Στην υπεράσπιση των συντάξεων ενάντια στον Μακρόν, η προοπτική της ανανεούμενης απεργίας

Το λαϊκό κίνημα κατά του Μακρόν και του σχεδίου του για αντιμεταρρύθμιση των συντάξεων βρίσκεται σε μια καμπή. Η ώρα τώρα είναι να ετοιμαστεί μια ανανεώσιμη απεργία από τις 7 Μαρτίου, ημερομηνία που καθόρισε η διασυνδικαλιστική επιτροπή, με την ανάγκη να επεκταθεί σε όσο περισσότερους κλάδους γίνεται. Μόνο με αυτό το αντίτιμο είναι που θα αποφύγουμε ένα σενάριο όπως του 2010, που είχε δει την κινητοποίηση να φθείρεται απέναντι σε μια κυβέρνηση -τότε του Σαρκοζύ και του Φιγιόν- που εμφανιζόταν ανένδοτη.

Μια μαζική αντίθεση στην αντιμεταρρύθμιση

Εδώ και ένα μήνα, οι κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση Μακρόν δεν αποδυναμώνονται, αλλά το αντίθετο.

Την πε­ρα­σμέ­νη εβδο­μά­δα, έγι­ναν δύο μέρες δρά­σης από τον πα­νε­θνι­κό δια­συν­δι­κα­λι­στι­κό συ­ντο­νι­σμό: Μια μέρα απερ­γιών και δια­δη­λώ­σε­ων στις 7 Φλε­βά­ρη και μια μέρα δια­δη­λώ­σε­ων (χωρίς κά­λε­σμα σε απερ­γί­ες) στις 11 Φλε­βά­ρη.

Η Τρίτη 7 Φλε­βά­ρη ήταν της ίδιας τάξης με­γέ­θους με την 19η Γε­νά­ρη όσον αφορά το μέ­γε­θος των δια­δη­λώ­σε­ων, αλλά με μι­κρό­τε­ρο αριθ­μό απερ­γών σε σχέση με τις 31 Γε­νά­ρη.

Αυτά τα χα­μη­λό­τε­ρα πο­σο­στά [συμ­με­το­χής στην απερ­γία] κατά την τρίτη απερ­γία σε 20 μέρες, είναι προ­φα­νές ότι θέ­τουν το ζή­τη­μα της απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας των επα­να­λαμ­βα­νό­με­νων [αλλά με χρο­νι­κή από­στα­ση] απερ­γιών την ώρα που η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­μέ­νει απο­λύ­τως απο­φα­σι­σμέ­νη να πε­ρά­σει με πυγμή την υιο­θέ­τη­ση της αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης. 

Αλλά από την άλλη, ο μα­ζι­κός χα­ρα­κτή­ρας των δια­δη­λώ­σε­ων συ­νε­χί­ζει να δεί­χνει την μα­ζι­κή λαϊκή απόρ­ρι­ψη της με­ταρ­ρύθ­μι­σης και ότι υπάρ­χει μια κα­θα­ρή κα­τα­νό­η­ση των συ­νε­πειών της.

Το Σάβ­βα­το 11 Φλε­βά­ρη, με 2,5 εκα­τομ­μύ­ρια δια­δη­λω­τές σύμ­φω­να με τα συν­δι­κά­τα, ήταν μια επι­βε­βαί­ω­ση αυτής της λαϊ­κής απόρ­ρι­ψης. Σε ένα με­γά­λο αριθ­μό πό­λε­ων, ακόμα και μι­κρού ή με­σαί­ου με­γέ­θους, η συμ­με­το­χή στις δια­δη­λώ­σεις ήταν ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη από εκεί­νη της 31ης Γε­νά­ρη -ακό­μα και σύμ­φω­να με τα στοι­χεία της αστυ­νο­μί­ας. Στο Πα­ρί­σι, η αστυ­νο­μία ανα­κοί­νω­σε 963.000 δια­δη­λω­τές, που απο­τε­λεί το με­γα­λύ­τε­ρο αριθ­μό [που έχουν ανα­κοι­νώ­σει οι Αρχές] όχι μόνο από την αρχή αυτού του κι­νή­μα­τος, αλλά εδώ και δε­κα­ε­τί­ες κοι­νω­νι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων.

Συ­νε­πώς, αυτές οι δύο μέρες επι­βε­βαί­ω­σαν το πιο εμ­φα­νές φαι­νό­με­νο της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης της χώρας: Ο Μα­κρόν και η κυ­βέρ­νη­σή του πα­ρα­μέ­νουν απο­λύ­τως απο­μο­νω­μέ­νοι και ο ερ­γα­ζό­με­νος πλη­θυ­σμός υπο­στη­ρί­ζει συ­ντρι­πτι­κά το κί­νη­μα ενά­ντια στα σχέ­διά του. 

Σε κάθε συ­ζή­τη­ση για το νο­μο­σχέ­διο βλέ­που­με υπουρ­γούς να ανα­κοι­νώ­νουν ψεύδη, να κά­νουν λάθος υπο­λο­γι­σμούς τους οποί­ους μετά υπο­χρε­ώ­νο­νται να ανα­σκευά­σουν οι ίδιοι. Αυτό συ­νέ­βη με την υπό­σχε­ση της Ελι­ζα­μπέτ Μπορν ότι «η με­ταρ­ρύθ­μι­ση θα επι­τρέ­ψει να επα­νε­κτι­μη­θούν οι απο­λα­βές των συ­ντα­ξιο­δο­τη­μέ­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων, τε­χνι­τών και μι­κρο­μα­γα­ζα­τό­ρων που δού­λευαν με τον κα­τώ­τα­το μισθό: θα παίρ­νουν πε­ρί­που 1.200 ευρώ το μήνα». Ισχυ­ρί­στη­κε από μόνη της ότι αυτό αφορά 1,8 εκα­τομ­μύ­ριο συ­ντά­ξεις. Τε­λι­κά, η διά­ψευ­ση ήρθε κα­τευ­θεί­αν από τον υπουρ­γό που έχει την ευ­θύ­νη της με­ταρ­ρύθ­μι­σης, τον Ολι­βιέ Ντου­σόπ: «Τώρα να σας πω αν θα αφορά 10, 20 ή 30 χι­λιά­δες αν­θρώ­πους, δεν το γνω­ρί­ζω». Το ίδιο ισχύ­ει με τη συ­μπε­ρί­λη­ψη των χρό­νων «μα­θη­τεί­ας» [πρα­κτι­κής εξά­σκη­σης] στον υπο­λο­γι­σμό του ερ­γά­σι­μου βίου για πλήρη σύ­ντα­ξη, που θα αφορά μόνο τους νέους αν­θρώ­πους που βρί­σκο­νταν σε «μα­θη­τεία» μετά το 2014. Οι πολ­λές ανα­κρί­βειες και τα μικρά ψέ­μα­τα απα­ξιώ­νουν πλή­ρως κάθε επι­κοι­νω­νια­κή τα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης.

Τα επι­θε­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα της κυ­βέρ­νη­σης είναι τα πιο γε­λοία. Ο υπουρ­γός Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, Γκα­μπριέλ Ατάλ, τολμά να δια­κη­ρύσ­σει ότι «το σύ­στη­μα δια­νο­μής [συ­ντά­ξε­ων] πρέ­πει να σωθεί από τη χρε­ο­κο­πία». Υπάρ­χουν πολλά και ιδιαί­τε­ρα ανα­λυ­τι­κά άρθρα που έχουν απο­δεί­ξει την απάτη αυτών των επι­χει­ρη­μά­των, αν λά­βου­με υπόψη την απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση του συ­στή­μα­τος λόγω της μεί­ω­σης των κοι­νω­νι­κών ει­σφο­ρών. Οι εξαι­ρέ­σεις των ερ­γο­δο­τών από την κα­τα­βο­λή ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών φτά­νουν τα 85 δισ. ευρώ στον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης του 2021. Επι­πλέ­ον, η κυ­βέρ­νη­ση απαι­τεί από τις υπη­ρε­σί­ες που τις αφορά, να επι­δει­κνύ­ουν στους οί­κους αξιο­λό­γη­σης και στην Κο­μι­σιόν τον υπο­δειγ­μα­τι­κό της δη­μο­σιο­νο­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα,μειώ­νο­ντας κάθε χρόνο κατά 17 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ το κε­φά­λαιο του χρέ­ους της.

Τέλος, είναι πα­ρά­δο­ξο να βλέ­που­με τους βου­λευ­τές της Renaissance [«Ανα­γέν­νη­ση», το κόμμα του Μα­κρόν] να μέμ­φο­νται τους βου­λευ­τές της NUPES γιατί αρ­νού­με­νοι τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση, θέ­λουν «να δη­μιουρ­γη­θεί ένα αβά­στα­χτο χρέος 160 δισ. ευρώ». Αυτά τα 160 δισ. ευρώ υπο­τί­θε­ται ότι αντι­στοι­χούν στο έλ­λειμ­μα που θα έχει συσ­σω­ρευ­θεί μετά από 20 χρό­νια, σύμ­φω­να με το πιο απαι­σιό­δο­ξο σε­νά­ριο του COR (Συμ­βού­λιου Προ­σα­να­το­λι­σμού Συ­ντά­ξε­ων). Πρό­κει­ται για ένα υπο­θε­τι­κό ετή­σιο έλ­λει­μα 8 δισ., το οποίο προ­βάλ­λε­ται στην 20ε­τία για να πα­ρου­σια­στεί ένα βάρος που μοιά­ζει ως αβά­στα­χτο, τη στιγ­μή που ο ετή­σιος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης είναι πάνω από 700 δισ. ευρώ, ενώ το έλ­λειμ­μα του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για το 2023 είναι 165 δισ. ευρώ. Αυτό το έλ­λειμ­μα δεν εμπό­δι­σε την κυ­βέρ­νη­ση να προ­γραμ­μα­τί­ζει μια αύ­ξη­ση των στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών κατά 100 δισ. ευρώ την πε­ρί­ο­δο 2024-30 και να κα­ταρ­γή­σει την ει­σφο­ρά επί της προ­στι­θέ­με­νης αξίας των επι­χει­ρή­σε­ων, που αφορά ετή­σια έσοδα 9,7 δισ. ευρώ, από τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του 2023. Θα πρέ­πει επί­σης να θυ­μό­μα­στε ότι η βο­ή­θεια που κα­τα­βά­λει το κρά­τος σε επι­χει­ρή­σεις (είτε με δα­πά­νες είτε με φο­ρο­α­παλ­λα­γές) είναι 157 δισ. ευρώ ετη­σί­ως. Είναι λοι­πόν προ­φα­νές ότι το επί­δι­κο σε όλη αυτή τη συ­ζή­τη­ση αφορά την ανα­δια­νο­μή του πλού­του, ξε­κι­νώ­ντας από τις πηγές των φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων και τη δια­νο­μή των δη­μό­σιων δα­πα­νών.

Οι δια­δη­λώ­σεις, ιδιαί­τε­ρα στις μι­κρές και με­σαί­ες πό­λεις, είχαν μα­ζι­κή λαϊκή συμ­με­το­χή που δεν εκ­φρά­ζει μόνο την απόρ­ρι­ψη της συ­ντα­ξιο­δο­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης, αλλά δίνει φωνή και στην δυ­σα­ρέ­σκεια, την απελ­πι­σία που προ­κα­λεί ο πλη­θω­ρι­σμός, η αύ­ξη­ση του κό­στους ζωής και ιδιαί­τε­ρα των τρο­φί­μων και της ενέρ­γειας, όπως και η διά­λυ­ση των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, με πρώτα τα νο­σο­κο­μεία και τα σχο­λεία.

Όλα αυτά ενώ οι 40 κο­ρυ­φαί­οι ει­σηγ­μέ­νοι στο χρη­μα­τι­στή­ριο Όμι­λοι [CAC 40] ανα­κοι­νώ­νουν διευ­ρυ­μέ­να κέρδη και ο πλου­τι­σμός μιας μι­κρής μειο­ψη­φί­ας στέ­κε­ται απέ­να­ντι στην επι­σφά­λεια των πολ­λών: 80 δισ. ευρώ (με­τα­ξύ των οποί­ων 56 δισ. σε με­ρί­σμα­τα) δια­νε­μή­θη­καν στους με­τό­χους των CAC 40 το 2022. Ο Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν μπο­ρεί να είναι πε­ρή­φα­νος που ο Μπερ­νάρ Αρνό, ο οποί­ος πρό­σφα­τα τον συ­νό­δε­ψε στην Ουά­σινγ­κτον, έγινε ο ιδιο­κτή­της της πρώ­της πε­ριου­σί­ας στον πλα­νή­τη, με 213 δισ. δο­λά­ρια.   

Η κα­τά­στα­ση όσον αφορά τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις προ­φα­νώς δεν είναι απλή. Η κυ­βέρ­νη­ση αγνο­εί πλή­ρως τη θέ­λη­ση της πλειο­ψη­φί­ας που εκ­φρά­ζε­ται στους δρό­μους. Από την άλλη, επι­διώ­κει να θε­με­λιώ­σει τη νο­μι­μο­ποί­η­σή της μέσω μιας κοι­νο­βου­λευ­τι­κής συμ­φω­νί­ας με τους Ρε­που­μπλι­κά­νους, που απο­τε­λεί τη μόνη πι­θα­νό­τη­τα να απο­κτή­σει πλειο­ψη­φία στη Βουλή και στη Γε­ρου­σία.

Κάθε διά­λο­γος με τα συν­δι­κά­τα έχει απο­κλει­στεί εδώ και αρ­κε­τές εβδο­μά­δες, αλλά από την άλλη, η Ελι­ζα­μπέτ Μπορν και οι υπουρ­γοί της δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται με το πα­ρα­δο­σια­κό κόμμα της Δε­ξιάς. Η τα­ξι­κή πε­ρι­φρό­νη­ση που επι­δει­κνύ­ε­ται απέ­να­ντι στη λαϊκή θέ­λη­ση εμ­βα­θύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα ενά­ντια σε αυτή τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση, αλλά και απο­κα­λύ­πτει την πο­λι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση της κυ­βέρ­νη­σης: Να επα­να­λά­βει την τα­κτι­κή του Σαρ­κο­ζί το φθι­νό­πω­ρο του 2010, που προ­κει­μέ­νου να αυ­ξή­σει τα όρια ηλι­κί­ας από τα 60 στα 62, αντι­στά­θη­κε σε μια σειρά απερ­γιών και δια­δη­λώ­σε­ων που ήταν αντί­στοι­χου επι­πέ­δου με αυτές που βλέ­που­με σή­με­ρα: Μέσα στο Σε­πτέμ­βρη και μέχρι τα μέσα Οκτώ­βρη του 2010, υπήρ­ξαν 7 με­γά­λες μέρες απερ­γιών και δια­δη­λώ­σε­ων, με ένα συν­δι­κα­λι­στι­κό μέ­τω­πο πα­νο­μοιό­τυ­πο με το ση­με­ρι­νό και με με­γά­λες απερ­γί­ες. Από τις 12 Οκτώ­βρη, οι σι­δη­ρό­δρο­μοι, το μετρό, τα λι­μά­νια και τα δι­υ­λι­στή­ρια κα­τέ­βη­καν σε απερ­γία: 18 μέρες απερ­γί­ας στα τρένα, 12 δι­υ­λι­στή­ρια απο­κλει­σμέ­να και ελ­λεί­ψεις καυ­σί­μων στο ένα τρίτο των σταθ­μών εξυ­πη­ρέ­τη­σης. Εκεί­νες τις μέρες, ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός πε­ριο­ρί­στη­κε στο να καλεί μέρες δρά­σης, με όλο και με­γα­λύ­τε­ρα χρο­νι­κά κενά με­τα­ξύ τους, και άφησε το κί­νη­μα χωρίς κα­νέ­να προ­σα­να­το­λι­σμό το βράδυ της 19ης Οκτώ­βρη [ψή­φι­ση του νέου νόμου]. Ο Σαρ­κο­ζί και ο υπουρ­γός του ο Βερτ, κα­τά­φε­ραν έτσι να πε­ρά­σουν μια λα­ο­μί­ση­τη απο­νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νη με­ταρ­ρύθ­μι­ση. Ο Σαρ­κο­ζί είχε την πο­λυ­τέ­λεια ακόμα και να συγ­χα­ρεί τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες στις 16 Νο­έμ­βρη του 2010 στο TF1, το με­γα­λύ­τε­ρο τη­λε­ο­πτι­κό κα­νά­λι:

«Πρέ­πει να τι­μή­σου­με τις συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις της χώρας μας, καθώς κά­να­με πράξη αυτή τη ση­μα­ντι­κή συ­ντα­ξιο­δο­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση χωρίς κα­θό­λου βία. (…) Ο γαλ­λι­κός λαός δι­καιού­ται να είναι πε­ρή­φα­νος. Εκ­δή­λω­σαν την δια­φω­νία τους, τις ανη­συ­χί­ες τους, αλλά με σε­βα­σμό ο ένας απέ­να­ντι στον άλλο. (…). Τα συν­δι­κά­τα έδει­ξαν υπευ­θυ­νό­τη­τα». Το UMP πλή­ρω­σε το τί­μη­μα 2 χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, όταν έχασε την προ­ε­δρία και είδε την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία να πη­γαί­νει στο Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα, το οποίο όμως όχι μόνο δεν ακύ­ρω­σε την με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Βερτ αλλά πρό­σθε­σε και την με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Του­ρέν που αυ­ξά­νει στα­δια­κά τα χρό­νια ετή­σιων ει­σφο­ρών [για θε­με­λί­ω­ση δι­καιώ­μα­τος πλή­ρους σύ­ντα­ξης].

Το ζή­τη­μα της ανα­νε­ού­με­νης απερ­γί­ας, της γε­νι­κής απερ­γί­ας [διαρ­κεί­ας] που θα έκανε τον Βερτ και τον Σαρ­κο­ζί να υπο­κύ­ψουν, είχε τεθεί στις δια­δη­λώ­σεις και μέσα στα συν­δι­κά­τα. Αλλά ένα με­γά­λο μέρος του δια­συν­δι­κα­λι­στι­κού συ­ντο­νι­σμού ήταν αντί­θε­το. Όπως ο Φραν­σουά Σερέκ, τότε γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της CFDT, που είχε στο Γαλ­λι­κό Πρα­κτο­ρείο Ει­δή­σε­ων στις 23 Σε­πτέμ­βρη: «Αυτοί που θέ­λουν να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σουν το κί­νη­μα, που κα­λούν σε γε­νι­κή απερ­γία, θέ­λουν να πε­ρά­σου­με σε μια πο­λι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση (…). Αλλά η δύ­να­μη αυτού του κι­νή­μα­τος βρί­σκε­ται στο ότι δεν είναι πο­λι­τι­κό, αλλά κοι­νω­νι­κό. Έχου­με μια ήσυχη δύ­να­μη, ας τη χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με». Ο Μπερ­νάρ Τυμπό, γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της CGT είχε απο­φύ­γει μια κα­θα­ρή απά­ντη­ση, δη­λώ­νο­ντας στις 10 Σε­πτέμ­βρη στη Le Monde: «Όσο κυ­ριαρ­χεί η αδιαλ­λα­ξία, τόσο θα κερ­δί­ζει έδα­φος η ιδέα των ανα­νε­ού­με­νων απερ­γιών». Συ­νο­λι­κά, ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός δεν ενα­ντιώ­θη­κε στις ανα­νε­ού­με­νες απερ­γί­ες σε κάθε κλάδο, αλλά τις άφησε απλά να συμ­βούν χωρίς να επι­χει­ρεί να τις ενι­σχύ­σει, να τις επε­κτεί­νει, να ορ­γα­νώ­σει ένα αγω­νι­στι­κό «κα­λε­ντά­ρι» για την ανά­πτυ­ξη της σύ­γκρου­σης. Το 2010, οι μα­χη­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες προ­ήλ­θαν από ένα με­γά­λο αριθ­μό συν­δι­κά­το και μα­χη­τι­κών αγω­νι­στών που έφτια­ξαν συ­ντο­νι­σμούς και δια­κλα­δι­κές γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις για να ενι­σχυ­θούν οι απερ­γί­ες και να ορ­γα­νω­θούν οι απο­κλει­σμοί, ιδιαί­τε­ρα στην Του­λούζ, τη Ρουέν, τη Μασ­σα­λία και το δια­μέ­ρι­σμα 92 της πε­ρι­φέ­ρειας του Πα­ρι­σιού.

Το ίδιο ζή­τη­μα λοι­πόν είναι ιδιαί­τε­ρα παρόν και σή­με­ρα. Αξί­ζει να ση­μειω­θούν δύο ση­μα­ντι­κές δια­φο­ρές με το 2010, όσον αφορά την πο­λι­τι­κή των συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών: Πρώ­τον, όλα τα συν­δι­κά­τα είναι ξε­κά­θα­ρα υπέρ της από­συρ­σης του νο­μο­σχε­δί­ου της Μπορν. Αυτό δεν ίσχυε το 2010 [όταν κά­ποια αγω­νί­ζο­νταν για «βελ­τιώ­σεις»]. Η άλλη δια­φο­ρά είναι ακρι­βώς η ύπαρ­ξη της εμπει­ρί­ας του 2010 και της απο­τυ­χί­ας της -οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες έχουν επί­γνω­ση αυτής της απο­τυ­χί­ας.

Στις 7 Φλε­βά­ρη, η συν-εκ­πρό­σω­πος των Solidaires, Μυ­ριέλ Ζιλ­μπέρ, δή­λω­σε: «Δεν θα μπο­ρέ­σου­με να νι­κή­σου­με αν δεν κι­νη­θού­με προς ένα πραγ­μα­τι­κό, ανα­νε­ού­με­νο και γε­νι­κευ­μέ­νο μπλο­κά­ρι­σμα της οι­κο­νο­μί­ας. Οι με­γά­λες δια­δη­λώ­σεις δεν θα αρ­κέ­σουν». Τα Solidaires έχουν προ­τεί­νει συ­γκε­κρι­μέ­να να γί­νουν προ­ε­τοι­μα­σί­ες για τις 8 Μάρτη, προ­ω­θώ­ντας την προ­ο­πτι­κή μιας ανα­νε­ού­με­νης απερ­γί­ας από εκεί­νη την ημε­ρο­μη­νία και μετά. Ο στό­χος είναι εμ­φα­νώς να συν­δυα­στεί στο κα­λε­ντά­ρι της μάχης ενά­ντια στη συ­ντα­ξιο­δο­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, η απερ­γία και η φε­μι­νι­στι­κή δια­δή­λω­ση της Πα­γκό­σμιας Μέρας της Γυ­ναί­κας στις 8 Μάρτη, έχο­ντας τη γνώση ότι ήδη η CGT, η FSU και τα Solidaires προ­ε­τοι­μά­ζο­νται από κοι­νού για να στη­ρί­ξουν αυτή την ημε­ρο­μη­νία.

Ο πα­νε­θνι­κός δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός στο σύ­νο­λό του, πήρε υπόψη του εν μέρει αυτή την πρό­τα­ση. Στη δια­κή­ρυ­ξή του στις 11 Φλε­βά­ρη με τίτλο «Ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός είναι έτοι­μος να σκλη­ρύ­νει την κι­νη­το­ποί­η­ση», δη­λώ­νει: «Αν η κυ­βέρ­νη­ση και οι βου­λευ­τές πα­ρα­μεί­νουν κου­φοί απέ­να­ντι στη λαϊκή δια­μαρ­τυ­ρία, ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός θα κα­λέ­σει σε σκλή­ρυν­ση της κι­νη­το­ποι­η­μέ­νης πα­ρα­λύ­ο­ντας στις 7 Μάρτη κάθε κλάδο σε όλη τη Γαλ­λία… και αξιο­ποιώ­ντας την 8η Μάρτη… για να υπο­γραμ­μι­στεί η με­γά­λη κοι­νω­νι­κή αδι­κία αυτής της με­ταρ­ρύθ­μι­σης απέ­να­ντι στις γυ­ναί­κες». Είναι εμ­φα­νές ότι αυτή η ανα­κοί­νω­ση ται­ριά­ζει στην πρό­τα­ση των Solidaires που κα­λούν σε προ­ε­τοι­μα­σί­ες σε όλους τους κλά­δους για μια γε­νι­κή απερ­γία, ανα­νε­ού­με­νη από τις 7 Μάρτη και μετά. Ήδη η ομο­σπον­δία της CGT στους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς καλεί σε ανα­νε­ού­με­νη απερ­γία από εκεί­νη την ημέρα, όπως και ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός στις αστι­κές συ­γκοι­νω­νί­ες του Πα­ρι­σιού (RATP). Τις επό­με­νες μέρες ανα­μέ­νε­ται να βγά­λουν μια γε­νι­κή ανα­κοί­νω­ση τα Solidaires. Είναι πολύ πι­θα­νό ότι τις επό­με­νες ημέ­ρες θα προ­κύ­ψουν πε­ρισ­σό­τε­ρα κα­λέ­σμα­τα στην ίδια κα­τεύ­θυν­ση. Θα μπο­ρού­σε έτσι να δια­μορ­φω­θεί ένας κα­θα­ρό και δια­κλα­δι­κό χρο­νο­διά­γραμ­μα για ανα­νε­ού­με­νες απερ­γί­ες από τις 7 Μάρτη. Επι­πλέ­ον, αυτή η ημε­ρο­μη­νία είναι και το τέλος των χει­με­ρι­νών σχο­λι­κών δια­κο­πών, κάτι που ανοί­γει τις πι­θα­νό­τη­τες κι­νη­το­ποί­η­σης στα λύ­κεια και ενί­σχυ­σης του κι­νή­μα­τος που έχει ξε­κι­νή­σει στα πα­νε­πι­στή­μια. Κάπως έτσι, μπο­ρεί να προ­κύ­ψει ένα δια­φο­ρε­τι­κό σε­νά­ριο από αυτό του 2010.

Το θε­με­λιώ­δες ερώ­τη­μα είναι προ­φα­νώς αν υπάρ­χει η πε­ποί­θη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων ότι είναι εφι­κτό να νι­κή­σου­με, ότι αξί­ζει τον κόπο να βρε­θού­με σε απερ­γία από τις 7 Μάρτη και μετά για να οδη­γή­σου­με τον Μα­κρόν σε υπο­χώ­ρη­ση. Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις οφεί­λουν να δια­χει­ρι­στούν με προ­σο­χή τις επό­με­νες 25 μέρες, γιατί πα­ρό­τι μπο­ρούν να συμ­βά­λουν σε διά­φο­ρους κλά­δους για την προ­ε­τοι­μα­σία ενός κα­θο­λι­κού κι­νή­μα­τος στις αρχές Μάρτη, μπο­ρούν επί­σης να προ­κα­λέ­σουν κι ένα αί­σθη­μα πα­ραί­τη­σης στον πλη­θυ­σμό. 

Η κυ­βέρ­νη­ση και τα φι­λι­κά της ΜΜΕ γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι ξε­κι­νά μια νέα φάση. Ο Μα­κρόν δεν επι­διώ­κει πλέον να πεί­σει. Θέλει κυ­ρί­ως να απο­δυ­να­μώ­σει ή να διαι­ρέ­σει το κί­νη­μα. Πρώτα από όλα απευ­θυ­νό­με­νος ου­σια­στι­κά στις «με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κές» συ­νο­μο­σπον­δί­ες, ιδιαί­τε­ρα τις CFDT, CGC και UNSA, προ­κει­μέ­νου να τις απο­σπά­σει από τους «σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κούς» της ανα­νε­ού­με­νης απερ­γί­ας. Μέχρι τώρα το συν­δι­κα­λι­στι­κό μέ­τω­πο έχει αντέ­ξει και ο ίδιος ο γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της CFDT, Λορέν Μπερ­ζέ, επα­να­λαμ­βά­νει ότι αν το κί­νη­μα σκλη­ρύ­νει η κυ­βέρ­νη­ση θα έχει την πλήρη ευ­θύ­νη για αυτή την εξέ­λι­ξη.

Πα­ράλ­λη­λα, τα ΜΜΕ και η κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρούν να στρέ­ψουν τα φώτα του εν­δια­φέ­ρο­ντος στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση στην Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Κα­τη­γο­ρούν την NUPES και ιδιαί­τε­ρα την Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία ότι έχουν κάνει μπά­χα­λο τη συ­ζή­τη­ση και την μπλο­κά­ρουν με την κα­τά­θε­ση 11.000 τρο­πο­λο­γιών. Οι μα­κρο­νι­κοί βου­λευ­τές, που στο συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα συμ­μα­χούν με τον Εθνι­κό Συ­να­γερ­μό, αντι­δρούν υστε­ρι­κά στο πα­ρα­μι­κρό πε­ρι­στα­τι­κό για το οποίο είναι τάχα ένο­χοι οι βου­λευ­τές της NUPES: Όπως πχ γιατί έπαι­ζαν με μια μπάλα που είχαν φτιά­ξει απερ­γοί και είχε πάνω της το πρό­σω­πο του Ολι­βιέ Ντου­σόπ, του υπουρ­γού που φέρει την ευ­θύ­νη της με­ταρ­ρύθ­μι­σης. Πα­ρο­μοί­ως, η κυ­βέρ­νη­ση κάνει υπερ­βο­λι­κά με­γά­λο θό­ρυ­βο για ένα ομοί­ω­μα της Ελι­ζα­μπέτ Μπορν που κρε­μά­στη­κε από μια αγ­χό­νη στη δια­δή­λω­ση της 11ης Φλε­βά­ρη. Ωστό­σο, είναι συ­νη­θι­σμέ­νο στις κοι­νω­νι­κές δια­δη­λώ­σεις των τε­λευ­ταί­ων 50 χρό­νων να βλέ­πει κα­νείς συν­θή­μα­τα, πλα­κάτ ή ομοιώ­μα­τα που γε­λοιο­ποιούν και βρί­ζουν προ­έ­δρους και υπουρ­γούς. Ο στό­χος των Μα­κρο­νι­κών είναι προ­φα­νώς να χρη­σι­μο­ποιούν αυ­τούς τους αντι­πε­ρι­σπα­σμούς για να χα­λα­ρώ­σει η μέγ­γε­νη στην οποία έχουν βρε­θεί. 

Εν τω με­τα­ξύ, στις πιο πρό­σφα­τες συ­νε­δριά­σεις της Εθνο­συ­νέ­λευ­σης εί­δα­με επί­σης τους Μα­κρο­νι­κούς και τους Ρε­που­μπλι­κα­νούς βου­λευ­τές να σπεύ­δουν να συ­να­σπι­στούν την τε­λευ­ταία στιγ­μή ως έσχα­τη λύση για να ανα­τρα­πεί μια πλειο­ψη­φία που είχε προ­τεί­νει να κο­στί­ζουν 1 ευρώ τα γεύ­μα­τα για όλους τους φοι­τη­τές στα εστια­τό­ρια των πα­νε­πι­στη­μί­ων. Με την αντί­στοι­χη τα­κτι­κή, δεν κα­τά­φε­ραν να εμπο­δί­σουν την εθνο­συ­νέ­λευ­ση να υιο­θε­τή­σει ένα νο­μο­σχέ­διο του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος για επα­νε­θνι­κο­ποί­η­ση της EDF -σχε­δόν απο­κλει­στι­κού πα­ρα­γω­γού ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος στη Γαλ­λία- και έξοδο από τους κα­νό­νες της ΕΕ όσον αφορά την τιμή του ρεύ­μα­τος. Προ­φα­νώς αυτό το ψη­φι­σμέ­νο νο­μο­σχέ­διο θα αμ­φι­σβη­τη­θεί από τη δεξιά πλειο­ψη­φία στη Γε­ρου­σία, όμως όλα αυτά τα πε­ρι­στα­τι­κά απο­δει­κνύ­ουν την αδυ­να­μία της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας της «Ανα­γέν­νη­σης» στην εθνο­συ­νέ­λευ­ση [ΣτΜ: το προ­ε­δρι­κό μπλοκ είναι ήδη μειο­ψη­φι­κό, αλλά και αυτό δεν είναι δε­δο­μέ­νο, καθώς πε­ρι­λαμ­βά­νει και τα­λα­ντευό­με­νους συμ­μά­χους πέρα από την «Ανα­γέν­νη­ση», το αμι­γώς μα­κρο­νι­κό κόμμα]. Ως μειο­ψη­φία, εξαρ­τιό­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο από την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα των Ρε­που­μπλι­κα­νών για να εξα­σφα­λί­ζουν την ψή­φι­ση των μέ­τρων τους. Αντι­με­τω­πί­ζουν την εχθρό­τη­τα της ίδιας της εκλο­γι­κής τους βάσης και φο­βού­νται για το μέλ­λον τους στις επό­με­νες κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές.

Άρα το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό κλίμα στη Γαλ­λία μπο­ρεί να βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα ενός ση­μεί­ου κα­μπής. Πο­λι­τι­κά, τα επί­δι­κα είναι πολλά: Να ητ­τη­θεί ο Μα­κρόν, να βελ­τιω­θεί ο συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης υπέρ των λαϊ­κών τά­ξε­ων και να ενι­σχυ­θεί η πίστη σε μια εναλ­λα­κτι­κή που θα μπο­ρεί να βάλει τέλος στις επι­θέ­σεις του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού και να ικα­νο­ποι­ή­σει τις λαϊ­κές ανά­γκες. Πέρα από το ζή­τη­μα των συ­ντά­ξε­ων, υπάρ­χει ένα πα­ρά­θυ­ρο που μπο­ρεί να ανοί­ξει και ένας φόβος που μπο­ρεί να κυ­ριεύ­σει τις κα­πι­τα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες.

Οι πι­κρό­χο­λες επι­θέ­σεις που στο­χεύ­ουν να απα­ξιώ­σουν την NUPES και οι κο­λα­κεί­ες προς την ακρο­δε­ξιά, η οποία είναι συμ­βα­τή με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές (όπως δεί­χνει ξε­κά­θα­ρα η κυ­βέρ­νη­ση Με­λό­νι στην Ιτα­λία), είναι ση­μά­δια ότι αρ­χί­ζει να εμ­φα­νί­ζε­ται ένας τέ­τοιος φόβος. Η οι­κο­δό­μη­ση ενός πραγ­μα­τι­κού αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού πο­λι­τι­κού με­τώ­που μέσα στη φωτιά του κι­νή­μα­τος ενά­ντια στη με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Μα­κρόν θα μπο­ρού­σε να κάνει ένα πραγ­μα­τι­κό άλμα μπρο­στά. Αυτό θα εξαρ­τη­θεί πρώτα από όλα από την ικα­νό­τη­τα να δια­τη­ρή­σει ενερ­γή την κι­νη­το­ποί­η­ση, να την «ρι­ζώ­σει» και να προ­ε­τοι­μά­σει την ανα­νε­ού­με­νη απερ­γία στους πε­ρισ­σό­τε­ρους δυ­να­τούς κλά­δους. Το να μην αφε­θεί το κί­νη­μα να ξε­φου­σκώ­σει τις επό­με­νες 25 μέρες θα είναι απο­φα­σι­στι­κό με αυτή την έν­νοια.

12 Φεβρουαρίου 2023

Μετάφραση Πάνος Πέτρου για το Rproject [από το αγγλικό στο International Viewpoint]