Στη Γάζα παίζεται ίσως το μέλλον του κόσμου όλου

Ο βάναυσος πόλεμος που διεξάγει το σιωνιστικό κράτος κατά της Λωρίδας της Γάζας εισήλθε στην τέταρτη εβδομάδα. Έχει ήδη προκαλέσει πάνω από εννιάμισι χιλιάδες μάρτυρες και δεκάδες χιλιάδες τραυματίες και εξαφανισμένους, χωρίς να μιλήσουμε για τις πρωτόγνωρες καταστροφές σε κτίρια, όπου συμπεριλαμβάνονται νοσοκομεία, σχολεία και χώρους λατρείας. Οι αεροφωτογραφίες, ιδιαίτερα της πόλης της Γάζας, αποκαλύπτουν τη σχεδόν πλήρη εξαφάνιση συνοικιών και περιοχών με χιλιάδες χτίρια και κατασκευές, που θυμίζουν τις τρομακτικές καταστροφές που γνώρισαν οι μεγάλες ευρωπαϊκές και ασιατικές χώρες κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό συνοδεύεται και από την ενίσχυση του αποκλεισμού που έχει επιβάλει το σιωνιστικό κράτος στον πληθυσμό της Γάζας μετά το 2007, ο οποίος εμποδίζει την τροφοδοσία σε τρόφιμα, νερό, καύσιμα και φάρμακα, με επιπτώσεις τον κίνδυνο θανάτων από πείνα και δίψα, την αδυναμία κατάλληλης περίθαλψης των τραυματιών που έτσι καταδικάζονται σε σχεδόν αναπόφευκτο θάνατο, ακόμα περισσότερο που και τα νοσοκομεία που δεν έχουν ακόμα βομβαρδιστεί άρχισαν να κλείνουν, εξαιτίας της απουσίας καυσίμων, φαρμάκων και ιατρικού εξοπλισμού.

Του πολέμου αυτού προηγήθηκε μια αστραπιαία επίθεση από τους μαχητές της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, στις 7 Οκτωβρίου, κατά την οποία πάνω από 1.400 άνθρωποι σκοτώθηκαν και χιλιάδες άλλοι τραυματίστηκαν, ενώ περίπου 250 όμηροι, εκ των οποίων πολλοί ήταν αξιωματικοί και στρατιώτες, μετακινήθηκαν από την Χαμάς σε διάφορα μέρη της Λωρίδας της Γάζας, με την ελπίδα ότι ο εχθρικός στρατός θα απέφευγε να πλήξει τους καθορισμένους του στόχους. Οι σιωνιστικές αρχές, με επικεφαλής το σημερινό πρωθυπουργό, Νετανιάχου, υποστήριξαν ότι η επίθεση αυτή είχε ως ιδιαίτερους στόχους του αμάχους και ότι συνοδεύτηκε από τη δολοφονία παιδιών και γυναικών από τους μαχητές της Χαμάς. Αυτό διαψεύστηκε από την τελευταία, αλλά οι δυτικές κυβερνήσεις το επανέλαβαν, θέλοντας να στηρίξουν, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία για την ορθότητά του, και να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα του σιωνιστικού κράτους κατά του λαού της Γάζας, του οποίου η συντριπτική πλειοψηφία είναι άμαχοι πολίτες -οι οποίοι καταδιώκονται από το αποικιοκρατικό σιωνιστικό κράτος με τον ίδιο τρόπο που χτυπήθηκαν και οι πρόγονοί τους-, με την εξαιρετικά απεχθή και κατάπτυστη πρόφαση ότι το Ισραήλ θα είχε δικαίωμα άμυνας!

Οι κυβερνήσεις αυτές συμφωνούν με το σιωνιστή κατακτητή στο να χαρακτηρίσουν “τρομοκράτη” τον/ην οποιον/α-δήποτε αντιστέκεται στην κατοχή αυτήν και όχι μόνο τις οργανώσεις που συμμετείχαν στην επιχείρηση “Αποκάλυψη του Αλ Ακσά”, της οποίας ηγήθηκε η Χαμάς! Είναι ένας ψευδής χαρακτηρισμός, τον οποίο οι διαδοχικές σιωνιστικές κυβερνήσεις ή οι σύμμαχοί τους απέδωσαν σε όλες τις οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης όταν εμφανίζονταν. Και αυτό, όποια ιδεολογία και να είχαν και όποια και να είναι η δική μας πολιτική άποψη για αυτές. Κάθε μέλος του παλαιστινιακού λαού που συμμετείχε σε πράξεις αντίστασης ενάντια στον σιωνιστή εχθρό αντιμετωπίστηκε έτσι, ενώ το διεθνές δίκαιο και η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών νομιμοποιεί την αντίσταση.

Δυστυχώς, αν το καλοκαίρι του 1982 η εισβολή στον Λίβανο του Λικούντ -κόμμα της σιωνιστικής δεξιάς με επικεφαλής τότε τον Μεναχέμ Μπεγκίν και τον Αριέλ Σαρόν- δεν διέθετε λαϊκή συναίνεση και προκάλεσε μεγάλες διαδηλώσεις με εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινούς εναντίον της, ο σημερινός πόλεμος κατά της Γάζας, που διεξάγεται από τον ακραίο σιωνιστή ηγέτη, Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος απειλείται με διώξεις για διαφθορά και άλλα εγκλήματα, διαθέτει ωστόσο μια πρωτόγνωρη πολιτική συναίνεση, που πάει από τη σιωνιστική αριστερά έως τη δεξιά και τη ρατσιστική, ακόμα και σχεδόν ναζιστική, άκρα δεξιά. Η τελευταία έχει πάρει και κυρίαρχη θέση μέσα στην πολεμοχαρή κυβέρνηση του Νετανιάχου. Και ακόμα χειρότερα, ο πόλεμος αυτός έχει βρει μια σχεδόν-λαϊκή συναίνεση, με την εξαίρεση των οικογενειών των ομήρων της Χαμάς και όσων τις υποστηρίζουν, καθώς οι βίαιοι βομβαρδισμοί κινδυνεύουν να σκοτώσουν και τους δικούς τους ανθρώπους.

Αλλά, απέναντι στην ντροπιαστική αυτή συναίνεση, υπάρχουν και αντίστροφα θαρραλέες φωνές που ξεσηκώθηκαν και που έσπασαν, με τιμή και θάρρος, τη χορωδία αυτή μίσους και βιαιότητας, και που υπερασπίστηκαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τη Γάζα και το δικαίωμά της στην αντίσταση και στην ελευθερία, όπως ο ισραηλινός δημοσιογράφος και συγγραφέας, Gideon Levy, που έγραψε: “Πυροβολούμε αθώους, τους βγάζουμε τα μάτια και τους σπάμε τα πρόσωπα, τους εξορίζουμε, δημεύουμε τη γη τους, τους ληστεύουμε, τους συλλαμβάνουμε στον ύπνο τους, κάνουμε εθνοκάθαρση και τους επιβάλουμε και παράλογη πολιορκία. Φτιάχνουμε ένα τεράστιο τείχος γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας, του οποίου η θεμελίωση κόστισε τρία δισεκατομμύρια σεκέλ και αισθανόμαστε σε ασφάλεια”. Ακόμα έγραψε πως “μερικές εκατοντάδες παλαιστίνιοι μαχητές απέδειξαν ότι είναι αδύνατον να φυλακίσει κανείς για πάντα δύο εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς να έχει να πληρώσει βαρύ τίμημα”. Και πρόσθεσε πως “οι Παλαιστίνιοι της Γάζας αποφάσισαν ότι είναι έτοιμοι να πληρώσουν το οποιοδήποτε τίμημα προκειμένου να βρουν ένα ίχνος ελευθερίας”.

Τέλος, συμπεραίνει: “Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου φέρει πολύ μεγάλη ευθύνη για ό,τι έχει συμβεί και θα πρέπει να το πληρώσει, αλλά το ζήτημα δεν ξεκίνησε από αυτόν και δεν θα τελειώσει όταν αυτός φύγει. Πρέπει τώρα να κλάψουμε πικρά για τα ισραηλινά θύματα. Αλλά θα πρέπει επίσης να κλάψουμε και για τη Γάζα. Τη Γάζα, της οποίας ο πληθυσμός κατά πλειοψηφία αποτελείται από πρόσφυγες που έχει δημιουργήσει το Ισραήλ. Τη Γάζα που δεν έχει γνωρίσει ούτε μια μέρα ελευθερίας”1.

Η υποστήριξη των ΗΠΑ

Η Γάζα δε γνώρισε ποτέ ούτε μια μέρα ελευθερίας και τώρα υποβάλλεται σε μια από τις τρομακτικότερες σφαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η Γάζα δεν είναι στόχος μόνο του σιωνιστικού κράτους, αλλά και του συνόλου του δυτικού ιμπεριαλισμού, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, που κουβάλησαν στην περιοχή μας ένα τμήμα του οπλοστασίου τους: αεροπλανοφόρα, θωρηκτά, τα πιο σύγχρονα εργαλεία καταστροφής και εξόντωσης.

Ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ επισκέφτηκε τους σιωνιστές ηγέτες, που δήλωναν την είσοδό τους σε πόλεμο, για να εκφράσει την πλήρη του αλληλεγγύη προς αυτούς και την απόλυτη στήριξή του προς τον αγώνα τους, επαναλαμβάνοντας, σαν παπαγάλος, τις διατυπώσεις τους -ακόμα και τις πιο χονδροειδείς και ψευδείς, όπως για τη ρουκέτα που σκότωσε εκατοντάδες παιδιά και γυναίκες, πέρα από τους άντρες, και τραυμάτισε χιλιάδες άλλους, κοντά στο νοσοκομείο βαπτιστών Αλ-Αχλί Αραμπί, ότι θα την είχε ρίξει η ισλαμική Τζιχάντ και όχι η σιωνιστική στρατιωτική αεροπορία.

Συναντήθηκε με τη στενή κυβέρνηση (που έχει αναλάβει να σχεδιάσει και να παρακολουθεί από κοντά την πορεία του πολέμου). Επίσης ζήτησε από το Κογκρέσο να συναινέσει στη χορήγηση μιας βοήθειας 14 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να καλύψει τις γενοκτονικές στρατιωτικές δαπάνες, δείχνοντας ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό.

Στο πλαίσιο της ίδιας διαδικασίας και του ίδιου στόχου, η αμερικανική κυβέρνηση ασκεί και το δικαίωμα βέτο που διαθέτει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για να εμποδίσει κάθε απόφαση για κατάπαυση το πυρός. Πώς έτσι αυτό θα μπορούσε να καταδικάσει το Ισραήλ! Και όλα αυτά ξέροντας πως ο βάναυσος πόλεμοε σήμερα κατά της Γάζας έχει σα στόχο, πέρα από το να προκαλέσει τις περισσότερες δυνατές ανθρώπινες απώλειες στον πληθυσμό της Γάζας και σε όσους αντιστέκονται, να επαναλάβει τη διαδικασία μετακίνησης πληθυσμών και μεταφορά τους, όπως έγινε και στον πόλεμο του 1948. Τη φορά αυτήν ενάντια στους Παλαιστίνιους της Γάζας, προετοιμάζοντας και την μετέπειτα εφαρμογή της και στη Δυτική Όχθη. Και μετά θα είναι η σειρά και των Αράβων πέρα από την Πράσινη Γραμμή2, δηλαδή των Παλαιστινίων που μένουν ώς τώρα στα κατεχόμενα. Όλα αυτά για να πραγματοποιήσουν το ιστορικό όνειρο του εβραϊκού κράτους, όπως εκφράστηκε για πρώτη φορά στο διάσιμο βιβλίο του Theodor Herzl “Το κράτος των Εβραίων”!

Την ίδια ώρα, πλατιές λαϊκές μάζες κινητοποιούνται στη Δύση, επιδεικνύοντας μια τιμή που λείπει από τις κυβερνήσεις τους, όπως το αποδεικνύουν οι μαζικές διαδηλώσεις στις μεγάλες αμερικανικές, βρετανικές, γερμανικές, γαλλικές, κλπ., πόλεις σε αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό και καταδικάζοντας τις θηριωδίες του σιωνιστικού στρατού στη Γάζα. Δυστυχώς, στις περισσότερες αραβικές πρωτεύουσες και μεγάλες πόλεις, δεν υπήρξε κάτι ανάλογο. Ανάλογο, που θα μπορούσε να αναζωογονήσει τα λαϊκά κινήματα και τις επαναστατικές διαδικασίες που για πολλούς μήνες, από το 2011 και ώς ένα όχι τόσο μακρινό παρελθόν, έστω και κατά διαστήματα, διατυμπάνισαν τη φωνή εκατομμυρίων ανθρώπων που φώναζαν “ο λαός θέλει την ανατροπή του καθεστώτος” με ένα πρωτόγνωρο θάρρος. Τη φορά αυτήν σε υποστήριξη προς τον παλαιστινιακό λαό και τους μαχητές που υπερασπίζονται τη Γάζα.

Οι αραβικές χώρες έχουν ευθύνες

Το μέγιστο που οι αραβικές κυβερνήσεις έκαναν προς την κατεύθυνση αυτή είναι απλώς να πιέσουν για να υπάρξει μια υποτυπώδης σύσταση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που να καλεί σε “άμεση ανθρωπιστική ανακωχή, με διάρκεια και βιωσιμότητα, που να οδηγήσει σε παύση των εχθροπραξιών, ικανοποιώντας τις θεμελιώδεις ανάγκες των πολιτών της Γάζας […] σε επαρκή αριθμό”. Θα έπρεπε να είχαν τουλάχιστον ζητήσει από τη Γενική Συνέλευση να υιοθετήσει μια καταναγκαστική απόφαση -μέσω της διαδικασίας “ένωση για την ειρήνη”3-, που να καταδικάζει το σιωνιστή επιτιθέμενο, να απαιτεί άμεση παύση πυρών και το οριστικό τέλος της πολιορκίας της Γάζας από το Ισραήλ, καθώς και την απόδοση από το τελευταίο σημαντικής αποζημίωσης προς τον πληθυσμό της Γάζας για τις ανθρώπινες και υλικές ζημιές που του προκάλεσε, με την απειλή επιβολής σοβαρών κυρώσεων σε περίπτωση μη σεβασμού της απόφασης. Αυτό έχει ήδη γίνει επανειλημμένως, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν μπόρεσε να υιοθετήσει απόφαση εξαιτίας του δικαιώματος βέτο που διαθέτουν οι “πέντε μεγάλοι”, κατά τον πόλεμο της Κορέας το 1950, αλλά και κατά την τριμερή επίθεση κατά της Αιγύπτου το 1956 και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.

Εάν το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας αναγκάστηκε να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις της προδοτικής ομαλοποίησης με τη σιωνιστική οντότητα -και αρκέστηκε σε αυτό μόνο-, οι άλλες χώρες που είχαν ξεκινήσει την ομαλοποίηση δεν έκαναν τίποτα. Όλες οι κυβερνήσεις των αραβικών καθεστώτων απείχαν από το να υιοθετήσουν μια σταθερή θέση ενάντια στη μία ή στην άλλη δυτική κυβέρνηση που στηρίζει την επίθεση, ιδιαίτερα ενάντια στην αμερικανική κυβέρνηση που συμμετέχει από πολύ κοντά. Πράγματι, πολλές από τις κυβερνήσεις αυτές είναι συνένοχες της επίθεσης, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ιδιαίτερα η αιγυπτιακή κυβέρνηση του Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι.

Οι διεκδικήσεις μας

Απέναντι στην πραγματικότητα αυτή, και για να αντιμετωπίσουμε τη σημερινή σφαγή και τους τελικούς της, πολύ επικίνδυνους, στόχους, οι επαναστατικές οργανώσεις που υπογράφουμε καλούμε αφενός τις αραβικές κυβερνήσεις και αφετέρου τις λαϊκές μάζες των χωρών της περιοχής, αλλά και όλες τις χώρες του κόσμου:

Πρώτον:

α) Να ζητήσουμε την προαναφερόμενη απόφαση, σύμφωνα με τη διαδικασία “ένωση για την ειρήνη”, στηριζόμενοι σε μια καμπάνια παγκόσμιας κινητοποίησης ενάντια στα εγκλήματα πολέμου του σιωνιστικού κράτους. Γιατί ο παλαιστινιακός λαός υφίσταται μια εθνοκάθαρση και μια εξόντωση εδώ και πάνω από εκατό χρόνια, ενώ οι συνωμοσίες των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων (και πρώτα-πρώτα της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ) έχουν για στόχο να του αφαιρέσουν τα πιο στοιχειώδη εθνικά του δικαιώματα. Οι συνωμοσίες αυτές διευκόλυναν την επιβολή ενός τεχνητού κράτους πάνω στο έδαφος αυτού του λαού, που συνεχίζει να μεταφέρεται, να σκοτώνεται και να ξεριζώνεται από την ιστορική του γη, και επέτρεψαν στο κράτος αυτό να εφαρμόζει τις πιο απεχθείς μορφές καταπίεσης.

β) Να σταματήσουν κάθε σχέση με το σφετεριστικό αυτό κράτος και με τις ΗΠΑ και να απειλήσουν να κάνουν το ίδιο και με τις άλλες δυτικές χώρες που στηρίζουν το σιωνιστικό κράτος εάν συνεχίσουν να του παρέχουν στήριξη.

γ) Να στερήσουν πετρέλαιο και αέριο από τις χώρες που συνεργάζονται με το αναφερόμενο κράτος και το υποστηρίζουν, μέσα από ένα παγκόσμιο κίνημα όπως είχε γίνει και κατά τον πόλεμο του Οκτώβρη του 1973. Η κύρια διαφορά, σήμερα, είναι πως το μέτρο αυτό, όπως και άλλα μέτρα κατά του κύριου επιτιθέμενου και των χωρών που τον υποστηρίζουν, θα έπρεπε να συνοδευτεί από την πιο μεγάλη κινητοποίηση κατά της επίθεσης, καθώς και κατά της οποιασδήποτε από τις αραβικές κυβερνήσεις δεν θα εφάρμοζαν τα μέτρα που αναφέρθηκαν.

Δεύτερον:

α) Καλούμε το ιρανικό κράτος, που διατείνεται πως στηρίζει απολύτως τον παλαιστινιακό λαό, να εφαρμόσει τα ίδια μέτρα και να κλείσει, έως νεωτέρας, τα στενά του Ορμπούζ για τα πετρελαιοφόρα που μεταφέρουν ζωτικές ύλες για τις δυτικές επιχειρήσεις. Η υιοθέτηση ενός τέτοιου μέτρου είναι το ελάχιστο που απαιτείται για να απαλλαχθεί από την κατηγορία ότι εμπορεύεται πάνω στον πόνο των λαών. Αυτή είναι μια δικαιολογημένη και ακριβής κατηγορία, που βασίζεται σε μια μακρόχρονη ιστορία υποκριτικής εκμετάλλευσης της παλαιστινιακής υπόθεσης.

β) Καλούμε όλους τους λαούς που θέλουν δικαιοσύνη και ειρήνη να αναγκάσουν τις κυβερνήσεις τους να δώσουν τη μεγαλύτερη δυνατή στήριξη στον παλαιστινιακό λαό απέναντι στους ιστορικούς του εχθρούς, που αντικειμενικά είναι και εχθροί όλης της ανθρωπότητας. Αυτό περιλαμβάνει την άρση όλων των μορφών σχέσεων με το σιωνιστικό κράτος και, εάν χρειαστεί, και με τις ΗΠΑ και τις άλλες αποικιοκρατικές δυτικές δυνάμεις.

• Να σταματήσει αμέσως ο πόλεμος κατά της Γάζας!

• Να ανοίξουν τα σύνορα για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες σε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα, καθώς και για τη μεταφορά των τραυματισμένων και των αρρώστων.

• Πλήρης άρση του ατέλειωτου αποκλεισμού της Γάζας!

• Απόσυρση των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών δυνάμεων που συμμετέχουν στην επίθεση και που ετοιμάζονται να επέμβουν για να τρομοκρατήσουν την περιοχή και να επιβάλουν μια ατμόσφαιρα ηττοπάθειας στους υπερασπιστές του παλαιστινιακού λαού, καθώς και σε όλους τους λαούς της περιοχής που αντιτίθενται στο Ισραήλ και στους ιμπεριαλιστές προστάτες του!

Τέλος, οι οργανώσεις που υπογράφουν την παρούσα διακήρυξη εκτιμούν ότι, για να σταματήσει ο κίνδυνος έναρξης καταστροφικών πολέμων, που απειλούν σε ένα μέλλον που κινδυνεύει να μην είναι και τόσο μακρινό να εξελιχθούν σε έναν παγκόσμιο πόλεμο διαρκείας, απαιτείται μια συμφωνία για το δικαίωμα επιστροφής στη γη προέλευσής τους για όλους/ες τους/ις Παλαιστίνιους/ες που θέλουν να υλοποιηθεί η ιστορική αυτή διεκδίκηση που προβλέπεται σε δεκάδες διεθνείς αποφάσεις, μετά τον πόλεμο του 1948. Επίσης διεκδικούμε την αντικατάσταση του σημερινού ρατσιστικού κράτους απαρτχάιντ που λέγεται κράτος του Ισραήλ από τη δημιουργία, στο σύνολο του εδάφους της ιστορικής Παλαιστίνης, ενός δημοκρατικού και κοσμικού κράτους, που να λειτουργεί στη βάση απόλυτης ισότητας όλων των κατοίκων του, αράβων και εβραίων.

Ό,τι συμβαίνει σήμερα στην περιοχή μας, ιδιαίτερα στην Παλαιστίνη, μπορεί, ανάλογα με το πώς θα λυθεί η σύγκρουση, να αποτελέσει ιστορική καμπή: Είτε προς την κατεύθυνση μιας αλλαγής του κόσμου, στο πλαίσιο μιας διαδικασίας που να εγγυάται τη δικαιοσύνη και την ελευθερία σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη. Είτε, αντίστροφα, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας συνθηκών που θα ευνοούν την έκρηξη άγριων πολέμων, οι οποίοι θα μπορούσαν να καταστρέψουν τελείως τις συνθήκες ανθρώπινης ζωής στην περιοχή.

• Al Mounadil-a (Μαρόκο)
• Οργάνωση Επαναστατών Σοσιαλιστών (Αίγυπτος)
• Mahmoud Rechidi (Αλγερία -Γενικός Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος -αλγερίνικο τμήμα της 4ης Διεθνούς-, το οποίο απαγορεύτηκε και, άρα, δεν μπορεί να υπογράψει ως τέτοιο)
• Επαναστατική Κομμουνιστική Ομάδα (Λίβανος)

5 Νοεμβρίου 2023

Το παρόν κείμενο μεταφράστηκε στα γαλλικά από το Inprecor, που έβαλε και τους σχετικούς υπότιτλους. Η αγγλική και η ισπανική έκδοση, στον ιστότοπο της 4ης Διεθνούς, όπως και η παρούσα ελληνική βασίστηκαν σε αυτή τη μετάφραση.

Μετάφραση: ΤΠΤ “4”

1Haaretz 9 October 2023, Gideon Levy: “Israel Can’t Imprison Two Million Gazans Without Paying a Cruel Price”. Το άρθρο αυτό του Gideon Levy έχει μεταφραστεί και στα γαλλικά στο blog του A.H.G. Randon στο Mediapart, 11 Οκτωβρίου 2023. Για τις ευθύνες Νετανιάχου, βλ. και κύριο άρθρο της Haaretz, 8 Οκτωβρίου 2023, “Netanyahu Bears Responsibility for This Israel-Gaza War”.

2Η γραμμή ανακωχής του 1949, που ονομάστηκε “Πράσινη Γραμμή” (αλλά και “Σύνορα του 1967”), ήταν η γραμμή που χώρισε τις ισραηλινές από τις αραβικές δυνάμεις, με βάση τέσσερεις συμφωνίες ανακωχής που συνήφθησαν το 1949 ανάμεσα στο Ισραήλ και τα γειτονικά του κράτη -Συρία, Λίβανο, Υπεριορδανία και Αίγυπτο-στο τέλος του πολέμου του 1948.

3Επείγουσα διαδικασία, που εξηγείται από τον ίδιο τον ΟΗΕ ως εξής: “Μόλις συγκληθούν, με βάση την ιστορική απόφαση του 1956, η οποία είναι γνωστή με το όνομα ‘ένωση για την ειρήνη’, το σύνολο των μελών του ΟΗΕ εξετάζουν αμέσως το ζήτημα, για να διατυπώσουν κατάλληλες συστάσεις και τα συλλογικά μέτρα που πρέπει να υιοθετηθούν. Σε περίπτωση ρήξης της ειρήνης ή μιας επιθετικής πράξης, αυτό περιλαμβάνει και χρήση ένοπλης δύναμης, αν χρειαστεί, για να διατηρηθεί ή να αποκατασταθεί η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια”. UN News 20 October 2023 “Explainer: What now, as Security Council deadlocks on Gaza?”.