Ούτε “εθνική ενότητα”, ούτε ρατσιστικά αμαλγάματα: ο θυμός μας, η αλληλεγγύη μας
Το NPA έμαθε με θλίψη, τη δολοφονία, με αποκεφαλισμό του Σαμουέλ Πατί, στις 16/10, καθηγητή στο κολέγιο Κονφλάν-Σεντ-Ονορίν. Όλες οι σκέψεις μας στρέφονται προς την οικογένειά του, τους φίλους του, τους μαθητές και τους συναδέλφους του, και γενικότερα προς το σύνολο του εκπαιδευτικού προσωπικού, που προφανώς έχει συγκλονιστεί από το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα.
Το NPA προφανώς καταδίκασε (βλ. ανακοίνωση 20/10/2020) αυτή την αποτρόπαια πράξη και υπογράμμισε το γεγονός ότι τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια δολοφονία. Το τρομακτικό αυτό έγκλημα μας θυμίζει ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε γίνεται όλο και πιο βίαιος, με πολέμους, καταπίεση, ανισότητες, εξαθλίωση και προσφέρει, έτσι, ένα όλο και πιο ευνοϊκό έδαφος για τις πιο αντιδραστικές και θανατηφόρες ιδέες, όπως η τζιχαντιστική ιδεολογία, που υποστηρίζει ένα σχέδιο κοινωνίας στο οποίο εμείς αντιτασσόμαστε όπως ακριβώς αντιτασσόμαστε και στα σχέδια των δυτικών ακροδεξιών.
“Εχθροί της Δημοκρατίας”
Όπως μπορούσε δυστυχώς να το περιμένει κανείς, ιδιαίτερα μετά την εμπειρία των επιθέσεων του 2015, μια φιλολογία μίσους και διαιρέσεων επικράτησε αμέσως μετά στο δημόσιο χώρο, προωθούμενη τόσο από την άκρα δεξιά και την ακραία δεξιά όσο και από τα μέλη της κυβέρνησης Μακρόν-Καστέξ. Ο τελευταίος, πράγματι, επέλεξε να συμμετάσχει στην κούρσα της ισλαμοφοβίας, συνδέοντας από την πρώτη μέρα αφενός την τραγωδία του Κονφλάν-Σεντ-Ονορίν και, αφετέρου το νομοσχέδιό τους για τον “σεπαρατισμό”, του οποίου η λογική είναι να ενισχύσει ακόμα περισσότερο το αμάλγαμα (συγχώνευση) ανάμεσα σε μουσουλμάνους, φονταμενταλιστές και τρομοκράτες.
Οι πολεμικές δηλώσεις πολλαπλασιάζονται, ιδιαίτερα από τον Ζεράρ Νταρμανέν, που είναι πανταχού παρών στα μίντια και του οποίου πολλά από τα λόγια δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις αθλιότητες της άκρας δεξιάς. Πέρα από τα λόγια, οι πρώτες αποφάσεις που πήρε ο Υπουργός Εσωτερικών προωθούν και αυτές μια ισλαμόφοβη ριζοσπαστικοποίηση: πρόταση για να διαλυθούν συλλογικότητες όπως η Επιτροπή ενάντια στην Ισλαμοφοβία στη Γαλλία (CCIF), επιθέσεις σε τζαμιά και σε ιμάμηδες που, κατά την ίδια την ομολογία του Νταρμανέν, δεν “έχουν αναγκαστικά σχέση με την ανακριτική έρευνα” αλλά στους οποίους “πρέπει να περάσει ένα μήνυμα”, κλπ.
“Ούτε ένα λεπτό ηρεμίας για τους εχθρούς της Δημοκρατίας”, δήλωσε ο υπουργός εσωτερικών, σχετικά με το θέμα των ερευνών και των ενώσεων που θέλει να διαλύσει, ρίχνοντας έτσι συλλογικό στιγματισμό σε πολλά άτομα και σε δομές που δεν έχουν ωστόσο καμία σχέση με το έγκλημα του Κονφλάν-Σεντ-Ονορίν και προετοιμάζοντας το χώρο για μια πιο γενική επίθεση κατά όλων όσων θα τολμούσαν να αρνηθούν να μπουν στα “δημοκρατικά” τους καλούπια. Όχι μόνο δεν προσπαθεί να αντικρούσει το αχαλίνωτο ξέσπασμα ισλαμόφοβου μίσους που βλέπουμε από την περασμένη Παρασκευή, αλλά και, αντίστροφα, η εξουσία το ενισχύει συγχωνεύοντας μουσουλμάνους, φονταμενταλιστές και τρομοκράτες, ενισχύοντας τα ρήγματα μέσα από τα οποία ανθίζουν οι αιτίες του μίσους και οι υπερ-αντιδραστικές ιδεολογίες, με κίνδυνο να ενθαρρύνει τις επιθέσεις του αύριο.
Ενάντια στην εθνική τους ενότητα, η δική μας αλληλεγγύη
Μετά από το δράμα, και ο Εμμανουέλ Μακρόν και ο Ζαν-Μισέλ Μπλανκέ (υπουργός παιδείας) και αυτοί ανταγωνίζονται για το ποιός θα είναι ο πιο ακραίος, πολλαπλασιάζοντας ιδιαίτερα τις δηλώσεις αγάπης προς τους εκπαιδευτικούς, για τους οποίους δεν έχουν παρά περιφρόνηση όλο τον υπόλοιπο καιρό, και εξυμνώντας τον ουσιαστικό ρόλο του σχολείου, το οποίο δεν σταμάτησαν να διαλύουν όλα τα τελευταία χρόνια. Είναι επομένως δύσκολο να μην εξοργιστεί κανείς με την υποκρισία ενός Μπλανκέ, που υπερασπίζεται την ελευθερία έκφρασης των εκπαιδευτικών, ενώ ξέρουμε πόσο έχει οργανώσει των κυνήγι όσων διαφωνούν μέσα στο δημόσιο σχολείο, όπως αυτοί οι τέσσερεις εκπαιδευτικοί της Μελ που τιμωρήθηκαν γιατί είχαν κινητοποιηθεί κατά της μεταρρύθμισης του μπακαλορεά (λυκειακού διπλώματος).
Υπενθυμίζουμε την ακλόνητη προσκόλλησή μας στην ελευθερία της έκφρασης και την παιδαγωγική ελευθερία των εκπαιδευτικών, καθώς και την πλήρη αλληλεγγύη μας με τους κοντινούς, τους φίλους και τους συναδέλφους του Σαμουέλ Πατί, και γενικότερα με το σύνολο των εκπαιδευτικών που επλήγησαν από τη δολοφονία αυτή. Αυτός είναι και ο λόγος που το NPA, προσχώρησε και θα συνεχίσει να συμμετέχει, σε όλες τις πρωτοβουλίες που επιτρέπουν να εκφράσουμε το πένθος, το θυμό και την αλληλεγγύη μας, σε σχέση με το δράμα αυτό, αρνούμενοι ωστόσο κάθε λογική εθνικής ενότητας με τους ψευτο-φίλους των εκπαιδευτικών και τους υποστηρικτές μιας κατασταλτικής «φυγής προς τα εμπρός» και ενός αυξημένου στιγματισμού των μουσουλμάνων.
Για να μην εργαλειοποιηθούν τα νόμιμα συναισθήματα και ο θυμός από το θάνατο του Σαμουέλ Πατί, θα πρέπει να συνοδευτούν και από μια απαίτηση για περισσότερη αλληλεγγύη, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς και από άρνηση όλων των αμαλγαμάτων. Οι ρατσιστικές “απαντήσεις” ασφάλειας, το μόνο που θα κάνουν είναι να ενισχύσουν τα ρήγματα μέσα στην τάξη μας και να δώσουν έτσι τροφή στους φανατικούς κάθε είδους. Και, παραπέρα, ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα, το βίαιο, που μας πάει κάθε μέρα και περισσότερο, όλους μαζί, στη βαρβαρότητα, τίθεται το ζήτημα της οικοδόμησης ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου απαλλαγμένο από καταπίεση, από εκμετάλλευση, και απ’ όλους όσους τρέφονται από αυτά.
22 Οκτωβρίου 2020