Οι προοπτικές του ρώσικου ιμπεριαλισμού

Ο πόλεμος του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία δεν δείχνει σημάδια να σταματά. Αυτό το καλοκαίρι και το φθινόπωρο είδαμε δύο επιθετικά κύματα, πρώτα ένα από την Ουκρανία, με στόχο την απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών της, και, έπειτα, μια αντεπίθεση από τη Ρωσία για την κατάληψη περισσότερων εδαφών, η οποία συνεχίζεται ακόμα.

Η Μόσχα εξαπέλυσε πρόσφατα μια μαζική επίθεση με ρουκέτες στην Ουκρανία, με στόχο αμάχους και υποδομές την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Η ρωσική συνοριακή πόλη Μπέλγκοροντ έγινε στόχος πυραυλικών επιθέσεων αντιποίνων. Η Ρωσία έχει μισό εκατομμύριο στρατιώτες στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστεί την κατοχή της και θα χρειαστεί περισσότερους για την πλήρη επίθεση που θα μπορούσε να ξεκινήσει την άνοιξη.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική άρχουσα τάξη είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν αυτόν τον πόλεμο μέχρι τέλους. Ο Πούτιν το κατέστησε αυτό σαφές στην ετήσια δημόσια εκδήλωση ερωτήσεων και απαντήσεων "Απευθείας με τον Βλάντιμιρ Πούτιν" στις 14 Δεκεμβρίου, στην οποία απάντησε επί αρκετές ώρες σε προσεκτικά επιμελημένες ερωτήσεις του κοινού.

Είπε ότι ο στόχος της λεγόμενης Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης παραμένει η υποτιθέμενη αποναζιστικοποίηση και αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας. Αυτό σημαίνει ότι σκοπεύει να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι να επιτύχει την αλλαγή καθεστώτος στην Ουκρανία και τη μετατροπή της Ουκρανίας σε ρωσική ημι-αποικία.

Για να το πετύχει αυτό, το καθεστώς του προσπαθεί να σταθεροποιήσει τη ρωσική κοινωνία, να υποδαυλίσει την πολιτική σύγκρουση με τις ΗΠΑ και τις χώρες του ΝΑΤΟ, να νομιμοποιήσει την εξουσία του μέσω των προεδρικών εκλογών του Μαρτίου και να κινητοποιήσει τα ρωσικά στρατεύματα για μια νέα επίθεση την άνοιξη.

Σταθεροποίηση της ρωσικής κοινωνίας

Το καθεστώς έχει εμπλακεί σε μια έντονη εκστρατεία για τη σταθεροποίηση της ρωσικής κοινωνίας μετά την απόπειρα πραξικοπήματος με επικεφαλής τον Γεβγένι Πριγκοζίν και την ομάδα του, Wagner, το περασμένο καλοκαίρι. Ο Πούτιν ξεπέρασε αυτή τη μεγαλύτερη πρόκληση για την εξουσία του μέσω ενός συνδυασμού καρότων και μαστιγίων.

Πρόσφερε συμφωνίες στους μισθοφόρους της Βάγκνερ για να επιστρέψουν στους κόλπους του καθεστώτος. Μερικοί στρατηγοί του στρατού που βρίσκονταν κοντά στον Βάγκνερ συνελήφθησαν. Στην περίπτωση του ίδιου του Πριγκοζίν, ο Πούτιν τον σκότωσε τον Αύγουστο σε μια επίθεση με ρουκέτα, όχι μακριά από τη Μόσχα, που ανατίναξε το αεροπλάνο του πολέμαρχου αυτού.

Στη συνέχεια διέλυσε τον ίδιο τον όμιλο Βάγκνερ, εντάσσοντας τμήματά του στο ρωσικό υπουργείο Άμυνας και επιτρέποντας σε άλλα να διατηρηθούν από τον γιο του Πριγκοζίν, καθώς και από άλλες ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες.

Η συνέχιση της ύπαρξης αυτών των εταιρειών μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα στην πορεία για το καθεστώς, ιδίως αν ο πόλεμος εξελιχθεί άσχημα. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαφωνίες μεταξύ του κράτους και των εταιρειών αυτών σχετικά με τη στρατιωτική στρατηγική και τακτική, γεγονός που θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει και πάλι το καθεστώς.

Επίσης, το πραξικόπημα του Πριγκοζίν αποκάλυψε και την ύπαρξη μιας κρυφής διαφωνίας από αξιωματικούς του στρατού. Αλλά προς το παρόν, η στρατηγική του Πούτιν για απορρόφηση τμημάτων και καταστολή έχει ξεπεράσει την κρίση που προκάλεσε ο Πριγκοζίν.

Ο Πούτιν κατάφερε επίσης να σταθεροποιήσει την οικονομία, τουλάχιστον προς το παρόν. Το καθεστώς κυρώσεων της Δύσης δεν έβλαψε τη ρωσική οικονομία όσο αναμενόταν. Το καθεστώς και οι επιχειρήσεις της χώρας δημιούργησαν διάφορους τρόπους για να παρακάμπτουν τις κυρώσεις.

Αύξησαν τις εμπορικές συναλλαγές τους και τις επενδύσεις τους μέσω ουδέτερων κρατών, όπως αυτά της Κεντρικής Ασίας, καθώς και της Τουρκίας, των Αραβικών Εμιράτων και πολλών άλλων, ιδίως στον Παγκόσμιο Νότο. Οι χώρες αυτές έχουν αψηφήσει την πίεση των ΗΠΑ να συμμορφωθούν με το καθεστώς κυρώσεων.

Επιπλέον, οι κρατικές πετρελαϊκές εταιρείες της Ρωσίας συνήψαν νέες εξαγωγικές συμφωνίες με πολλές χώρες, ιδίως με την Κίνα, γεγονός που επίσης κράτησε την οικονομία σε μια τροχιά. Έτσι, οι κυρώσεις δεν έριξαν τη ρωσική οικονομία σε κρίση ούτε εμπόδισαν το κράτος να συνεχίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Παρά την ανθεκτικότητα της ρωσικής οικονομίας, ωστόσο, αυτή αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Για παράδειγμα, ο πληθωρισμός αυξάνεται και δημιουργεί σοβαρές οικονομικές πιέσεις για τους περισσότερους απλούς Ρώσους.

Για να τον ελέγξει, η Ρωσική Κεντρική Τράπεζα αύξησε τα επιτόκια. Αλλά αυτό μπορεί με τη σειρά του να προκαλέσει επιβράδυνση της οικονομίας, αυξάνοντας την ανεργία, και να πλήξει εκ νέου σκληρά την εργατική τάξη.

Για να διατηρήσει την ηγεμονία του επί του πληθυσμού, ο Πούτιν στράφηκε προς την καταστολή και τη νεοφασιστική ιδεολογία. Έχει καταστείλει σχεδόν όλες τις αριστερές διαφωνίες, ιδίως τους αντιπολεμικούς ακτιβιστές.

Ταυτόχρονα, προσπάθησε να κερδίσει τη συγκατάθεση του πληθυσμού με βάση το ρώσικο εθνικισμό, εθνοτικού τύπου, δαιμονοποιώντας κάθε ομάδα που τον απειλεί. Για παράδειγμα, προειδοποίησε ότι οι μουσουλμάνοι μετανάστες από την Κεντρική Ασία στη Ρωσία απειλούν την εθνοτική ισορροπία στη χώρα.

Ο ηγέτης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Πατριάρχης Κύριλλος, ξεπέρασε τον Πούτιν στην ισλαμοφοβία. Σε μια πρόσφατη ομιλία, που θα μπορούσε να είχε εκφωνηθεί από τον Τραμπ ή τον Ένοχ Πάουελ, προειδοποίησε για την πολιτιστική απειλή που συνιστούν οι μουσουλμάνοι και οι μετανάστες εν γένει.

Καθώς το καθεστώς και η Εκκλησία χρησιμοποιούν έναν τέτοιο εθνοτικό εθνικισμό για να συσπειρώσουν τη βάση τους, αυτό θα μπορούσε να τους γυρίσει μπούμερανγκ. Ένας τέτοιος φανατισμός θα μπορούσε να προκαλέσει αποστασιοποίηση από τα περίπου 15 εκατομμύρια μουσουλμάνους πολίτες της χώρας, οι οποίοι αποτελούν το 10% του πληθυσμού.

Ο Πούτιν έχει επίσης ξεκινήσει μια γερή εκστρατεία για την επιβολή των λεγόμενων παραδοσιακών, οικογενειακών αξιών. Έτσι, στοχοποίησε τις φεμινίστριες και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα ως απειλές για τη ρωσική κοινωνία.

Το καθεστώς βρίσκεται στα πρόθυρα της επιβολής πλήρους απαγόρευσης του δικαιώματος στην άμβλωση, στον απόηχο της πρόσφατης απαγόρευσής της σε ιδιωτικές κλινικές. Έχει επίσης ανακοινώσει την πλήρη απαγόρευση ομάδων, εκδηλώσεων, ακόμη και νυχτερινών κέντρων ΛΟΑΤΚΙ.

Σε αυτό το στάδιο, έτσι, ο Πούτιν έχει καταφέρει να σταθεροποιήσει τη ρωσική κοινωνία μέσω της καταστολής και αυτών των ιδεολογικών εκστρατειών.

Κατακτώντας την Ουκρανία

Με βάση αυτή τη σταθερότητα, θέλει να κλιμακώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο άμεσος στόχος του είναι να καταλάβει και ο υπόλοιπο Ντονμπάς, που έχει μια συμβολική σημασία για το αυτοκρατορικό φαντασιακό του Πούτιν και για τις δικαιολογίες του για τον πόλεμο.

Η πιθανή εαρινή επίθεση θα εξελιχθεί σταδιακά. Ο στόχος είναι να καταλάβει τη Χαρκίβ (Χάρκοβο), που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας, και να και να ανοίξει και ένα νέο μέτωπο στον ποταμό Δνείπερο.

Το σχέδιο θα μπορούσε να είναι η διαίρεση της Ουκρανίας σε δύο μέρη. Από τη μια, η Ρωσία να προσαρτήσει όλα τα εδάφη ανατολικά του Δνείπερου και, από την άλλη, να προσπαθούσε να μετατρέψει το υπόλοιπο της χώρας, δυτικά του ποταμού, σε ουδέτερο "αποναζιστικοποιημένο", δηλαδή εξαρτώμενο από τη Ρωσία, κράτος.

Αλλά αυτός θα ήταν μόνο ένας προσωρινός στόχος. Το ρωσικό κράτος παραμένει αποφασισμένο να επεκτείνει την αυτοκρατορία του στον υπόλοιπο μετασοβιετικό χώρο.

Υποδαύλιση της σύγκρουσης στο εσωτερικό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ

Ο Πούτιν ποντάρει στην άνοδο της δεξιάς στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ για να υπονομεύσει την αντίθεσή τους στον αυτοκρατορικό του επεκτατισμό. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ερωτήσεων και απαντήσεων, ο Πούτιν τόνισε επίσης ότι η Δύση είναι πολύ διχασμένη όσον αφορά τη βοήθεια προς την Ουκρανία.

Αναφέρθηκε συγκεκριμένα στη σύγκρουση μεταξύ των Ρεπουμπλικανών και της κυβέρνησης Μπάιντεν σχετικά με το προτεινόμενο πακέτο βοήθειας προς τη χώρα. Με σαφήνεια δήλωσε ότι θα καλωσόριζε μια νίκη των Ρεπουμπλικάνων, ειδικά του Τραμπ, στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, καθώς μια τέτοια νέα διοίκηση πιθανότατα θα μείωνε, ή και θα σταματούσε, κάθε υποστήριξη προς την Ουκρανία και θα μπορούσε ακόμα και να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ.

Επίσης φλερτάρει με την ακροδεξιά και στις υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ. Υποδαυλίζει τις εντάσεις με τη Φινλανδία, ένα νέο μέλος του συμφώνου. Ακολουθώντας το παράδειγμα του προέδρου της Λευκορωσίας Λουκασένκο, ο Πούτιν καλωσόρισε μετανάστες από το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και άλλες χώρες και στη συνέχεια τους ενθάρρυνε να εισέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω των φινλανδικών συνόρων.

Αυτό το κάνει για να προκαλέσει κρίση στο πολιτικό ρεύμα που επικρατεί εκεί και να τροφοδοτήσει την ανάπτυξη της αντιμεταναστευτικής ακροδεξιάς στη Φινλανδία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα.

Ελπίζει ότι η ανάπτυξη και η επιτυχία τους θα υπονομεύσει το ΝΑΤΟ εκ των έσω. Έτσι, τα επίσημα ρωσικά μέσα ενημέρωσης πανηγύρισαν την πρόσφατη νίκη του ακροδεξιού πολιτικού Γκερτ Βίλντερς στις ολλανδικές εκλογές, ο οποίος κατέβηκε με μια ισλαμοφοβική, αντιμεταναστευτική πλατφόρμα.

Τέλος, ο Πούτιν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον βάναυσο πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα προς όφελός του εναντίον των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ, που εξοπλίζουν και υποστηρίζουν το Ισραήλ. Επισήμως, η Ρωσία ζητά λύση δύο κρατών, υποστηρίζει την κατάπαυση του πυρός και την ανθρωπιστική βοήθεια του ΟΗΕ.

Φυσικά, όλα αυτά είναι υποκριτικά. Η Ρωσία έχει εμπλακεί ακριβώς στο ίδιο είδος πολέμου για προσάρτηση στην Ουκρανία, όπως το κάνει και το Ισραήλ στη Γάζα. Και, παρασκηνιακά, ο Πούτιν διατηρεί πολιτικές, διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις με το Ισραήλ.

Ωστόσο, εκμεταλλεύεται τον φρικτό πόλεμο του Ισραήλ για να αποκαταστήσει τον εαυτό του, ιδίως στον Παγκόσμιο Νότο, και να αποδυναμώσει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ελπίζει ότι αυτό θα του δώσει περισσότερο χώρο για να επιδιώξει τις δικές του ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες στην Ουκρανία και την υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.

Επιστράτευση και χώρος για την εαρινή επίθεση

Η δέσμευση του Πούτιν σε αυτό το σχέδιο θα απαιτήσει να επιβάλει μια ευρύτερη κινητοποίηση στρατευμάτων και ενδεχομένως και μια νέα επιστράτευση. Θα χρειαστεί να στρατολογήσει εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους για να στελεχώσει το στρατό και να πραγματοποιήσει νέες κατακτήσεις. Αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγάλα πολιτικά προβλήματα για τον Πούτιν.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα τα κάνει πριν από τις ρωσικές προεδρικές εκλογές του Μαρτίου. Ο ίδιος και όλο το υπόλοιπο κράτος θέλουν να διατηρήσουν μέχρι τότε ένα θετικό κλίμα στη ρωσική κοινωνία.

Μετά τις εκλογές, είναι πολύ πιθανό να αυξήσουν την κινητοποίηση προς το μέτωπο. Αυτή τη στιγμή μόνο το 40% περίπου των Ρώσων στρατιωτών στην Ουκρανία προέρχονται από στρατολογία, ενώ οι υπόλοιποι είναι οι λεγόμενοι “εθελοντές”, που συνίστανται δηλαδή σε απλούς ανθρώπους που κατατάχθηκαν στο στρατό για να βγάλουν ένα καλύτερο ψωμί.

Οι στρατιώτες κερδίζουν πολύ περισσότερα από τους απλούς εργαζόμενους. Ο επίσημος μέσος μισθός είναι περίπου 600 δολάρια, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν περίπου 300 δολάρια το μήνα. Στον στρατό, αντίθετα, οι στρατιώτες μπορούν να βγάζουν από 2.000 έως 3.000 δολάρια τον μήνα.

Έτσι, για εκατομμύρια Ρώσους, ειδικά στις επαρχιακές βιομηχανικές πόλεις, όπου υπάρχει απελπισία, ο στρατός είναι μια ευκαιρία να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Αυτό εξηγεί την επιτυχία της στρατολόγησης αυτών των λεγόμενων εθελοντών.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια επιστράτευση με στόχο τους φτωχούς. Αλλά η κυβέρνηση τη χρησιμοποιεί για να αναδιανείμει τον πλούτο και να δημιουργήσει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που να επωφελείται από τον πόλεμο. Φυσικά, πολλοί το πληρώνουν πολύ ακριβά, χάνοντας την ψυχική τους υγεία, τα άκρα τους και τη ζωή τους.

Η κατάσταση για τους επιστρατευμένους είναι και θα είναι εντελώς διαφορετική. Δεν πληρώνονται πολύ καλά και, σε αντίθεση με τους επαγγελματίες στρατιώτες, η διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας δεν έχει χρονικό όριο.

Έτσι, η επιστράτευση έχει ήδη προκαλέσει κάποιες διαμαρτυρίες, ιδίως από τις οικογένειες και τους συγγενείς αυτών που αναγκάζονται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική θητεία. Αυτοί έχουν οργανώσεις μαζέματα υπογραφών και έστειλαν ακόμη και εκατοντάδες ερωτήσεις στην εκδήλωση "Απευθείας με τον Πούτιν”. Βέβαια, όλες αυτές οι ερωτήσεις έμειναν στην άκρη και δεν του τέθηκαν.

Αυτό δείχνει υπάρχει η βάση για μια αντίθεση σε νέα επιστράτευση. Πιθανότατα θα πάρει τη μορφή αυθόρμητης, αυτοοργανωμένης διαμαρτυρίας. Αυτό θα άνοιγε το δρόμο για την οικοδόμηση ενός αντιπολεμικού κινήματος στη Ρωσία.

Εκλογική νοθεία για τη νομιμοποίηση του καθεστώτος

Αλλά όλα αυτά θα γίνουν μόνο μετά τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Φυσικά, αυτές δεν θα είναι γνήσιες. Δεν θα υπάρξουν πραγματικές εκστρατείες ή συζητήσεις και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Ο Πούτιν θα κερδίσει.

Αλλά οι εκλογές είναι παρόλα αυτά σημαντικές γι' αυτόν για να για να πάρει η εξουσία του μια χροιά νομιμότητας και να αποδείξει τη λαϊκή υποστήριξη προς αυτόν και τον πόλεμό του. Τα μέσα ενημέρωσης του Κρεμλίνου προβλέπουν ήδη τα καλύτερα αποτελέσματα της πολιτικής του καριέρας.

Οι εκτιμήσεις αναφέρουν ότι περίπου το 70% θα προσέλθει στις εκλογές και από αυτούς το 80% είναι πιθανό να ψηφίσει τον Πούτιν. Φυσικά, δεν θα πρέπει να εμπιστευτούμε αυτά τα στοιχεία ούτε τα εκλογικά αποτελέσματα.

Η όλη διαδικασία βασίζεται στην καταστολή της όποιας γνήσιας αντιπολίτευσης και στον αποκλεισμό και τη φυλάκιση αντιφρονούντων όπως ο Αλεξέι Ναβάλνι. Φυσικά, θα υπάρξουν προσεκτικά ελεγμένοι υποψήφιοι που θα τους επιτραπεί να κατέβουν για να δώσουν μια επίφαση δημοκρατίας.

Η ίδια η ψηφοφορία θα διεξαχθεί επί τρεις ημέρες αυτοπροσώπως και ηλεκτρονικά. Και οι δύο διαδικασίες θα ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από το κράτος χωρίς καμία εποπτεία από ανεξάρτητους παρατηρητές.

Όλα τα δίκτυα παρακολούθησης των εκλογών έχουν καταστραφεί. Για παράδειγμα, φέτος το καλοκαίρι το μεγαλύτερο τέτοιο δίκτυο, το The Voice, απαγορεύτηκε και ένας από τους κύριους διοργανωτές του φυλακίστηκε.

Έτσι, αυτές οι εκλογές αυτές είναι το ακριβώς αντίθετο από ελεύθερες, ανοιχτές και δίκαιες εκλογές. Στην πραγματικότητα, είναι για το κράτος ένα μέσο για να εξαναγκάσει τον πληθυσμό σε πολιτική υπακοή.

Οι περισσότεροι υπάλληλοι, στον δημόσιο τομέα και στις κρατικές επιχειρήσεις, θα αναγκαστούν να ψηφίσουν ηλεκτρονικά στους χώρους εργασίας τους. Αν ψηφίσετε με αυτόν τον τρόπο, όλα τα προσωπικά σας δεδομένα είναι διαθέσιμα στο κράτος.

Έτσι, τόσο οι κρατικές αρχές όσο και οι εργοδότες θα μπορούν να παρακολουθούν τις ψηφοφορίες και να "διορθώνουν" το αποτέλεσμα, αν χρειαστεί. Παρ' όλα αυτά, οι ψηφοφόροι θα έχουν την ψευδαίσθηση της επιλογής.

Θα υπάρξουν και άλλοι, προσεκτικά ελεγμένοι υποψήφιοι, στους οποίους θα επιτραπεί να κατέβουν από πιστά κόμματα της ψευδο-αντιπολίτευσης, όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα. Όλοι οι υποψήφιοι που τους επιτρέπεται να κατέβουν έχουν επιθετικές, φιλοπόλεμες θέσεις.

Κανένας υποψήφιος και κανένα κόμμα που να είναι γνήσια κατά του πολέμου δεν θα επιτραπεί να κατέβει στις εκλογές. Έτσι, δεν αποτελέσουν πραγματικά πρόκληση για τον Πούτιν, ούτε και θα υπάρξει καμία φωνή σε αντιπολεμικό συναίσθημα. Θα κατέβουν ο ένας εναντίον του άλλου, μοιράζοντας μεταξύ τους το 20% των ψήφων που δεν θα πάει στον Πούτιν.

Η ρωσική αντιπολίτευση, η οποία είναι είτε παράνομη είτε εξόριστη, συζητά πώς θα προσεγγίσει τις εκλογές. Οι υποστηρικτές του Ναβάλνι έχουν ήδη καλέσει να ψηφιστεί ο οποιονδήποτε υποψήφιος εκτός του Πούτιν.

Αυτό δεν είναι κακή στρατηγική. Τουλάχιστον προσφέρει στους ανθρώπους, οι οποίοι είναι πολύ ατομικοποιημένοι και φοβισμένοι, μια ευκαιρία να εκφράσουν την αντίθεσή τους, έστω και με τελείως διαστρεβλωμένο τρόπο.

Αντίσταση στον πόλεμο και τον εκφασισμό

Οι άνθρωποι έχουν κάθε λόγο να φοβούνται το καθεστώς. Αυτό έχει συντρίψει κάθε δημόσια έκφραση διαφωνίας για τον πόλεμο και την έχει οδηγήσει στην παρανομία. Το ίδιο έχει κάνει και σε όλες τις ομάδες ακτιβιστών κάθε είδους.

Αυτό είναι μέρος της φασιστικοποίησης του καθεστώτος. Δεν πρόκειται απλώς για προπαγάνδα: είναι μια προσπαθεί να επιβληθεί μια βίαιη μορφή δικτατορίας και να αλλάξει η κοινωνία συθέμελα. Η απαγόρευση των ΛΟΑΤΚΙ και οι περιορισμοί στο δικαίωμα άμβλωσης, η υστερία κατά των μεταναστών και η αυστηρή λογοκρισία κατά οποιασδήποτε κριτικής του καθεστώτος αποσκοπούν στην ομογενοποίηση της κοινωνίας και στη μετατροπή της Ρωσίας σε ένα κλειστό "κράτος-πολιτισμό".

Σε αυτές τις συνθήκες, το καθήκον της διεθνούς αριστεράς παραμένει η εναντίωση στον ιμπεριαλισμό του Πούτιν, η αλληλεγγύη με την ουκρανική αντίσταση, η εναντίωση στον δυτικό ιμπεριαλισμό και η υποστήριξη του αγώνα μέσα στη Ρωσία από τα κάτω ενάντια στο νεοφασιστικό καθεστώς του Πούτιν.

Ilya Budraitskis

14/1/2024

Μετάφραση με τη βοήθεια της DeepL: ΤΠΤ-“4”

από το: Tempest: Ilya Budraitskis, “Perspectives on Russian imperialism. War, fascization, and resistance”