούτε Covid ούτε Μακρόν

Με την κυβέρνηση να είναι τόσο αναποτελεσματική, στο υγειονομικό επίπεδο, και με τόσο αυταρχικές μεθόδους, που αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού γίνεται όλο και πιο καχύποπτο ή και μετωπικά αντίθετο. Αυτό ενσαρκώνεται και στις σημαντικές διαδηλώσεις κατά του υγειονομικού πάσου και κατά των απειλών που αυτό ενέχει για τους μισθωτούς και τους πιο επισφαλείς.

Ενάντια στον αυταρχισμό των μεθόδων αυτών, το παρόν άρθρο του Λεόν Κρεμιέ, επανέρχεται στην ανάγκη της γενίκευσης των εμβολιασμών και των μέτρων για να υλοποιηθεί αυτή μελλοντικά, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα τις σχέσεις ανάμεσα σε καπιταλισμό και σε πανδημία -σε αυτήν αλλά, δυστυχώς, και στις επόμενες... Η κατάσταση απαιτεί μια σαφή πολιτική που να βασίζεται στην απελευθέρωση από τη λογική των ιδιωτικών συμφερόντων και του απεριόριστου κέρδους.

***

Οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν με τα φιρμάνια για υποχρεωτικό υγειονομικό πάσο και για να καταγγελθούν οι αστυνομικές μέθοδοι του Μακρόν και του Μπλανκέ, οι εκβιασμοί με απολύσεις και με αναστολή του μισθού, είναι δικαιολογημένες. Αλλά οι αντιφατικές πλευρές των διαδηλώσεων μας επιβάλλει, προφανώς, να προωθήσουμε μια συνολική λογική σε σχέση με τη δράση ενάντια στην πανδημία.

Αυτό επιβάλλει να έχουμε δύο συμπληρωματικές διαστάσεις:

• μια πολιτική δημόσιας υγείας και γενικού εμβολιασμού του πληθυσμού, για να καταπολεμηθεί ο covid 19 και για να προστατευτούμε. Είναι η απαίτηση για μια πολιτική υγείας που να μην περιορίζεται σε μια “υγειονομική πολιτική” για να αποφευχθούν απλώς οι εισαγωγές σε νοσοκομείο και κορεστούν οι ΜΕΘ, αλλά για μια πολιτική μηδενικού covid που να έχει ως στόχο να εξαλείψει την πανδημία στη Γαλλία και στον κόσμο (όπως έγινε στην πράξη και με τις άλλες πανδημίες). Εξού και η σχέση με την καμπάνια για άρση των πατεντών, την ώρα που οι χώρες της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής έχουν ιδιοποιηθεί το ουσιαστικό τμήμα των δόσεων, προστατεύοντας τις Big Pharma, και εμποδίζοντας τη δωρεάν πρόσβαση στα εμβόλια για τις άλλες ηπείρους.

• άρνηση της πολιτικής Μακρόν και του υγειονομικού πάσου, δηλαδή ενός εμβολιασμού που είναι έμμεσα υποχρεωτικός, με υποκριτικό και ενοχοποιητικό τρόπο, για τους υγειονομικούς, τους μαθητές και τους χώρους ψυχαγωγίας, με την απειλή αναστολής της σύμβασης εργασίας και απόλυσης των μισθωτών, έστω και αν θεωρητικά ο νόμος εξακολουθεί να ισχύει. Αστυνομική και ενοχοποιητική πολιτική που μετατρέπει τον έλεγχο μέσω του υγειονομικού πάσου σε ζήτημα δημόσιας τάξης και αστυνομίας και που, εξάλλου, στρέφει την πλάτη της σε μια πραγματική πολιτική εμβολιασμού και δημόσιας υγείας που οφείλει να φτάσει στους λιγότερο εμβολιασμένους πληθυσμούς οι οποίοι συχνά είναι και οι πιο ευάλωτοι. Χειρότερα, η πολιτική του υγειονομικού πάσου και του πληρωμένου τεστ PCR δημιουργεί μια δυναμική αποφυγής, ωθώντας ορισμένους αρρώστους να κρύβουν την αρρώστια τους, άλλους να αναζητούν ψεύτικα υγειονομικά πάσα και άλλους, ακόμα, να μην πηγαίνουν ούτε για τεστ ούτε για περίθαλψη, ακόμα και για άλλες ασθένειες.

Οι δύο αυτές απαιτήσεις παρουσιάζονται ως αντιφατικές συμμετρικά τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τους antivax, με τους οπαδούς του καθολικού εμβολιασμού να πρέπει να πάρουν αναγκαστικά θέση υπέρ της υποχρέωσης τους υγειονομικού πάσου και με τους αντιτιθέμενους στο υγειονομικό πάσο να φτάνουν σε αδιέξοδο στο στόχο του εμβολιασμού στο όνομα της «ατομικής ελευθερίας».

Πρέπει να αρνηθούμε το δυαδικό αυτό σχήμα και να τοποθετηθούμε ταυτόχρονα και:

• για την ανάγκη οργάνωσης, από τις δημόσιες υπηρεσίας υγείας και από την κοινωνική προστασία, ενός καθολικού εμβολιασμού κατά του Covid (ακόμα και για τους νεώτερους).

• και για την άρνηση των αστυνομικών και αυταρχικών μεθόδων της κυβέρνησης, που αυξάνουν το αστυνομικό και ασφαλίστικο σύστημα που έχει στήσει ο Μακρόν και που χρησιμεύει ως υποκατάστατο μιας οργανωμένης καμπάνιας εμβολιασμού.

Δεν μπορούμε να καλλιεργούμε το φλου ούτε στο ένα ούτε στο άλλο ζήτημα. Αυτό πρέπει να το διαχειριστούμε, ακόμα και μέσα στις διαδηλώσεις, προσπαθώντας ταυτόχρονα να δώσουμε μια προοδευτική πολιτική δυναμική στις σημερινές αντιδράσεις και διαδηλώσεις κατά του υγειονομικού πάσου και κατά των κυβερνητικών μέτρων, διαδηλώσεις που θα παραμείνουν και στις επόμενες εβδομάδες (παρά τον Αύγουστο και παρά την εφαρμογή του πάσου), στηριζόμενοι ιδιαίτερα στο ενωτικό κάλεσμα κατά των κυβερνητικών μέτρων1.

Για να μην τα μπλέκουμε, πρέπει με σαφήνεια να πούμε ότι είμαστε υπέρ της εφαρμογής, με μια συστηματική καμπάνια, του συλλογικού εμβολιασμού όλου του πληθυσμού κατά του covid (και ασφαλώς, επομένως, και για την παράταση μιας τέτοιας καμπάνιας και με τις απαραίτητες ενισχυτικές δόσεις το φθινόπωρο...), για να καταστούν οι μολύνσεις όσο το δυνατόν πιο λίγες. Αυτό απαιτεί συστηματική διοργάνωση του εμβολιασμού (τη στιγμή που αυτός βασίζεται σήμερα στην ουσία σε ατομική πρωτοβουλία, ιδιαίτερα με ραντεβού μέσω ιντερνέτ στο Doctolib), με μια ενεργητική πολιτική των υπηρεσιών υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης, με στόχο τους ανθρώπους που δεν έχουν εμβολιαστεί, τους πληθυσμούς και τις γενιές που έχουν μείνει περισσότερο στο περιθώριο του εμβολιασμού, οργανώνοντας καμπάνιες, όχι ενοχοποίησης και απειλών, αλλά διαφάνειας, πληροφόρησης και αναγκαίας πειθούς. Δεν είναι ζήτημα ούτε αστυνομίας ούτε εκβιασμών στην απασχόληση ή στην εκπαίδευση. Μια μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού είναι ευνοϊκή απέναντι στον εμβολιασμό και η καθυστέρηση της Γαλλίας, σε σχέση με το μέσον όρο της ΕΕ, στον αριθμό των εμβολιασμένων περισσότερο οφείλεται στην έλλειψη οργάνωσης και μέσων και όχι στην επιφυλακτικότητα του πληθυσμού. Δεν χρειάζεται εδώ να επαναλάβουμε όλο το ιστορικό των κυβερνητικών παλινδρομήσεων, με τις οποίες συνεχώς προσπαθούσαν να κρύψουν τις ελλείψεις σε μάσκες, σε τεστ, σε εμβόλια, σε οργάνωση του μαζικού εμβολιασμού. Για παράδειγμα, είναι μόνο στις αρχές Απριλίου που άνοιξαν 35 μεγάλα κέντρα εμβολιασμού (που προηγουμένως καταγγέλλονταν ως «vaccinodromes» -«εμβολιοδρόμια«- από την κυβέρνηση), μόνο από τις 16 Απριλίου που οι κάτω των 70 ετών χωρίς υποκείμενες νόσους μπορούν να πάρουν ραντεβού για να εμβολιαστούν(!!!), μόνο από τις 15 Ιουνίου που οι 12-17 ετών μπορούν να εμβολιαστούν. Όπως επίσης, μπορούμε να θυμηθούμε την επιμονή με την οποία, επί μήνες, μας έλεγαν ότι τα νέα παιδιά δεν κινδυνεύουν, δικαιολογώντας ταυτόχρονα την απουσία πραγματικών υγειονομικών πρωτοκόλλων στα γυμνάσια και τα λύκεια. Μήνα με το μήνα, η ίδια η κυβέρνηση συμπορευόταν με ανοχή στις επιφυλάξεις απέναντι στον καθολικό εμβολιασμό του πληθυσμού, αντί να πει καθαρά ότι θα έπρεπε να διοργανωθεί ο καθολικός εμβολιασμός για να καταπολεμηθεί ο ιός.

Δεν είμαστε αγνωστικιστές στο ζήτημα της θέσης που έχουν οι εμβολιασμοί στις πολιτικές υγείας. Δεν πρόκειται για ατομικές επιλογές, για γνώμες που αφήνονται στην ελευθερία και την επιλογή του καθένα. Πρόκειται για ζήτημα δημόσιας υγείας. Και πάντα έτσι ήταν (εκτός αν υπάρχουν ιατρικές αντενδείξεις για τον εμβολιασμό) και οι παιδικοί εμβολιασμοί δεν αντιμετώπιζαν παρά εξαιρετικά περιθωριακές αρνήσεις (ακόμα και η επέκταση των υποχρεωτικών εμβολίων για τα παιδιά σε 11 πριν από 4 χρόνια2, που είχε γίνει με εξίσου αυταρχικό τρόπο και με πλήρη συμπάθεια προς τις φαρμακευτικές εταιρείες και χωρίς καμία δημοκρατία επί της χρησιμότητας των νέων εμβολίων και της χρήσης ενισχυτικών ουσιών). Αλλά η πανδημία του Covid, εδώ και 18 μήνες, η φαρμακευτική του αντιμετώπιση καθώς και τα εμβόλια τροφοδότησαν, ιδιαίτερα στη Γαλλία με τα πηγαινέλα του Μακρόν, το σκεπτικισμό, στρώνοντας το χαλί και στις συνωμοσιολογικές και αντιεμβολιαστικές θέσεις. Αν οι τελευταίες ξεπερνούν τους συνηθισμένους χώρους τους, αυτό έγινε γιατί οι συνωμοσιολογικές θέσεις (που ασφαλώς είναι παρούσες και στους μισθωτούς και ακόμα και στους συνδικαλιστικούς χώρους) ενισχύθηκαν από όλα τα επικοινωνιακά κυβερνητικά σκαμπανευάσματα, από τις αντιφατικές ανακοινώσεις και αποφάσεις των Μακρόν, Καστέξ και Σία. Αλλά αυτό οφείλεται, μέσα από μια μπούμερανγκ διαδικασία, και στην έλλειψη διαφάνειας και εμπλοκής του πληθυσμού σε ό,τι είχε σχέση με τον covid, στις πολιτικές ενίσχυσης των κερδών των φαρμακευτικών τραστ, συχνά σε βάρος της υγείας των ασθενών, στα σκάνδαλα με την κυκλοφορία ή τη χρήση για άλλους λόγους διάφορων φαρμάκων, όπως το Mediator, το Levothyrox νέα φόρμουλα, το Distilbene, και με τις κρατικές αρχές να απουσιάζουν από όλες αυτές τις υποθέσεις. Το ίδιο ισχύει και για το σκάνδαλο της chlordecone στις Αντίλες, που έχει τροφοδοτήσει τις επιφυλάξεις ενός τμήματος του πληθυσμού στον εμβολιασμό. Όλα αυτά έχουν διαβρώσει την αξιοπιστία των κυβερνητικών ανακοινώσεων στον ιατρικό τομέα, το οποίο συνδέεται με την απουσία διαφάνειας και πραγματικά ανεξάρτητης από τα φαρμακευτικά τραστ πολιτικής. Τέλος, η κακοφωνία της επιστημονικής επικοινωνίας επέτρεψε επίσης και σε ορισμένα κοινωνικά δίκτυα και κανάλια, όπως τα CNews και BFM, να δημιουργούν ομίχλες και έλλειψη ορθολογικών σηματοδοτήσεων σε ένα τμήμα του πληθυσμού, καθώς παύει να υπάρχει κάποια πληροφόρηση ή φωνή που να είναι πιο αξιόπιστη από τις άλλες. Γενικότερα, η απώλεια αξιοπιστίας για τους πολιτικούς ηγέτες, η αποδιοργάνωση και η ένδεια σε μέσα των υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, η όλο και μεγαλύτερη φυσική τους απομάκρυνση από τον πληθυσμό, μαζί με την αδυναμία ενός κοινωνικού και εργατικού κινήματος που να έχει έναν λόγο που να ακούγεται, επιδεινώνουν το φαινόμενο αυτό.

Είναι επομένως ζωτικό να ακουστεί ένας σαφής λόγος με εμβέλεια στα ζητήματα της δημόσιας υγείας. Πρέπει αυτός να μπορέσει να συνδέσει τις απαιτήσεις του χώρου αυτού με τον αγώνα για μια κοινωνία που να θεμελιώνεται στα κοινά αγαθά, στη δημόσια και διαφανή διαχείριση όλων των παραγωγών και υπηρεσιών που είναι ζωτικές για τον πληθυσμό. Αυτό αφορά τόσο το χώρο της υγείας όσο και των συγκοινωνιών και της ενέργειας. Η πανδημία αναδεικνύει επίσης ανάγλυφα τις συνθήκες ζωής των λαϊκών τάξεων, συγκεντρώνοντας πολλούς από τους παράγοντες που επιδεινώνουν την ευπάθεια απέναντι στους ιούς και γενικότερα στις αρρώστιες (στέγαση, τροφή, πόνο στην εργασία, οικογενειακή βία). Η ευπάθεια αυτή είναι ασφαλώς η επίπτωση ενός οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Όλα τα ζητήματα συνδέονται και μας επιβάλλουν ακόμα περισσότερο να αρνηθούμε την ενοχοποίηση των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων που καθίστανται υπεύθυνοι για τη μικρότερη εμβολιαστική τους προστασία απ’ό,τι οι κυρίαρχες ή βολεμένες τάξεις. Σήμερα, οι διαδηλώσεις συγκεντρώνουν πολλούς ανθρώπους που είναι εχθρικοί στην ιδέα του να εμβολιαστούν, με προσπάθεια ηγεμόνευσης από τους αντιεμβολιαστές και την άκρα δεξιά, αλλά επίσης συγκεντρώνουν στρώματα, συχνά και αγωνιστικά, από ανθρώπους που είναι ήδη εμβολιασμένοι ή που προγραμματίζουν να εμβολιαστούν, αλλά αρνούνται τις διαταγές του Μακρόν και καταπολεμούν την κυβέρνηση και την αυταρχική και αστυνομική της πολιτική.

Πρόκειται ακριβώς για ζήτημα δημόσιας υγείας, για προστασία του συνόλου του πληθυσμού από τον ιό. Είναι ένα συλλογικό ζήτημα που αφορά όλη την κοινωνία, όπως ήταν και εξακολουθεί να είναι, σε παγκόσμια κλίμακα, η πάλη κατά των θανατηφόρων επιδημιών. Και είναι ακριβώς η ανακάλυψη του εμβολιασμού από τον Άγγλο γιατρό Jenner στα τέλη του 18ου αιών που επέτρεψε να ξεριζωθεί η ευλογιά. Αν η πολυομελίτιδα, η διφθερίτιδα, η ιλαρά, ο τέτανος, η φυματίωση δεν αποτελούν κοινωνικές πληγές αυτό οφείλεται στα εμβόλια. Εμείς πάντα είμασταν υπέρ των οργανωμένων πολιτικών υγείας και προφύλαξης του πληθυσμού. Οι παιδικοί εμβολιασμοί ανήκουν σε τέτοιες πολιτικές. Δεν συμμεριζόμαστε επομένως καθόλου την αντιεμβολιασική λογική, την καταπολεμούμε και είμαστε, αντίστροφα, για να έχει το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη γρήγορα και δωρεάν πρόσβαση στις αναγκαίες δόσεις για να μπορέσει να προστατευτεί, προφανώς με δημόσιο και διαφανή έλεγχο των προϊόντων τίθενται σε κυκλοφορία. Στη σημερινή κατάσταση διαθέσιμων γνώσεων, τα εμβόλια κατά του covid διαθέτουν μια πραγματική μαζική αποτελεσματικότητα και δεν έχουν και ιδιαίτερους κινδύνους, σε σχέση με άλλα εμβόλια. Ασφαλώς και δεν πρέπει να αρνιόμαστε πως υπάρχουν ενδεχόμενες δευτερεύουσες, ηπιότερες ή σοβαρότερες, επιπτώσεις, αλλά χωρίς καμία σχέση με τους καταστροφικούς αριθμούς που αναφέρουν, στα κοινωνικά δίκτυα, οι αντιεμβολιαστές, οι οποίο προβάλλουν τους κινδύνους αυτούς για να αρνηθούν τα εμβόλια -αν και μερικοί από αυτούς είναι αντιεβολιαστές στο απόλυτο. Ανάλογες πολεμικές έχουν υπάρξει και υπάρχουν ακόμα και με όλα τα άλλα εμβόλια, κατά της ευλογιάς, της ηπατίτιδας B, της φυματίωσης BCG, ..., και με εμβολιαστικές καμπάνιες που ενίοτε συνάντησαν πραγματικά προβλήματα, περιορισμένα, αλλά πραγματικά... Το ίδιο έχει συμβεί και με πολλά φάρμακα, με ιατρικές πράξεις ή ακόμα και με την ίδια την εισαγωγή σε νοσοκομείο (με τις νοσοκομειακές ασθένειες). Αυτό ενισχύει την ανάγκη να ελέγχονται και να περιορίζονται οι δευτερεύουσες επιπτώσεις, να υπάρχει ένα γερό και εξοπλισμένο δημόσιο σύστημα υγείας, να κοινωνικοποιηθούν τα φαρμακευτικά τραστ, να είναι δημόσια η φαρμακοεπαγρύπνιση και ανεξάρτητη των Big Pharma,... Αλλά όλα αυτά δεν πρέπει να μας κάνουν να ενταχθούμε στους εμβολιοσκεπτικιστές.

Εξάλλου, όλες οι εκθέσεις των επιδημιολόγων προειδοποιούν (προειδοποιούσαν ήδη πριν από το 2020) ότι με την ευκολία των διεθνών μεταφορών, ανθρώπων και εμπορευμάτων, με τις επιπτώσεις της αστικοποίησης, της αποψίλωσης των δασών και τις κλιματικές αλλαγές, με την υγειονομική και στεγαστική κατάσταση των λαϊκών τάξεων σε πολλές χώρες, πρέπει να αναμένουμε και άλλες υγεινομικές καταστροφές, ιδιαίτερα ζωονώσεις, όπως του Covid-19. Επομένως, πρέπει να είμαστε όσο γίνεται πιο σαφείς και συνεκτικοί. Σε αυτό, ο αγώνας κατά των πανδημιών και ο αγώνας κατά της κλιματικής αλλαγής και κατά των επιπτώσεων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης συνδέονται άμεσα και διαρκώς.

Η υποκρισία της κυβέρνησης είναι ότι προσπαθεί να κρύψει την ανάγκη για αληθινή πολιτική δημόσιας υγείας, με τα αναγκαία μέτρα, και με γενικό εμβολιασμό, μεταθέτοντας την ευθύνη στους υγειονομικούς και στους νέους για να σταματήσει το τέταρτο κύμα. Και διεξάγει μια “επείγουσα” καμπάνια, για να μειωθούν οι καμπύλες, ενάντια στις κατηγορίες αυτές του πληθυσμού. Και όμως, εδώ και πολλούς μήνες, η κατάσταση απαιτεί, όχι να διοργανώνονται αστυνομικοί έλεγχοι, απειλές με πρόστιμα, με αναστολή μισθών και με απολύσεις, ιδιαίτερα σε όσους είναι οι πιο επισφαλείς. Αλλά να οργανωθούν μέσα στις λαϊκές συνοικίες και στους πιο ηλικιωμένους επισκέψεις από υγειονομικό προσωπικό από τις κοινωνικές υπηρεσίες, για να προσφέρουν πληροφόρηση και εμβόλια σε αυτούς και αυτές που έχουν τη λιγότερη πρόσβαση σε όλα αυτά, να εντάξουν τις υπηρεσίες της κοινωνικής ασφάλισης (με το προσωπικό τους και τα απαραίτητα μέσα) και να εγγυηθούν με πιο μόνιμο τρόπο ένα σύστημα υγείας που να προστατεύει τον πληθυσμό από νέες επιδημίες, με κρεβάτια και με προσωπικό στα νοσοκομεία και με όλες τις υπηρεσίες κοινωνικής προστασίας.

Το ζήτημα του συλλογικού εμβολιασμού παραπέμπει απευθείας σε πληγές που αφήνει ή επιδεινώνει το καπιταλιστικό σύστημα. Επιδείνωση της νοσοκομειακής κάλυψης, με έλλειψη κρεβατιών και προσωπικού υγείας, έλλειψη προσωπικού στις κοινωνικές υπηρεσίες στις περιφέρειες, επισφάλεια στα γηροκομεία3, με τα μισά να είναι ιδιωτικά, διατήρηση του ιδιωτικού τομέα της φαρμακευτικής παραγωγής. Σε λαϊκές περιφέρειες όπως το Σεν-Σεν-Ντενί, η έλλειψη κοινωνικών υπηρεσιών είναι κραυγαλέα απέναντι στην απουσία μέσων για να δοθεί πρόσβαση στον εμβολιασμό στους επισφαλείς πληθυσμούς. Τέλος, το ζήτημα της πρακτικής και χρηματοδοτικής ανάληψης μιας απομόνωσης για καραντίνα είναι επίσης κραυγαλέα. Οι συνθήκες στέγασης των οικογενειών των λαϊκών τάξεων καθιστούν γενικά τελείως ανεφάρμοστη κάθε απομόνωση στο σπίτι και δεν υπάρχει καμία συνολική χρηματοδοτική πρόβλεψη για να γίνει σε ξενοδοχείο ή σε αφιερωμένες μονάδες.

Ο Μακρόν διακήρυξε την υποχρέωση εμβολιασμού για “ορισμένα” επαγγέλματα, στιγματίζοντας με τυμπανοκρουσίες τους “ανεύθυνους” υγειονομικούς και επιβάλλοντας το υγειονομικό πάσο στην ψυχαγωγία (στα μπαρ, ρεστοράν, ταξίδια με τρένο ή αεροπλάνο) στο εμπόριο, για πελάτες και έμπορους. Ακόμα η υποχρέωση εμβολιασμού δεν έχει επεκταθεί σε εκπαιδευτικούς, αστυνομικούς, στρατιωτικούς, σιδηροδρομικούς ούτε στις αεροπορικές εταιρείες (εκτός των αεροσυνοδών), σε ταχυδρομικούς. Δικαίως, τα συνδικάτα της υγείας εξεγέρθηκαν απέναντι στο στιγματισμό, ιδιαίτερα εκ μέρους μιας κυβέρνησης που, μόλις πριν λίγους μήνες, ανάγκαζε τους υγειονομικούς που βρίσκονταν θετικοί, αλλά ασυμπτωματικοί, να συνεχίζουν να πηγαίνουν στη δουλειά τους. Τα σωματεία στην υγεία της SUD και της CGT, αρνούμενα το στιγματισμό των υγειονομικών, πολλαπλασιάζουν τις απαιτήσεις για μια δημόσια πολιτική υγείας που να είναι σε θέση να αντιπαλέψει την πανδημία αυτήν, καθώς και τις άλλες ζωονώσεις του μέλλοντος!

Για άμεσα και για τις ερχόμενες εβδομάδες, πρέπει προφανώς να πάμε προς το συλλογικό εμβολιασμό στη Γαλλία και να εξασφαλιστεί η άρση των πατεντών, η παραγωγή και ο δωρεάν χαρακτήρας των εμβολίων για μπορέσουν οι περιοχές του κόσμου που δεν έχουν πρόσβαση στα εμβόλια να αποκτήσουν γρήγορα. Προσωπικό και εξοπλισμός, σε κρεβάτια και υπηρεσίες, σε ικανοποιητικά επίπεδα. Μια πολιτική δημόσιας υγείας που πρέπει να ακυρώσει όλες τις περικοπές στις υπηρεσίες υγείας που έγιναν στις τοπικές συλλογικότητες.

Μια πάλη για συλλογικό εμβολιασμό ενάντια στον covid, ως μέτρο δημόσιας υγείας και όχι ως “ατομική επιλογή”, δεν σημαίνει να επιβληθεί σήμερα η υποχρέωση εμβολιασμού κατά του covid, που με τη νομική της μορφή, θα έπαιρνε αναγκαστικά και ποινική και κατασταλτική μορφή! Για αυτό και πρέπει να καταπολεμίσουμε τον υποκριτικό υποχρεωτικό εμβολιασμό του Μακρόν που ακριβώς γυρίζει την πλάτη σε μια καμπάνια συλλογικούς εμβολιασμού.

Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το ερώτημα του αν είμαστε υπέρ ή κατά του συλλογικού εμβολιασμού κατά του covid ως μέτρο δημόσιας υγείας με στόχο την προστασία του συνόλου του πληθυσμού. Όπως γενικότερα δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την τοποθέτηση υπέρ ή κατά των παιδικών εμβολιασμών, όπως αυτοί υπάρχουν σήμερα (έστω και αν θα έπρεπε να μπορούμε να συζητήσουμε τη χρησιμότητα των περίφημων 11 υποχρεωτικών εμβολιασμών), έτσι και πρέπει να καταλάβουμε ότι ο εμβολιασμός κατά του covid θα γίνει, πιθανόν, και αυτός μια παγκόσμια επιταγή κατά τα ερχόμενα χρόνια, πράγμα που απαιτεί ακόμα περισσότερο το δωρεάν χαρακτήρα των εμβολίων και την άρση των πατεντών.

Η υποκριτική και καταναγκαστική μέθοδος που χρησιμοποιείται για να φτάσουμε στον εμβολιασμό (υποχρεωτικό πάσο) προφανώς επιφέρει σημαντικό θυμό που ποτέ δεν είχαν δημιουργήσει οι άλλοι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί. Οι νοσοκομειακες ελλείψεις, η αδιαφάνεια στους ελέγχους των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων, τα ψέματα και οι διαδοχικές αστοχίες της κυβέρνησης, τα επαναλαμβανόμενα ψέματα και η πολιτική των κερδών των φαρμακευτικών τραστ, οι αυτοκρατορικές και αυταρχικές μέθοδοι της κυβέρνησης οδηγούν μερικούς να πετάξουν μαζί με το υγειονομικό πάσο και τον εμβολιασμό, εν μέσω πλατιάς δυσαρέσκειας και λαϊκών διαδηλώσεων που θυμίζουν το ξεκίνημα των κινητοποιήσεων των κίτρινων γιλέκων . Αλλά στην ουσία τους, το κίνητρό τους ξεκινάει από την υποχρέωσης της άμεσης εφαρμογής του υγειονομικού πάσου και της εμβολιαστικής υποχρέωσης με απειλή απόλυσης και αναστολής του μισθού. Το να υπερασπίσουμε το κίνημα αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίσει από το να καταπολεμήσουμε τα διφορούμενά του ή, ακόμα χειρότερα, τις θέσεις των αντιεμβολιαστών στην ίδια την ανάγκη του εμβολιασμού.*

Léon Crémieux

Μετάφραση : ΤΠΤ

Πηγή : Contretemps -revue de critique communiste, 6/8/2021

Σημειώσεις της ελληνικής μετάφρασης:

1Pour une politique sociale et de santé juste et démocratique (= Για μια δίκαιη και δημοκρατική υγειονομική και κοινωνική πολιτική), Κάλεσμα από μια σειρά οργανώσεων και προσωπικοτήτων, στις 28/7/2021, με τις εξής αρχικές υπογραφές: Εκπρόσωποι οργανώσεων: Aurélie Trouvé et Raphaël Pradeau (porte-parole d’Attac), Céline Verzeletti (secrétaire confédérale de la CGT), Simon Duteil et Murielle Guilbert (co-délégué·es généraux de l’Union syndicale Solidaires), Thomas Porte (porte-parole de Génération·s), Delphine Glachant (présidente de l’Union syndicale de la psychiatrie), Pierre Schwob (Collectif Inter Urgences), Mireille Stivala (secrétaire générale de la fédération CGT Santé et action sociale), Jean Marc Devauchelle (secrétaire général de la Fédération SUD Santé Sociaux), Thierry Amouroux (porte-parole du Syndicat National des Professionnels Infirmiers SNPI), Mélanie Luce (présidente de l’UNEF), Sonia Ollivier (co-secrétaire nationale du SNPES-PJJ/FSU), Jean-Baptiste Eyraud (porte-parole Droit Au Logement), Khaled Gaiji (président des Amis de la Terre France), Pierre Khalfa et Willy Pelletier (Fondation Copernic), Emmanuel Vire (secrétaire général du SNJ-CGT), Hafsa Askar (Secrétaire Générale de la FSE), Denis Lalys (secrétaire général de la FNPOS de la CGT), Ana Azaria (présidente Femmes égalité), Lenny Gras (porte parole du MNL), Mathieu Devlaminck (UNL), René Seibel (Action contre le chômage), Christian Eyschen (secrétaire général de la Libre Pensée), Christine Poupin et Olivier Besancenot (porte-parole du NPA), Aneth Hembert (co-secrétaire fédérale des Jeunes Ecologistes), Jean-Christophe Sellin et Hélène Le Cacheux (coordinateurs du Parti de Gauche), Jean-François Pellissier et Myriam Martin (porte parole d’ENSEMBLE !), Christian Pierrel (porte parole du PCOF), Martin Méchin et Louise Tort (Black Robe Brigade), Philippe Poutou (Porte-parole du NPA), Dominique Ferré (Parti ouvrier indépendant démocratique). Αιρετοί: Éric Coquerel (député LFI), Elsa Faucillon (députée PCF), Eric Piolle (maire EELV), Jean-Luc Mélenchon (député LFI), Sébastien Jumel (député PCF), Emilie Carriou (députée Nouveaux Démocrates), Clémentine Autain (députée LFI), Aurélien Taché (député Nouveaux Démocrates), Mathilde Panot (députée LFI), Pierre Dhareville (député PCF), Caroline Fiat (députée LFI), Manon Aubry (députée européenne LFI), Adrien Quatennens (député LFI), François Ruffin (député LFI), Muriel Ressiguier (députée LFI). Προσωπικότητες: Youcef Brakni (militant antiraciste), Sandrine Rousseau (EELV), Véronique Ponvert (syndicaliste FSU), David Dufresne (jécrivain, réalisateur), Caroline Mecary (avocate), Taha Bouhafs (journaliste), Jean-Marie Harribey (économiste), Arie Alimi (avocat), Kevin Vacher et Deborah Ozil (Rencontre des Justices), Anthony Caillé (CGT-Police), Stéphane Jouteux (syndicaliste), Arnaud Malaisé (syndicaliste FSU), Nicolas Mayart (journaliste), Dominique Plihon (économiste), Paul Poulain (spécialiste des risques industriels), Laure Vermeersch (L’ACID), Gilles Perret (réalisateur), Rokhaya Diallo (écrivaine), Claire Lejeune (EELV).

2Από την 1/1/2018, η Γαλλία κατέστησε υποχρεωτικό, για τα μικρά παιδιά, έως 2 ετών, να εμβολιάζονται για 11 ασθένειες: Στις τρεις που ίσχυαν ώς τότε (διφθερίτιδα, πολιομυελίτιδα, τέτανος) προστέθηκαν οι: haemophilius influenzae B (βακτηρίδιο στο οποίο οφείλονται μηνιγγίτιδες και πνευμονοπάθειες), κοκκύτης, ηπατίτιδα Β, μηνιγγόκοκκος C, πνευμονιόκοκκος, ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά).

3 Ehpad= établissement d'hébergement pour personnes âgées dépendantes. Γηροκομεία.